του Νίκου Παλάτου

Το ντεμπούτο του Ισπανού σκηνοθέτη Μιγκέλ Φάους αποτελεί μετατροπή σε feature film της μικρού μήκους φερώνυμης ταινίας του από το 2020, προσθέτοντας έναν ακόμη κρίκο στη μακρά σχετική αλυσίδα του φαινομένου. Συνεχίζει, επίσης, τη διαδεδομένη κατά τα τελευταία χρόνια «eat the rich» σεναριακή τάση που έχει διαμορφωθεί, από τα «Παράσιτα» (2019) μέχρι «Το Τρίγωνο της Θλίψης» (2022), και δείχνει πως προβληματίζει (με σατιρικό τόνο κυρίως) τον παγκόσμιο κινηματογράφο.

Η Άννα, μια Κολομβιανή εικοσάρα κοπέλα, αναλαμβάνει δουλειά υπηρέτριας σε πολυτελή βίλα που ανήκει σε πλούσιο ζεύγος συλλεκτών έργων Τέχνης. Όπως ήταν (ίσως) αναμενόμενο, η Άννα αντιμετωπίζεται τόσο από τους εργοδότες της όσο και από τα δύο (ενήλικα) παιδιά τους λίγο πολύ σαν… έπιπλο. Σύντομα, συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχουν ιδιαίτερες προοπτικές στη συγκεκριμένη δουλειά, επιπροσθέτως, δε, αρχίζει ν’ αμφιβάλλει για το κατά πόσο είναι εφικτό μέσω αυτής να πάρει την πολυπόθητη άδεια παραμονής στη χώρα. Το διογκωμένο αίσθημα της ασφυξίας και της παγίδευσης σε μια καθημερινή ρουτίνα καθαριότητας, μαγειρικής και… προσβολών, ελάχιστα μεταβάλλεται από τις σκόρπιες ρουφηξιές τσιγάρου που μοιράζεται με την έξω καρδιά συμπατριώτισσά της – υπηρέτρια ενός γειτονικού σπιτιού. Και ξαφνικά, μένει για μία μέρα μόνη στο σπίτι.

Ο τριαντάχρονος Καταλανός Φάους πιάνει με εύστοχο τρόπο το αίσθημα της απελπισίας που δημιουργείται από την τέλεση μιας κατ’ ανάγκη δουλειάς. Ωστόσο, ο σεναριακός του προβληματισμός δεν περιορίζεται σε αυτή και μόνο την πτυχή, αλλά επιχειρεί να μπει σε βαθύτερα μονοπάτια ταξικής πάλης και… εξαπάτησης. Η οικειοποίηση της έπαυλης από πλευράς Άννα, ώστε κατά τη διάρκεια της ολιγοήμερης απουσίας των αφεντικών της ν’ απολαύσει τον «απαγορευμένο» πλούτο που απλόχερα βρίσκεται μέσα στα πόδια της, ναι μεν φανερώνει μια κατά τι επικίνδυνη πτυχή του… σιγανοπαπαδίστικου χαρακτήρα της, εν τούτοις, έρχεται με σημαντικότατη καθυστέρηση στην πλοκή, η οποία μέχρι εκείνο το σημείο ανακυκλώνει σε βαθμό εξάντλησης ένα πανομοιότυπο καταστασιακό… καθαρισμού τζαμιών και εν γένει συγυρίσματος!

Η υποπλοκή που προκύπτει με το Tinder, τους influencer και τα κρυπτονομίσματα δίνει έναν εντελώς σύγχρονο αέρα στα κατά τα λοιπά συμβατικά δρώμενα μιας «ήρεμης» εξέγερσης, αναπτύσσοντας έστω και την ύστατη ώρα ένα δίπολο εκβιασμού και σύγκρουσης. Ο κακομαθημένος γιος των εργοδοτών της Άννα (ο επί της ουσίας μοναδικός ολοκληρωμένος χαρακτήρας, πέραν εκείνου της πρωταγωνίστριας) βγάζει μαζί με την κουστωδία των φίλων του έναν γνήσιο κωλοπαιδισμό «ανωτέρας τάξης», δημιουργώντας συνθήκες βραδύκαυστης έντασης. Η μεγάλη έκρηξη, όμως, ουδέποτε έρχεται, μιας και ο Φάους ρίχνει τίτλους τέλους εκεί που το πράγμα ξεκινούσε ν’ αποκτά αληθινό ενδιαφέρον.

Η ιδιαιτέρως κυνική γραφή της τρίτης πράξης θα έπρεπε να είχε πάρει το πάνω χέρι από πολύ νωρίτερα, ενισχύοντας με σημαντικά πιο δημιουργικό τρόπο την μεταστροφή της νεανικής αφέλειας σε πλήρη αυτοπεποίθηση. Οι ψωνισμένες influencer, η δύναμη του σεξ και οι οικονομικές ανησυχίες των ξιπασμένων ζάπλουτων της νέας εποχής των bitcoin δίνουν έναν εύκολο στόχο, στον οποίο ο Φάους δεν λαθεύει σημαντικά. Το σενάριό του, όμως, ήθελε μεγαλύτερο βαθμό ευκρίνειας και άπλωμα σε πρόσωπα και καταστάσεις, πέραν της μονόχνωτης καθημερινότητας της Άννα στους τέσσερις τοίχους (άντε και στην πισίνα!) της εξοχικής έπαυλης.