του Νίκου Παλάτου

Αν η πλειονότητα της σύγχρονης λαϊκής γαλλικής κωμωδίας κοιτάζει προς την παράδοση του Λουί ντε Φινές και του Φρανσίς Βεμπέρ, αλλάζοντάς της κατά κανόνα τα φώτα, ο Φιλίπ Λασό και η παρέα του La Bande à Fifi έχουν το βλέμμα σταθερά στραμμένο προς το χοντροκομμένο αμερικανικό χιούμορ του Άνταμ Σάντλερ και των αδελφών Φαρέλι. Με τούτο το «Άλλοθι για Παντρεμένους 2», με το οποίο σύσσωμο το team του αρχηγού Λασό επανακάμπτει στη μεγάλη οθόνη, επιβεβαιώνεται για ακόμη μια φορά ο γενικός κανόνας που θέλει τα sequel να είναι συνήθως χειρότερα των original (όσο χαμηλά και να έχει μπει ο πήχης εξαρχής), παρομοίως και ο πιο ειδικός που θέλει τους Γάλλους να μην το ‘χουν με τίποτα στην καφρίλα. Το επισημάναμε και την αμέσως προηγούμενη φορά που ένα ανάλογου ύφους εγχείρημα διανεμήθηκε στους ντόπιους κινηματογράφους («Το Κλαμπ των Χωρισμένων» του Μικαέλ Γιουν), το επισημαίνουμε και τώρα, ευκαιρίας δοθείσης από τον πρωτομάστορα του «είδους» Λασό.

Εάν έχετε δει (και θυμάστε, τόσα χρόνια μετά!) το «Άλλοθι για Παντρεμένους.com» (2017), τότε εκτός από τα συχαρίκια μας για την άψογη μνήμη σας, σημειώστε πως εδώ η διαφορά από το πρωτότυπο έγκειται στην μεγαλύτερη περιεκτικότητα των αμφιβόλου αστειότητας gag εις βάρος της οποιασδήποτε προσπάθειας αφήγησης. Η επανασύνδεση της παρέας και η επαναδραστηριοποίηση των γραφείων του Alibi.com, με μοναδικό σκοπό την εύρεση «κατάλληλων» γονιών για τον Γκρεγκ, ξεπετιέται στα γρήγορα διότι ο επικείμενος γάμος (με τις ετοιμασίες και τις αναποδιές του) είναι που ενδιαφέρει πρωτίστως. Για κάποιον ακατανόητο λόγο, ο γαμπρός βρίσκεται από νωρίς με «βραχιόλι» στο πόδι, εξαιτίας του οποίου δεν μπορεί ν’ απομακρύνεται από το σπίτι του, αυξάνοντας μεμιάς τον δείκτη δυσκολίας της κομπίνας παραπλάνησης που έχει στήσει, η δε άφιξη της κάποτε porn star μάνας του και του ειδικού στις πάσης φύσεως απατεωνιές πατέρα του, εκτός από την επιπλέον ανάγκη εξεύρεσης εναλλακτικής νύφης, θα έρθει να κουμπώσει με το ολούθε κλίμα παρεξηγήσεων και (κρυόμπλαστρων) «χαριτωμενιών».

Στο επίκεντρο των τελευταίων βρίσκεται η σεκάνς τερματισμού της κακογουστιάς, όπου ένας ολόγυμνος Ντιντιέ Μπουρντόν παλεύει με τον επίδοξο ληστή… γαμπρό του, καταλήγοντας μ’ ένα πιάτο σφηνωμένο στον κώλο του (!), όπως και η επιπέδου σχολικής φάρσας φάση με την κόλλα στο καπάκι της τουαλέτας, που κάνει τον έναν εκ των συνεταίρων του Γκρεγκ να το σέρνει αναγκαστικά μαζί του, αφήνοντας με τη σειρά του τα οπίσθιά του έκθετα για ν’ αερίζονται (δίχως πιάτο…). Όταν, λοιπόν, τα αστεία του κώλου (#diplhs) δίνουν και παίρνουν, τότε όλα τα υπόλοιπα που επιχειρούν να κάνουν χαβαλέ με στόχο τους ποδοσφαιρόφιλους, τους τσιγγάνους, τους φιλόζωους, τα παιδάκια, τους ηλικιωμένους και τα πάσης φύσεως κατοικίδια (από μπαμπουίνους μέχρι σκυλάκια), εκτός από άκρως προβλεπόμενα ως στόχευση, μοιάζουν μέχρι και με οάσεις γέλιου (με τη λέξη – κλειδί να είναι το «μοιάζουν»). Διότι πλην της έμπνευσης για το αραβικής κατασκευής MacBook και την γκάφα πηχτής βλακείας με τους έλικες του ελικοπτέρου και το βαρύτιμο τρόπαιο, ανάθεμα κι αν έσκασε κάποιο χαμόγελο στα χείλη μου. Βάζω στοίχημα, δε, πως η σύντομη πλοκή με το party της νύφης στο Μαρακές ανοίγει τον δρόμο για επόμενο sequel, όπου (μάλλον) η Φλο θα είναι εκείνη που θα έχει ανάγκη το «παραβάν» του Alibi.com. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, αντί του διάσημου στη Γαλλία τραγουδιστή Πατρίκ Φιορί, ο οποίος συνεχίζει το γαϊτανάκι των σύντομων guest εμφανίσεων στο franchise, να σκάσει μύτη ο… Βασίλης Καρράς και να ξηγηθεί επιτόπου στην Ελοντί Φοντάν το «Άλλοθι». Οι Γάλλοι θεατές, βέβαια, ούτε που θα καταλάβουν τι γίνεται. Μήπως, όμως, καταλαβαίνουμε εμείς;