της Βικτωρίας Μιχαήλ

Πιστοποιεί όπως και δήποτε το ταλέντο των Τζον Λούκας και Σκοτ Μουρ ως σεναριστών το ότι αν δεν γνωρίζεις ότι βρίσκονται πίσω απ’ το μπάσταρδο που θα έκαναν το «Νταντά Αμέσου Δράσεως» με το «Election» ή το «Κακά Κορίτσια» με το «Νοικοκυρές σε Απόγνωση» μετά από μια νύχτα κραιπάλης, ορκίζεσαι ότι εδώ έχει μπει βαρβάτο… γυναικείο χέρι. Κρίμα που στη δεύτερη γέννα του και ως filmer, το ντουέτο που εμπνεύστηκε τα «The Hangover» αποδεικνύεται υποεπαρκές στο multitasking, σε μια ταινία – συγχωροχάρτι ακριβώς στο Κανείς δεν Είναι Τέλεια της σύγχρονης μητρότητας απέναντι στο «πακέτο» των υποχρεώσεών της, που ταυτόχρονα τσιρίζει «F*ck You» στην ορθοπολιτική και στην αναπαράσταση των ρόλων (εις βάρος) των θηλυκών – αλλά αποδεικνύεται ανίκανη να φτύσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, όπως κι όταν πρέπει, είτε το WASP είτε το φαρσικό ξινισμένο γάλα που τη βύζαξε.

«Bad Santa», «Bad Teacher», «Bad Neighbours», πάρτε απ’ οποιοδήποτε εκ των φιλμικών τιτλοπρογόνων του το χούι τού «τρώω παπάρι, αλλάζω τροπάρι, θα βγω από πάνω, θα με σηκώσει και θα με πάρει;» ως επακόλουθο του «λουκιού» που τραβάει καταρχήν η Κούνις την αποφράδα ημέρα που ο νόμος του Μέρφι θα την επωμίσει με πιάσιμο στα πράσα ιντερνετικά άπιστου συζύγου, ίλιγγο σκύλου, spaghetti στη μάπα, τροχαία ζημιά, σαβούρδα σε γήπεδο κτλ. Γενεσιουργά αίτια της απόφασής της να «γράψει» για πρώτη φορά μετά από 12 χρόνια τα καθήκοντά της ως Μαίρης Παναγιωταρά στη Νέα Ορλεάνη και της συνακόλουθης κολεγιάς της με στα όρια τής νυμφομανίας ελευθεριάζουσα υπάλληλο σπα (ανέκαθεν αντι-υπόδειγμα κηδεμόνα), και άφιλη housewife «προσοχή» σε συμβίο με τέσσερα κουτσούβελα, τις οποίες γνωρίζει στο σχολείο των παιδιών της, τα γκαγκ – σωρείτης ξεγυμνώνουν νωρίς την πρώτη αχίλλειο πτέρνα εδώ: η Κούνις δεν είναι (και δύσκολα θα γίνει, πια) κωμία, με το μινιόν ενζενί στοιχείο της, που υποστηρίζει καλά τη φιγούρα τής βετεράνου baby mama, να… μικροδείχνει πλάι στις Χαν και Μπελ, που με την εμπειρία (κι απ’ τη στόφα) του σούργελου αμφότερες το ξεφτιλίζουν με άνεση.

Στο δευτεραγωνιστικό ξεπαρθένιασμά της, η πρώτη παραλλάσσει αμοραλιστικά τολμηρά και στη διαπασών τη συνήθη περσόνα της λυγίζοντας, όπως και οι ξέσαλες σκηνές του supermarket και της προεκλογικής house παρτάρας, υπό το βάρος της ακράτειας των Λούκας και Μουρ να φέρουν στον κόσμο μια γυναικοπαρέα α λα Κούπερ-Χελμς-Γκαλιφιανάκις-Μπάρθα και τις τρέλες της. Το πετυχαίνουν, με φυσικό τοκετό, στα λεκτικά γκαγκ – με κορυφαίο, σχεδόν stand-up, εκείνο της συζήτησης του τριολέ για τα περιτετμημένα ή μη «πουλιά». Αποτυγχάνουν, με εμβρυουλκό, όταν τα slo mo κι οι ατμόσφαιρες παρεκτροπών (σε βαθμό λεσβιακών φασωμάτων) τους αφήνουν στιλιστικά… έκθετους ως άγουρα παραπαίδια του Τοντ Φίλιπς.

Δικαιολογημένοι επί τούτω στην πρώτη τους κυοφορία κι ως σκηνοθέτες, το παρεμφερές άπαιχτο στην Ελλάδα «21 and Over» του 2013, επιβεβαιώνουν πως το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρών σοφών, ενώ οι κουτσουκέλες τους φοράνε κέρατο. Και στην καθοδήγηση ηθοποιών – με άκρον άωτον την απαράδεκτα ψεύτικη μοναδική σκηνή κρεβατιού, που προδίδει τον εν σπέρματι ρεβιζιονισμό της περί δοτικού Mr. Right). Και στη χονδροειδή σκιαγράφηση του κυρίου της κυρίας επί 2 – καμία εν τω βάθει του χρόνου γαμοκόπωση δεν δικαολογεί την ανοχή μίας achiever και looker για έναν μπασκλάς κι ανεπρόκοπο manchild προ του επίσης ανεδαφικά φιλικού uncoupling τους, με εξίσου μη πειστική την ασυζητητί υποταγή τού συντρόφου τής πολύτεκνης στη girl power μεταμόρφωσή της. Και στο ταχτάρισμα του άσπιλου αμερικανικού ονείρου των καθωσπρέπει προαστίων που υποτίθεται ότι στηλιτεύεται πλάι στη συζυγική καταπίεση (ο με συνοπτικές διαδικασίες σωφρονισμός απάντων των κεντροχαρακτήρων, υιοθεσία τύπου Γιαλαμάς – Πρετεντέρης).

Όταν δεν σε μπουκώνουν και με την εσχάτως trendy πιπίλα των αστεϊσμών showbiz αναφορών (Βιν Ντίζελ, Τομ Σέλεκ του «Blue Bloods», «Flipper», «Game of Thrones», Σνουπ Ντογκ, Απόλο Κριντ, «12 Χρόνια Σκλάβος», «The Voice», «Mad Max», «Castle» και, σε cameo, η Μάρθα Στούαρτ), οι Λούκας και Μουρ κατορθώνουν να κλείσουν στους κόρφους τους τις «Φιλενάδες» τους, καθώς αυτές βγάζουν γνήσια τα σώψυχά τους. Για το ένστικτο της τροφού (σ’ ένα «αχ, τι γλυκό!» συναπάντημα με μωρουλίνι). Για το δώρο τής εκ σπλάχνων ζωής (στη σεκάνς του εστιατορίου με τα πιτσιρίκια τους). Για τη λεοντή τού προστάτη («We protect our young!», το έξοχα εκκλητικό ξέσπασμα στην τροπή πώρωσης της αποκαρδιωμένης ταγού). Η Άπλγκεϊτ ως straight κακιά, δε, στέκεται εντυπωσιακά η κολώνα του δραματουργικού σπιτιού στον ρόλο τής σφηκοειδώς ύπουλης WASP, που μετέρχεται κάθε θεμιτού (κανονισμοί, χρήμα) κι αθέμιτου (εκβιασμός, διαβολή, μπάφος) μέσου ώστε να εμποδίσει τη ρέμπελα ατελή ηρωίδα μας να αμφισβητήσει την εξουσία της και τα standard του Stepford-Wives-στο-αυτόβουλο way of life. Χτύπα σαν άντρας και τις χαριτωμένες ντόμπρες συνεντεύξεις των ερμηνευτριών μαζί με τις αληθινές γεννήτορές τους στα générique τέλους. Αλλά εμείς, είπαμε, έχουμε δικαίωμα να σφάλλουμε κυνηγώντας καριέρα και μεγαλώνοντας παιδιά, το ομόφυλο ζεύγος των επίδοξων auteur από το κριτικό κοινωνικό μας σχόλιο δεν θα τη γλιτώσει. Και, πού ‘σαι, Μίλα; Άντε πλύνε κάνα πιάτο του Άστον και του βρέφους σας…