του Ηλία Φραγκούλη

Πραγματικός χαμαιλέοντας ο Μεξικανός Αλφόνσο Κουαρόν, καταπιάνεται ξανά με το σενάριο (από το 2001 και την εποχή του «Θέλω και τη Μαμά σου») για να υπογράψει τη μεταφορά ενός βιβλίου της Π. Ντ. Τζέιμς αρκετά επικριτικού ως προς το κατάντημα της ανθρωπότητας σε ένα κοντινό μέλλον. Στο Λονδίνο του 2027, ένας άνδρας θα γίνει άθελά του ο προστάτης μιας νεαρής κοπέλας που, σαν από θαύμα, κυοφορεί το αύριο αυτού του πλανήτη, αφού εδώ και 18 χρόνια οι γυναίκες έχουν πάψει να γεννούν.

Μέσα σε ένα αριστουργηματικά ζοφερό κλίμα που έστησε η ομάδα καλλιτεχνικής διεύθυνσης (μακάρι και υποψήφιοι στα Όσκαρ του χρόνου), ο Κουαρόν αποδεικνύει με άνεση τη δύναμη της ματιάς του, στήνοντας σεκάνς ρεπορταζιακού ρεαλισμού ακόμη και μέσα σε σκηνικά – πεδία μάχης. Από την εισαγωγή με την τρομοκρατική επίθεση και το… εν κινήσει μπλόκο στο δάσος μέχρι την αναζήτηση της Κι και του μωρού της στο ghetto των μεταναστών, ο θεατής δεν έχει παρά να μείνει με το στόμα ανοιχτό. Πέραν της δράσης και του θεάματος, όμως, έτσι είστε καταδικασμένοι να παραμείνετε, τελικά. Θεατές. Αυτό επέλεξε ο σεναριογράφος Κουαρόν, ο οποίος δε στέκει ποτέ σε λεπτομέρειες, δεν αφήνει ανάσες για να εξετάσουμε τα όσα βλέπουμε, ούτε και σχολιάζει την κοινωνικοπολιτική κατάσταση αυτής της τελευταίας ζωντανής Μητρόπολης στον κόσμο.

Τα «Παιδιά των Ανθρώπων» είναι ένα οδοιπορικό εφιαλτικό, που αφήνει εντυπώσεις μονάχα σαν ένα joyride σε πάρκο διασκέδασης. Με μια νοσηρή αντίληψη, φυσικά. Το απολαμβάνεις, σε τρομάζει, σε παίρνει μαζί του, αλλά στο «άδειασμα» ελάχιστα πράγματα έχουν διαπεράσει το πετσί σου. Γι’ αυτό και στο μέλλον δε θα συγκαταλέγεται ανάμεσα σε άλλα παρεμφερή και κλασικά παραδείγματα του είδους, όπως το «Fahrenheit 451» (1966) ή το «V for Vendetta» (2006).