του Ηλία Φραγκούλη

Αρχικά, πρέπει να εξομολογηθώ πως δεν έχω δει οτιδήποτε με τον Γουίνι το Αρκουδάκι και τους άλλους φίλους του, ποτέ στη ζωή μου! Δεν ταίριαξε το timing ηλικιακά. Δεν είμαι και γονιός, άρα δεν υποχρεώθηκα. Ο συγκεκριμένος animated κόσμος ηρώων αφορά αποκλειστικά παιδάκια (κάτω των 10 ετών…) και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Πρέπει να υπάρχουν και αυτά τα έργα, τα οποία συχνότερα… βασανίζουν τους ενήλικες συνοδούς, αλλά τι να κάνεις, είναι σαν τα βράδια που σε ξυπνάει το μωρό στον ύπνο και κάποιος θα χρειαστεί να το σταματήσει. Θα το πνίξεις; Όχι. Ακριβώς έτσι, κάποιος πρέπει να πάει και το ανήλικο στο σινεμά. Γιατί δεν υπάρχει τρόπος να μην ανακαλύψει την ύπαρξη της τάδε παιδικής ταινίας. Κι εσύ, δεν υπάρχει περίπτωση να την αποφύγεις.

Σπάνια οι παιδικές (ή οικογενειακές, διότι για λόγους ηλικιακούς, θα συρθεί όλο το «σόι» μαζί…) ταινίες κατορθώνουν να ικανοποιήσουν τους πάντες, από το ανήλικο μέχρι τον γονιό. Τούτη εδώ, λοιπόν, πετυχαίνει κάτι ακόμη πιο σπάνιο: δεν πρόκειται να αγγίξει κανέναν! Με αυτό το δεδομένο και ασχέτως production value, το «Κρίστοφερ & Γουίνι» παίρνει τη χείριστη αξιολόγηση από εμένα. Αν ήμουν παιδί, θα το βαριόμουν. Ως ενήλικας, το σκυλοβαρέθηκα. Ειλικρινά, είναι ένα έργο που δεν αφορά… απόλυτο ηλικιακό εύρος, από το μικρότερο στο μεγαλύτερο. Η ιστορία δεν πρόκειται να συγκινήσει κανέναν (ή, έστω, μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο από ενήλικες ή ίσως κάτι θυμίσει σε ένα ανήλικο που παραμελείται από τους γονείς του διότι εκείνοι αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στη δουλειά τους και εκτός σπιτιού), τα ηθικά διδάγματα είναι κραυγαλέα απλοϊκά και ο συνδυασμός του live action σύμπαντος με την παρέα του Γουίνι είναι μια σκέτη αστοχία, για την οποία ευθύνεται περισσότερο η ανεπαρκής ιστορία (κάποιοι δεν είχαν δει τις πρόσφατες ταινίες του «Πάντινγκτον», για να πάρουν μαθήματα…).

Οι γνώστες των animated χαρακτήρων και του φανταστικού Δάσους των Γαλάζιων Ονείρων ήδη θα έχουν υποψιαστεί ότι ο Κρίστοφερ Ρόμπιν έχει μεγαλώσει (και έχει γίνει… Γιούαν ΜακΓκρέγκορ), έχει παντρευτεί, έχει γίνει πατέρας και εργάζεται σκληρά για να συντηρήσει την οικογένειά του σε ένα παλιακό περιβάλλον Λονδίνου. Δεν χρειάζεται να το σκεφτείς πολύ. Είναι το concept της «αυτοψυχανάλυσης» της απώλειας του παιδιού μέσα του, που με τόσο θάρρος σκηνοθέτησε «μιλώντας» σε τόσα «χαμένα παιδιά» το 1991 ο Στίβεν Σπίλμπεργκ. Ατυχώς, όμως, εδώ δεν προέκυψε «Hook». Γιατί ο κεντρικός ήρωας του Μαρκ Φόρστερ είναι αφόρητα απλοϊκός, δεν έχει κανένα βάθος, δεν ανοίγει την ψυχή του μπροστά στα πράγματα που έχει αποχωριστεί, δεν τολμά να στείλει τα αντίστοιχα μηνύματα στους ενήλικες θεατές που βρίσκονται στη θέση του. Από δίπλα, όλο αυτό το παιδιάστικο καταστασιακό συγκρούεται σαν τροχαίο με τις ανάγκες του ανήλικου κοινού να παρακολουθήσει κάτι… αφελές και φανταστικό, κάτι παιχνιδιάρικο και περιπετειώδες. Που δεν προκύπτει ποτέ (εντάξει, η σκηνή στον σταθμό του τρένου ή εκείνη της καταδίωξης του φινάλε δεν είναι καν αρκετές)!

Έτσι, το «Κρίστοφερ & Γουίνι» αναλώνεται σε σκηνές διαλόγων άνευ ουσίας, ως πλοκή δεν έχει τίποτε να προσφέρει (ο Κρίστοφερ είναι φορτωμένος από τις υποχρεώσεις της δουλειάς και πρέπει να τελειώσει μια επείγουσα παρουσίαση, ενώ ο Γουίνι περνάει στο ρεαλιστικό σύμπαν της θνητής ζωής για να βρει τον παιδικό του φίλο), χαρακτήρες και ρόλοι είναι ελάχιστοι για να στηρίξουν με υποπλοκές την ιστορία και, στην τελική, η πλήξη σε παίρνει από κάτω και τα 104 λεπτά της ταινίας λειτουργούν το ίδιο ανώφελα και για ένα παιδάκι και για τον ενήλικα συνοδό του.