του Ηλία Φραγκούλη

Χωρίς να σχετίζεται πραγματικά με τη μεσαίου μήκους ομότιτλη ταινία του από το 1970, σε τούτο το «Crimes of the Future» συναντάμε (ξανά) πολλές από τις ιδέες του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ οι οποίες σχετίζονται με το στοιχείο της μετάλλαξης του ανθρώπινου σώματος. Αν τότε η θεματολογία του φιλμ ταυτιζόταν ιδανικά με τη φράση «a form of creative cancer» για να τονίσει το αίσθημα ενός «εσωτερικού» τρόμου γύρω από τον πόνο της σάρκας, εδώ το «surgery is the new sex» εκφράζει μία εξωτερίκευση εξερευνητικής και ηδονικής διάθεσης, δίπλα στην ακόμα πιο τρομακτική εξέλιξη της συνολικής περιβαλλοντικής κατάρρευσης η οποία συντελείται τριγύρω μας.

Τα «Εγκλήματα του Μέλλοντος» ξεκινούν με μια μάνα η οποία πνίγει το οκτάχρονο παιδί της με τα ίδια της τα χέρια, αφού έχει βεβαιωθεί ότι πρόκειται για ένα μεταλλαγμένο «πλάσμα» που τρέφεται με πλαστικό και ο οργανισμός του το αφομοιώνει σαν κανονική τροφή. Ο πρώην σύζυγός της θα βρει το νεκρό ανήλικο αγόρι και θα βυθιστεί στη θλίψη. Σε κάποιο άλλο σημείο αυτού του αποκρουστικού άτοπου κόσμου του (κοντινού;) μέλλοντος, ο Σόουλ ξυπνά μέσα σ’ ένα «κέλυφος» / κρεβάτι το οποίο είναι συνδεδεμένο με το σώμα του και γκρινιάζει για το γεγονός ότι ίσως χρειάζεται καινούργιο software, εξαιτίας της μη πρόληψης των σωματικών του πόνων. Ο Σόουλ είναι ένα είδος celebrity, ο οποίος μαζί με τη σύντροφό του, Καπρίς, διοργανώνει shows με ζωντανό ακροατήριο που απολαμβάνει χειρουργικές επεμβάσεις οι οποίες πραγματοποιούνται στο κορμί του, έτσι ώστε να αφαιρεθούν μέσα απ’ αυτό… νεο-όργανα, αποτέλεσμα ενός «συνδρόμου επιταχυνόμενης εξέλιξης» που κάποιοι αντιλαμβάνονται ως σπάνιο «χάρισμα».

Είναι δύσκολο ν’ αφηγηθεί κανείς μονάχα με λόγια τη συνέχεια της πλοκής, η οποία μπλέκει κρατικές υπηρεσίες, αντίπαλα στρατόπεδα μεταλλαγμένων και οργανώσεις που ασχολούνται με «εκτροπές» της γενετικής, με φόντο κλινικά «αρρωστημένο» και τεχνολογικά… παρατραβηγμένο, αλλά σ’ ένα εικαστικό σύμπαν διάλυσης, παρακμής κι εγκατάλειψης, που έχει (κάποια) λογική να είναι… η Ελλάδα (!) – ως location για τα γυρίσματα μονάχα, δίχως περαιτέρω αναφορές ή συμβολισμούς. Αυτό που είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς στα «Εγκλήματα του Μέλλοντος» είναι η απόπειρα του Κρόνενμπεργκ να επαναδιατυπώσει (και ουχί να επανεφεύρει, δυστυχώς…) την προβληματική (και τις εμμονές) των παλαιότερων φιλμ του, πράγματα που όμως θα συγκινήσουν το φανατικό (και πιο ανθεκτικό στα shock value πλάνα) κοινό του, καθώς αυτό θα βρεθεί αντιμέτωπο μ’ ένα re-run εμπειριών από τη φιλμογραφία του πιο original καλλιτέχνη ο οποίος καταπιάστηκε με το body horror (αν δεν οφείλουμε να τον αποκαλούμε και «πατέρα» του είδους).

Βέβαια, έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από τότε που ο Καναδός σκηνοθέτης βούτηξε το «νυστέρι» της κάμεράς του με τόλμη μέσα σε αντίστοιχα θέματα μετάλλαξης του ανθρώπινου σώματος. Η πολιτισμική μας εξέλιξη, όμως, συγκρούεται εδώ με τη σχετικά «retro» αύρα παλαιότερων δουλειών του, που οραματίζονταν το μέλλον μας (μάλλον) πιο δυσοίωνο από τη σημερινή πραγματικότητα. Συμπερασματικά, κάπου διχάζεται το σκεπτικό του Κρόνενμπεργκ γύρω από την ασχήμια (ή μη) της ανθρώπινης ανατομίας απέναντι σε εξελιγμένες μορφές μετάλλαξης. Το highlight / κορύφωση της αυτοψίας, λίγο πριν το φινάλε, μιλά για ωμότητα και απόγνωση της κοινωνίας που έχει εισχωρήσει μέχρι τα ζωτικής σημασίας όργανά μας, εγκληματώντας απέναντι στις επόμενες γενιές. Να χαρτογραφήσουμε το χάος «inside» για να οδηγηθούμε στην «καρδιά του σκότους» (διττής σημασίας τούτη η παρατήρηση), προτείνει με δραματική υπερβολή η Καπρίς, ως ύστατη λύση «παντρέματος» της Φύσης με το «νέο» μέσα μας. Που όσο τρομακτικό κι αν είναι, έχει επίσης το δικαίωμα της συνύπαρξης με το φυσικό / φυσιολογικό, όπως το αντιλαμβανόμαστε (ή μας το υπαγορεύουν…) με τον πλέον παραδοσιακό και στερεότυπο τρόπο. Μιας μαρτυρικής συνύπαρξης…