του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Αν περιμένεις στην «Αποικία» να δεις μια πολιτική ταινία, με αυθεντικότητα και κάποια ανάλυση για το τι συνέβη στη Χιλή και στους κατοίκους της κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοτσέ, διάλεξες λάθος φιλμ. Μια ιστορία που δείχνει τόσο ενδιαφέρουσα, έχει καταλήξει σε ένα αμφιλεγόμενο θρίλερ κακογραμμένων κλισέ, που υποστηρίζεται μονάχα από ένα κάποιο έντονο (κατά σημεία) σασπένς. Το χειρότερο μ’ αυτή την ταινία είναι ότι εκθέτει τόσο την ιστορία που παρουσιάζει, η οποία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, αλλά και τους ηθοποιούς της, που ενώ δείχνουν ότι κάνουν μια προσπάθεια (όχι ότι δικαιολογούνται απόλυτα, αφού ήξεραν κι αυτοί τι διάβαζαν όταν πήραν το σενάριο), τελικά μοιάζουν να μιμούνται και να παίζουν με… γκριμάτσες (ειδικά ο «καθυστερημένος» κατόπιν βασανιστηρίων Μπρουλ).

Η αποικία του τίτλου, η Colonia Dignidad ή «Αποικία της Αξιοπρέπειας», ήταν μια κοινότητα στην επαρχία της Χιλής, στην οποία αρχηγός είχε (αυτο)ανακηρυχθεί ο Πολ Σέφερ, πρώην Ναζί, που βρήκε καταφύγιο στη Λατινική Αμερική και μαζί με μερικούς άλλους συμπατριώτες του έστησε αυτή τη «χριστιανική» κοινότητα, στην οποία παρίστανε τον εκλεκτό του Θεού, βάζοντας τα μέλη / τροφίμους να κάνουν τις χειρωνακτικές εργασίες, τις γυναίκες να μένουν χωριστά από τους άνδρες, το ίδιο και τα παιδιά (μετά τον τρίτο μόλις μήνα της ζωής τους), τα οποία ο Σέφερ κακοποιούσε συστηματικά (γεγονός που περνά στα «ψιλά γράμματα» του φιλμ). Όταν στην εξουσία ανέβηκε ο Πινοτσέ, κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Στην Αποικία φιλοξενούνταν οι πιο απάνθρωποι βασανιστές και οι κρατούμενοί τους υποβάλλονταν σε παραδειγματικά μαρτύρια, ενώ υπήρχε και συμφωνία με τον δικτάτορα να κατασκευάζεται εκεί οπλισμός αλλά και θανατηφόρα αέρια (στην καλύτερη… γερμανική παράδοση).

Όλα αυτά στην ταινία του Γκάλενμπεργκερ περνάνε μάλλον ξώφαλτσα και μοιάζουν με δημιούργημα νοσηρής, σεναριακής φαντασίας που υπηρετεί μια παλιομοδίτικη περιπετειούλα του τύπου (ας πούμε) «Απόδραση από τη Χιλή». Το γεγονός ότι οι βασικοί ήρωες, ο Ντάνιελ και η Λένα, δυο Γερμανοί (που μιλούν αγγλικά) κάνουν επαναστατικό τουρισμό στη Χιλή και βρίσκονται κρατούμενοι, εκείνος επειδή συλλαμβάνεται και εκείνη οικειοθελώς, για να βρει τον αγαπημένο της, μπορεί να δίνει έναν international αέρα στην παραγωγή, αλλά δεν βοηθά στην πειστική απόδοση των όσων συνέβησαν εκεί. Η τετριμμένη διαδοχή ερωτευμένο ζευγάρι-μπλέκει σε ξένη χώρα-εκείνη θυσιάζεται για να σώσει τον αγαπημένο-περνούν τα πάνδεινα-αποδρούν (βάλε μια δόση από «Argo» εδώ), θα σε κάνει να καγχάσεις με σαρκασμό, αν όχι και να θυμώσεις λίγο, από πολιτικής πλευράς.