FreeCinema

Follow us

Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ (2024)

(ASPHALT CITY)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ζαν-Στεφάν Σοβέρ
  • ΚΑΣΤ: Σον Πεν, Τάι Σέρινταν, Μάικλ Πιτ, Μάικ Τάισον, Κάθριν Γουότερστον, Κάλι Ράις
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 125'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: TANWEER

Δίδυμο πληρώματος ασθενοφόρου, αποτελούμενο από έμπειρο διασώστη που «τα έχει δει όλα» και από νεοσύλλεκτο που δεν έχει δει τίποτα ακόμα, βιώνει στο πετσί του τη σκληρή Νέα Υόρκη της νύχτας, με τα δεκάδες μακάβρια περιστατικά της.

Βασισμένο στο μυθιστόρημα «Black Flies», όπου ο Αμερικάνος νυν συγγραφέας / πρώην διασώστης Σάνον Μπερκ περιέγραφε μέρος των εμπειριών του από τα επείγοντα ιατρικά περιστατικά των νεοϋορκέζικων δρόμων, «Η Πόλη της Ασφάλτου» προβλήθηκε στις περσινές Κάννες με τίτλο παρόμοιο μ’ εκείνον του βιβλίου. Δεν ξέρω αν για τα νέα «βαφτίσια» (άπαξ της διανομής του φιλμ στις αμερικανικές αίθουσες) έφταιξε η χλιαρή (για να το θέσω κομψά) φεστιβαλική του υποδοχή. Η ουσία είναι πως μπορεί ο τίτλος να άλλαξε, το περιεχόμενο, όμως, ατυχώς έμεινε ίδιο.

Μπορεί η ταινία ν’ αποτελεί μεταφορά αυθεντικού διηγήματος, ωστόσο, είναι άκρως εντυπωσιακός ο βαθμός στον οποίο μοιάζει με… «remake» από τα «Σταυροδρόμια της Ψυχής» (1999) του Μάρτιν Σκορσέζε, διανθίζοντας την πλοκή της με αναφορές που παραπέμπουν είτε στον «Ταξιτζή» (1976) είτε σε οποιοδήποτε θρίλερ που καταπιανόταν με τον ζοφερό κόσμο της νυχτερινής Νέας Υόρκης. Το άλυτο πρόβλημα της «Πόλης της Ασφάλτου» δεν είναι πως αμφότεροι οι προαναφερθέντες τίτλοι στέκουν ως ασύγκριτα ανώτερες δημιουργίες, αλλά ότι κατά τα τρία τέταρτα της διάρκειάς της ακολουθεί (σε εξαντλητικό βαθμό) ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο μάταιης (;) προσπάθειας σωτηρίας διαφόρων ασθενών ή τραυματισμένων, που ο νεαρός Όλι και ο πάλιουρας Τζιν επιχειρούν να κρατήσουν στη ζωή. Η ολοένα αυξανόμενης έντασης «κάθοδος στη Κόλαση» δεν αναδύει τίποτε περισσότερο από τον ζόφο της απελπισίας (ενίοτε μέσω σεκάνς φτιαγμένων με τέτοιο τρόπο ώστε να ανακατέψουν το στομάχι), λες και έχει ως μοναδικό στόχο ν’ αναδείξει την κατάπτωση της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι περιπτώσεις των κάθε λογής παράνομων, μεθυσμένων, κακοποιημένων ή παραφρόνων που οι δύο διασώστες πετυχαίνουν στη βάρδιά τους δεν λειτουργούν παρά ως αποσπασματικά επεισόδια ενός ανύπαρκτου στόρι, το οποίο διαιωνίζεται καθώς το ασθενοφόρο των πρωταγωνιστών σπεύδει στους κακόφημους δρόμους της Νέας Υόρκης.

Το σοβαρότατο θέμα ηθικής (και όχι μόνο) που προκύπτει έπειτα από απόφαση της στιγμής από μεριάς του Τζιν, κατά τη διάρκεια περιστατικού τραυματισμού τοξικομανούς μητέρας, έρχεται να θέσει τους δύο ήρωες ενώπιον μιας λανθάνουσας «θεϊκής» υπόστασης του επαγγέλματός τους. Η συγκεκριμένη προοπτική, βέβαια, έχει εξαρχής τεθεί σημειολογικά με τρόπο που, όμως, φλερτάρει με το γελοίο, μέσω των… κεντημένων φτερών στο μπουφάν του Όλι (τον οποίο ο Ζαν-Στεφάν Σοβέρ φροντίζει να δείχνει συχνά πυκνά με πλάτη στον φακό, για να το εμπεδώσουμε στα σίγουρα…), δένοντας tale quale με την εν γένει φιλοσοφία ζωής που διακρίνει τον πιο περπατημένο συνάδελφό του. Τούτη η εξέλιξη, αν και διαθέτει ζουμί, δίνοντας παράλληλα μια κάποια στόχευση στα τεκταινόμενα, έρχεται πολύ αργά στην ταινία, όταν πια το ενδιαφέρον μας έχει χαθεί.

Τα ψυχολογικά προβλήματα του Όλι ως απόρροια του θανάτου της μητέρας του και η προβληματική σχέση του Τζιν με την πρώην γυναίκα του και το παιδί του, ενέχουν θέση όχι σπουδαίου ενδοσκοπικού δράματος αλλά αθεράπευτης κατατονίας, που λειτουργεί (κατά κάποιο τρόπο) ως αντίδοτο στην γκροτέσκα, όσο και ανούσια «σπλατεριά» των σκηνών των Πρώτων Βοηθειών. Η απόγνωση από τη μόνιμη ακροβασία μεταξύ ζωής και θανάτου, με τους δύο διασώστες να ισορροπούν στο μεταίχμιο ως… σωτήρες, ένορκοι, δικαστές και τιμωροί, ξεπέφτει από νωρίς στην υπερβολή. Κάπου εκεί έρχεται και η απερίγραπτη εμφάνιση του Μάικλ Πιτ ως ψυχάκια συναδέλφου των δύο βασικών ηρώων, για να δέσει έτσι το «άρρωστο» γλυκό της γραφικότητας.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Τα καλά ονόματα στη μαρκίζα δεν σώζουν τούτο το φιλμικό ναυάγιο, που ως σύλληψη και εκτέλεση μοιάζει ν’ ανήκει στη δεκαετία του ’80 και όχι στο σήμερα. Κρίμα, διότι το προηγούμενο φιλμ του Ζαν-Στεφάν Σοβέρ, «Προσευχήσου πριν Πεθάνεις» (2018), ήταν θαυμάσιο.


MORE REVIEWS

ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ

Τρία αδέλφια πειραματίζονται με μια ντουλάπα - χρονομηχανή, που ίσως τους επιτρέψει (τελικά) να προσεγγίσουν μια άλλη διάσταση, μέσω της οποίας θα έχουν την ευκαιρία να επαναφέρουν στη ζωή τη νεκρή μητέρα τους.

ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΗ ΕΔΩ

Βραζιλία, 1971. Με το κλίμα της στρατιωτικής δικτατορίας να αγριεύει στον δημόσιο βίο, μια γυναίκα αναζητά τα ίχνη του εξαφανισμένου συζύγου της, ευυπόληπτου αρχιτέκτονα και πρώην βουλευτή, προσπαθώντας παράλληλα να διατηρήσει τη σταθερότητα της πολυμελούς οικογένειάς της.

DOG MAN

Εξαιτίας ενός παρολίγον ολέθριου ατυχήματος και χάρη σε πρωτοποριακή ιατρική ιδέα, αφελής αστυνομικός και ο πιστός σκύλος του… έσονται εις σάρκαν μία! Εγένετο Dog Man, λοιπόν, ο οποίος ξεχύνεται στους δρόμους για να σταματήσει τον μοχθηρό γάτο Πίτι, προτού αυτός εξελιχθεί σε αληθινό… διπλό μπελά.

MΑRY, ΜARΙΑNNΑ, ΜΑRΙA: ΤΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΛΛΑΣ

Πληρέστατη αναδρομή στην επί ελληνικού εδάφους ζωή και καριέρα της Κάλλας, από την παιδική ηλικία έως και τα τελευταία της χρόνια, «ντυμένη» με πλούσιο και σπάνιο υλικό αρχείου ή συνεντεύξεις.

CAPTAIN AMERICA: ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Ο Captain America συνεργάζεται στενά με τον καινούργιο Πρόεδρο των ΗΠΑ, ελπίζοντας να τον πείσει να σχηματιστούν ξανά οι Avengers. Η διεκδίκηση ενός επικίνδυνου πετρώματος από το διάστημα διαταράσσει τις διεθνείς σχέσεις, παράλληλα με την επίλυση παλιών λογαριασμών του Προέδρου μ’ έναν κατάδικο επιστήμονα που έχει βρει τη μέθοδο να ελέγχει τον νου εξ αποστάσεως.