του Νίκου Παλάτου

Την προηγούμενη μόλις εβδομάδα έκλεινα το κείμενο για την αγγλική κομεντί γυναικείας αφύπνισης «Miss Απειθαρχία» (2020), γράφοντας επί λέξει τα εξής: «Για να μην πιάσουμε το θέμα της υπερπροσφοράς ανάλογων (και κατά κανόνα αδιάφορων) τίτλων τα τελευταία χρόνια, που μάλλον ευτελίζουν τον στρατευμένο σκοπό τους, παρά τον προάγουν». Δεν αγόραζα καλύτερα ένα λαχείο; Πριν αλέκτορα φωνήσαι, έρχεται το ιταλικό remake μιας προπέρσινης μεξικάνικης παραγωγής με τίτλο «Una Mujer Sin Filtro», που είναι λες και μοναδικό του σκοπό είχε να… επιβεβαιώσει τα προαναφερθέντα. Σε μία αποθέωση των συμπτώσεων, μάλιστα, αλλά και της (μηδαμινής) ευρηματικότητας, και σε τούτο εδώ ακούγεται «δυνατά» ξανά μανά η Αρίθα Φράνκλιν. Όχι με το «Respect», χάρη στο οποίο οι Αγγλίδες φεμινίστριες έπαιρναν δύναμη και θάρρος, αλλά με το ανάλογου ύφους «Think». Διότι… freedom, όπως επαναλαμβάνει συνεχώς στο refrain η μεγάλη Αρίθα.

Η Τζούλια υποφέρει σε καθημερινή βάση στη ζωή της. Ο σύντροφός της είναι ένας ψωνισμένος ζωγράφος της κακιάς ώρας, ο οποίος έχει χρόνο μόνο για την τέχνη του και για τίποτε άλλο. Ο έφηβος γιος του αρχίζει να «σπρώχνει» χόρτο στην πιάτσα, μπας και βγάλει κάνα φράγκο. Η αδελφή της αλλού πατάει κι αλλού βρίσκεται, αφού η μόνη της έννοια είναι ο γάτος της. Η κολλητή της φίλη ενδιαφέρεται αποκλειστικά για το κινητό της, τους πρώην γκόμενους και το γυμναστήριο. Συνάδελφος και δικός της πρώην όλο και την περιτριγυρίζει, χωρίς να τολμάει να της πει τι θέλει επιτέλους. Σαν κερασάκι στην τούρτα, δε, στη δουλειά τής καπελώνεται νεαρή χαζογκόμενα influencer, μιας και ο προϊστάμενός της (που όλο και κάνει παιχνίδι με τις υπαλλήλους του) θεωρεί πως μόνο έτσι η εταιρεία του θα πιάσει τον σφυγμό της νεολαίας.

Εάν αναρωτηθήκατε ποτέ (#diplhs) πώς θα ήταν μια ταινία που θα καταπιανόταν με τη δυναμική των προβλημάτων που ταλαιπωρούσαν τους ήρωες του περίφημου τηλεοπτικού «Ρετιρέ», τότε το «Πες το Δυνατά!» ήρθε για να σας λύσει όλες τις απορίες! Από τη φάση με τον τεχνικό που όλο έρχεται να επισκευάσει τη σύνδεση του internet, αλλά δουλειά δεν κάνει μιας και υπάρχει… «Κλασική Περίπτωση Βλάβης», μέχρι τον zen guru προφέσορα που αναλαμβάνει ν’ ανοίξει τα μάτια της Τζούλια, τα πάντα εδώ χάμω φωνάζουν αισθητική δεκαετίας του ‘80. Από σκηνοθετικής πλευράς, το εγχείρημα ασφαλώς και παραπέμπει σε TV series της εποχής εκείνης, με ανάλογα σκηνικά και κοστούμια, ενώ από σεναριακής μοιάζει σαν ένα draft το οποίο είχε ξεχαστεί σε κάποιο συρτάρι εδώ και σαράντα χρόνια, ανακαλύφθηκε εντελώς ξαφνικά εσχάτως και απλά εμπλουτίστηκε με κατιτίς σύγχρονο (app και κινητά τηλέφωνα, βασικά), ώστε να «δείχνει» πως ανήκει στον 21ο αιώνα.

Ο φεμινιστικού τύπου προβληματισμός δεν φαίνεται να λαμβάνει υπόψη το πολύ νερό που κύλησε στ’ αυλάκι από τον καιρό της… «Μαίρης Παναγιωταρά», επιμένοντας στο μοντέλο μιας άγρια ευνουχισμένης γυναίκας, η οποία υπομένει (σχεδόν) αδιαμαρτύρητα τα πάνδεινα, μέχρι που μια μέρα θα ξυπνήσει και θα πάρει το τιμόνι της ζωής της αλλιώς. Έως ότου συμβεί αυτό, βέβαια, θα έρθει σε σύγκρουση με τους ανθρώπους του περίγυρού της, οι οποίοι δεν θέλουν απαραίτητα το κακό της (όπως ο γείτονας που γουστάρει να παρτάρει ολονυχτίς), έτσι όμως είναι φτιαγμένος ο κόσμος αυτός. Γεμάτος χαρακτήρες καρικατούρες, δηλαδή, που χρησιμοποιούν ανδρικά τσιτάτα περί στοματικής σεξουαλικής ικανοποίησης, πλην όμως εδώ είναι… γυναίκες αυτές που τα ξεστομίζουν, λες κι έχουν βαλθεί να τρολάρουν «εκ των έσω» τον σκοπό του φιλμ. Τουλάχιστον, η πρωταγωνίστρια Βαλεντίνα Λοντοβίνι επιδεικνύει αεικίνητη ενέργεια, έχοντας μπει ολοκληρωτικά στο πετσί του ρόλου, ατυχώς όμως γι’ αυτήν όλο το υπόλοιπο καστ αναλώνεται σε recital αφέλειας και ανοησίας. Η σαν από ανέκδοτο με ξανθιές ατάκα περί χαρεμιού (που, πράγματι, σε… ξανθιά απευθύνεται) ρίχνει αληθινό κύμα ψύχους μέσα στην καρδιά του Αυγούστου, ενώ το ξεμπρόστιασμα της χαζοχαρούμενης influencer μπροστά σε ανδρικό κοινό στέλνει την δήθεν γυναικεία αλληλεγγύη για τσάι. Στο τέλος, όσο δυνατά και να το φωνάζει η καημένη Τζούλια, ελάχιστα καταφέρνει να ανυψώσει την περηφάνια της χειραφέτησης.