της Βικτωρίας Μιχαήλ

Parental Advisory: πας για bungee jumping με κάτι σαν την πιο family και crossover βερσιόν τού «Εκεί που Χτυπά η Καρδιά Μου» (με όψιμα, πιο α λα «The Big C» και ηλικιακά αντεστραμμένο το κλου ασθενείας) του Πάολο Σορεντίνο, με ευδιάκριτες τις κλίμακες ηθικοσχεσεακής ανάνηψης του «Jerry Maguire» (μείον τη νίλα καριέρας) του Κάμερον Κρόου. Σε περιμένει, όμως, το εδώ και ζαμάνια θριαμβευτικότερο και δη feel good σολάρισμα του Αλ Πατσίνο (σε κάτι δυνητικά γελοίο, μεταξύ Τζόνι Χαλιντέι, εμφανισιακά, και Νιλ Ντάιαμοντ, ρεπερτοριακά) που βάζει… φυσικά και φωνή στα νούμερα ασμάτων. Και, επίσης μακριά από sell out, το ντεμπούτο στο filmer-όφωνο του πολυσεναρίστα («Last Vegas», «Μαλλιά Κουβάρια», τα δύο «Αυτοκίνητα») Νταν Φόγκελμαν.

Αυτά, καθώς στο πικάπ γυρίζει μια – καταρχήν εμπνευσμένη από ένα αληθινό αν και στη Βρετανία συμβάν, με αρσενική μούσα, και καίρια σε στιχουργικά σημαίνοντα σχόλια στην ηχητική μπάντα, το «Σκαθάρι» – χιούμορ και κρουστού μελό midtempo μπαλάντα, με «πού είσαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος» κλειδί του σολ & «ποτέ δεν είναι αργά» επωδό αναθεωρήσεων modus vivendi, οικογενειακών σχέσεων και… επένδυσης ταλέντου, με πενταγραμμικό refrain και εξώφυλλο τρίτης ηλικίας. Και το δισκάκι βγάζει άνετα encore, ήδη χάρη σε μια εισαγωγή σαν out-take από το μουσικοκριτικό σύμπαν τού «Σχεδόν Διάσημοι» (2000).

Ακολουθεί γρήγορα, ξεσηκωτικά το συγχρονισμένο support από τους Μπένινγκ (το σαν rhythm section, ενστικτωδώς ρολίστικα τέλειο τζαμάρισμά της με τον sweet talker πρώτο τής μαρκίζας απογειώνει τα licks των γκαγκ καμακιού) – Καναβάλε (η γνησίως πιο – spoiler καραμούζα εδώ – ψυχοπονιάρικη στιγμή του τυποποιημένου ως ντερβισόπαιδου «Ιταλού») – Πλάμερ (ο πάλιουρας κρατάει το μπάσο τού ευθύμως επιτιμάν άνετα, ας είναι κι ευκολάκι) – Γκάρνερ (η μαμά των κορών τού Μπεν Άφλεκ υποδύεται τον κατ’ οίκον εαυτό της) – Άιζενμπεργκ (η baby μελόντικα μεταδοτικής ενέργειας της όλης συναυλίας), με γλυκά synths τούς ζεστού φυσικού φωτισμού χώρους hoteling, οικίας και cosy λαϊβάδικων.

Με τις στιχομυθίες πικρών ή αγαπησιάρικων αλλά σταθερά ιλαρών κουρδισμάτων ως σταθερά της κονσόλας, τα ακόρντα flirt (ματζόρε), υπαναχώρησης από ξεπούλημα τάλαντου (μινόρε) και αναγκών σογιού (ματζόρε – μινόρε) γράφονται στρωτά στη b-side, ενώ η ενορχήστρωση συσφίγγει αναλογικά στο κρεσέντο κρίσης το καλλιτεχνικογονεϊκών απωθημένων σετάκι με ακουστικό (αμφίπλευρα, από τον κολλητό ιμπρεσάριο και την ξενοδόχα φίλη προς τον star κι από τον star πατέρα προς τον παραμελημένο γιο) κουπλεδάκι και ταρατατζούμ υποτροπίασης.

Δραματουργικά conservatoire καταστάσεις τύπου «sex, drugs and rock’n’roll» (κυρίως το ακομπλεξάριστο εκ μέρους του ινδάλματος, και σερνάμενο α λα sitcom στο τέλος, κέρατο νεαρής αγαπητικιάς) και χαριτωμενιές (το νεανικό νταραβεράκι ενός παρκαδόρου και μιας ρεσεψιονίστ, υποδαυλισμένοι πανούργα απ’ το χούφταλό μας μοιάζει με cover, ίσως ως φιλμογραφικό clin d’ oeil, απ’ το track listing τού «Άρωμα Γυναίκας») παρακάνουν τσαλκάντζες, και η κλινικά θεραπευτική ίντριγκα επί δύο (η πρώτη δίκην tribute mini LP – καμπάνιας ευαισθητοποίησης για το παιδικό σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής) τραβάει την κορώνα ως τη βιμπράτου bonding αυλαία. Αλλά κι έτσι θα σιγοντάρουμε, «Τίποτα δεν Τελειώνει κύριε Κόλινς» εξαιτίας κάποιων φάλτσων, αν το λέει ακόμα το λαρύγγι κι η καρδιά. Δικό σας…