FreeCinema

Follow us

CAFÉ SOCIETY (2016)

  • ΕΙΔΟΣ: Κομεντί
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γούντι Άλεν
  • ΚΑΣΤ: Τζέσι Άιζενμπεργκ, Κρίστεν Στιούαρτ, Στιβ Καρέλ, Μπλέικ Λάιβλι, Τζίνι Μπερλίν, Κεν Στοτ, Κόρεϊ Στολ, Πάρκερ Πόουζι, Πολ Σνάιντερ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 96'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Φέρελπις νέος αφήνει το Μπρονξ και αναζητά μια καλύτερη τύχη στο Χόλιγουντ του ’30, ελπίζοντας σε βοήθεια από τον θείο του, έναν πασίγνωστο agent των stars. Θα ερωτευτεί μια από τις γραμματείς του, όμως, εκείνη τυγχάνει να είναι «πιασμένη» σε εξωσυζυγική σχέση με το… αφεντικό της!

Μαύρο φόντο, η απαράλλακτη γραμματοσειρά, vintage jazz ήχοι. Βρισκόμαστε στον κόσμο του Γούντι Άλεν. Όπου σχεδόν τίποτε δεν αλλάζει. Αλλά γερνάει… Η αρχική συγκίνηση με τα opening credits υφίσταται, όμως το μυαλό γνωρίζει πως όταν η ταινία ξεκινήσει, ο θεατής θα εισπράξει ακόμη μια ήττα ολκής. Ενδεχομένως. Φτάνοντας ώς το φινάλε τού «Café Society», βρισκόμουν στην ευχάριστη θέση να πω ότι τούτο εδώ το φιλμ είναι το καλύτερο που έχει γυρίσει ο Άλεν, μάλλον από το… 2004 μέχρι σήμερα! Αν και η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό καθώς σηκωνόμουν από το κάθισμα ήταν αυτή: «σφηνάκι».

Δεν πάμε, πια, στο σινεμά για να παρακολουθήσουμε την κάθε επόμενη ταινία του Γούντι Άλεν με μεγάλες προσδοκίες. Πηγαίνουμε ελπίζοντας σε μια κάποια «ανακύκλωση» του παλαιού, καλού εαυτού του, που θα μας φανεί ως πνευματώδης όαση δίπλα στα κινηματογραφικά σκουπίδια τού σήμερα. Η ιστορία αυτή τη φορά είναι ένα γλυκόπικρο ρομάντζο, μια «χρονομηχανή» που σε πάει στην τυπικά αγαπημένη περίοδο του δημιουργού της, αφήνοντας για τον Άλεν τον ρόλο του αφηγητή (με το σύνηθες… εξαντλητικό voice-over), καθώς ο εγωισμός (και η ηλικία του…) δεν του επιτρέπουν να παριστάνει ακόμη τον εραστή. Ο Τζέσι Άιζενμπεργκ εμφανίζεται στον πρωταγωνιστικό ρόλο τού alter-ego του, ενός Εβραιόπουλου που μπαίνει αρκετά γρήγορα στο σύστημα του Χόλιγουντ και της χρυσής εποχής των studios, κατακτώντας σχεδόν οτιδήποτε θελήσει. Είναι ένα είδος «ονείρωξης» του Άλεν, που ενδόμυχα θα ήθελε να είχε ζήσει σε εκείνη την εποχή, ακριβώς με τον τρόπο που ανέρχεται ο ήρωάς του. Όσο συμπαθής κι αν είναι ο Άιζενμπεργκ, η αλήθεια είναι ότι εγκλωβίζεται υποκριτικά σε μια νεαρότερη «κόπια» τού Άλεν, αντιγράφοντάς τον με κάθε τρόπο, σωματικά έως και φωνητικά. Ο εγωισμός δεν έχει θεραπευτεί, μετά από τόσες δεκαετίες…

Αντικειμενικά, το «Café Society» μοιάζει με μια «βινιέτα» από τις τόσες ιστορίες του «Radio Days» (1987), που ίσως είχε ξεχαστεί στην απόξω τότε, και σήμερα ξεχειλώνεται για να αντέξει ως αυτόνομο σενάριο. Δεν τα καταφέρνει τόσο καλά, διότι ο σκελετός της δράσης είναι ισχνός και η εξέλιξη της σχέσης αυτού του σχεδόν κωμικού τριγώνου παρεξηγήσεων δεν ολοκληρώνει ποτέ με σαφήνεια τις επιλογές του, αφήνοντας μια ανέμελη αίσθηση που, απλά, μας λέει ότι… η ζωή συνεχίζεται. Επειδή ο Άλεν γνωρίζει τις αδυναμίες της κεντρικής του ιστορίας, έχει ενσωματώσει στην αφήγηση ένα ολόκληρο σόι στο πλευρό θείου και ανιψιού, το οποίο κατοικοεδρεύει στη Νέα Υόρκη και περιλαμβάνει ζευγάρια Εβραίων (τι άλλο;) με διάφορες νευρώσεις, δίπλα στο «μαύρο πρόβατο» της οικογενείας, έναν gangster που «καθαρίζει» για οτιδήποτε του ζητηθεί (με έμφαση στο… τσιμέντωμα!). Όλοι αυτοί οι «κομπάρσοι» γίνονται συνοδευτικοί χαρακτήρες στην εξέλιξη των γεγονότων, όταν ο ανιψιός αποφασίζει να μετακομίσει στον τόπο στον οποίο γεννήθηκε, με μια πίκρα στην καρδιά που, σαφώς, αναμένουμε να προκαλέσει ένα κάποιο twist σταδιακά.

Η αληθινή πίκρα, βέβαια, μένει στην ατολμία του Άλεν, στην απουσία φιλοδοξιών, στα χλιαρά αστεία και κάποιους δραματικούς τόνους που φτάνουν μονάχα μέχρι τη μελαγχολία. Η ταινία ακολουθεί τα αναμενόμενα μονοπάτια, εκ του ασφαλούς, δεν συναντά καμία ουσία, δεν προτείνει μια στάση απέναντι στα ηθικά διλήμματα των χαρακτήρων, φλυαρεί ευχάριστα και κάποτε… τελειώνει. Σα να ήπιες ένα γρήγορο «σφηνάκι» που σου φέρνει κατά νου τη γεύση τού περιεχομένου, αλλά εσύ έχεις μείνει με την αίσθηση ότι αυτό δεν ήταν ακριβώς έτσι παλιότερα. Τουλάχιστον, δεν είναι εκνευριστικό, όπως τόσες και τόσες (τουριστικές, κυρίως) «αρπαχτές» του Γούντι Άλεν, οι οποίες μας ταλαιπώρησαν εδώ και μια δεκαετία, σχεδόν. Πόσο ανακουφιστικό!

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Γούντι Άλεν δίχως πάθος, αλλά σίγουρα ο καλύτερος των τελευταίων ετών. Οι φανατικοί μπορούν να είναι ψύχραιμοι στις ουρές των κινηματογράφων, οι δίχως μέτρο πωρωμένοι θα μιλήσουν (ξανά!) για «αριστούργημα» (το οποίο θα ήθελαν να δουν, αλλά δεν πρόκειται να παραδεχτούν ότι… δεν, διότι η ζωή είναι ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο, ξέρεις πως είναι αυτά). Το ηλικιακό target group του σκηνοθέτη έχει ανεβάσει μέσο όρο, σίγουρα, οπότε ας προσέξει η μερίδα των θεατών που θα αντιληφθεί τον κόσμο του Χόλιγουντ του ’30 ως… «επιστημονική φαντασία»!


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.

MR KLEIN

MR KLEIN

Είναι ένας Εβραίος που θέλει μια γκόμενα σε κάποια… προϊστορική περίοδο που είχαν τηλέφωνα με καλώδια (!), αλλά εκείνη τα έχει με τον παντρεμένο θείο του. Οργανώνονται ομαδικά γκρουπ από ΚΑΠΗ των βορείων προαστείων.