του Νίκου Παλάτου

Καθώς ετοιμάζεται να γιορτάσει την «ξύλινη» επέτειο του γάμου του (πέντε ολόκληρα χρόνια, μην το ψάχνετε), ο Μπεν ανακαλύπτει πως η πολυαγαπημένη του σύζυγος τον κερατώνει με το αφεντικό της. Συνειδητοποιώντας πως δεν ήταν ξεπέτα της μιας φοράς αλλά σοβαρό αίσθημα που πηγαίνει ασορτί με… αίτηση διαζυγίου, καταλήγει απογοητευμένος και μίζερος, νιώθοντας πως δεν υπάρχει πλέον ελπίδα καμιά για εκείνον στον κόσμο τούτο. Μέχρι που πέφτει πάνω στον παλιόφιλό του Πατρίκ, ο οποίος αν και επίσης από χρόνια χωρισμένος, του αναπτερώνει το ηθικό. Τον προσκαλεί να έρθει να μείνει μαζί του στην υπερπολυτελή έπαυλή του στη Μασσαλία, την οποία έχει διαμορφώσει με τρόπο τέτοιο ώστε να θυμίζει το όνειρο κάθε εργένη… εικοσάχρονου. Πισίνα, video-game room, jacuzzi, κήπος, βεράντα, κρεβατοκάμαρες με υπέρδιπλα κρεβάτια, διαθέσιμος ανά πάσα στιγμή butler, άνεση και χλιδή.

Ο Πατρίκ έχοντας πιάσει την πολύ καλή χάρη σε εξεζητημένο application που συνδυάζει την τεχνολογία με το… χαρτί υγείας (και σε προ κορονοϊού εποχές, μάλιστα!), έχει αναπτύξει τη θεωρία πως ο άνθρωπος δεν είναι πιγκουίνος για να είναι μονογαμικός. Ο Μπεν, σχεδόν άθελά του, πηγαίνει την άποψη αυτή ένα βήμα παρακάτω, ρίχνοντας στο τραπέζι τα θεμέλια της μεγάλης ιδέας: γιατί να μην μετατρέψουν τη σπιταρόνα τους σε ένα άτυπο «Κλαμπ Χωρισμένων», όπου τα parties θα είναι ολονύκτια, το αλκοόλ θα ρέει άφθονο, η μουσική θα «βαράει», οι γκόμενες θα μπαινοβγαίνουν, και ό,τι ήθελε προκύψει χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν; Αμ’ έπος αμ’ έργον, πλην όμως ο Μπεν είναι μάλλον αισθηματίας και κατά βάθος δεν κάνει για τέτοια κόλπα. Αλλά εκτός από αισθηματίας, είναι και γκαντέμης, διότι από ολόκληρη τη Μασσαλία πάει και μπλέκει με τη μοναδική γυναίκα που (ίσως) δεν θα έπρεπε. Αίφνης, τριγμοί δημιουργούνται στο κατά τα άλλα όμορφο club.

Είναι αναμφισβήτητη αλήθεια πως «Το Κλαμπ των Χωρισμένων» διαφέρει πραγματικά από τις συνήθεις γαλλικουργιές του καλοκαιριού, αφού κοιτάζει με έντονο βλέμμα το κάργα χοντροκομμένο χιούμορ της όχι ακριβώς πολιτικά ορθής αμερικανικής κωμωδίας. Εάν με την προηγούμενή του σκηνοθετική απόπειρα, το «Είναι Τρελοί Αυτοί οι Γάλλοι» (2013), ο Μικαέλ Γιουν δήλωνε σχεδόν γοητευμένος από τον Σάσα Μπάρον Κοέν του «Borat» (2006), παραδίδοντας όμως ένα γαλλικό κακέκτυπό του, σε τούτο απλώνει τα δίχτυα του στις δεκάδες κωμωδίες ανδρικής καφρίλας που μας έχει χαρίσει το Χόλιγουντ. «Πάρτυ για Εργένηδες» (1984), «Old School» (2003), «Γαμο-Μπελάδες» (2005) κι ένα σωρό άλλα ανάλογα, από όλες τις εποχές και για όλα τα γούστα, μαζί με σύσσωμη σχεδόν τη φιλμογραφία του Άνταμ Σάντλερ. Κάνει ένα βήμα μπροστά ο Γιουν με το νέο του εγχείρημα, όμως, όπως πολλάκις έχουμε αναφέρει, σε αυτού του είδους το χιούμορ το καλύτερο που μπορούν να πετύχουν οι Γάλλοι είναι να… μείνουν με την προσπάθεια. Κάτι που γίνεται κι εδώ.

Παρά την εντυπωσιακή ποιότητα παραγωγής (μέχρι και οι Kool & The Gang αυτοπροσώπως εμφανίζονται, σε ένα από τα live parties της έπαυλης) και τον γοργό ρυθμό, που κάνει το φιλμ να κυλάει σε γενικές γραμμές, «Το Κλαμπ των Χωρισμένων» δείχνει πως έχει μονάχα να προτάξει την προκλητική σεξουαλική του χυδαιότητα έναντι των όποιων αστείων καταστάσεων. Το τριολέ με γυμνό υπέρβαρο «θαμώνα» του club δεν προσθέτει πόντους ευθυμίας, η φάση με τα εμπορεύματα του sex shop (το οποίο προσπαθεί να νοικιάσει ο μεσίτης Μπεν σε γκόμενα που ζαχαρώνει) είναι ξεσηκωμένη από πλάκα σχολικής εκδρομής, ενώ το ξεβράκωμα μπροστά σε γονείς νυμφομανούς μουρλέγκως φωνάζει (άπαξ της γνωριμίας μαζί της) πως θα έρθει από το πρώτο κιόλας φως της… επόμενης μέρας.

Με τα ήθη και το savoir vivre να πηγαίνουν περίπατο από όλους και όλες, καθώς η έδρα του «Κλαμπ των Χωρισμένων» σταδιακά μετατρέπεται σε συνδυασμό κοινοβίου α λα Μάταλα με Studio 54 όπως Νέα Υόρκη, ο Γιουν καταφεύγει (για κάποιον άτυχο λόγο) σε χαριτωμενιές με κατοικίδιο λεμούριο που επιδεικνύει επιθετικές τάσεις, αλλά και δήθεν σαρκαστικά πυρόκαυλα αντρουά σχόλια τα οποία συνδυάζουν γκόμενες, casting και το όνομα του Χάρβεϊ Γουάινστιν. Η εκ των ων ουκ άνευ λεσβία παίζει φυσικά κι εδώ, όχι ως η top ανδρική ονείρωξη, αλλά ως η αμέσως επόμενη κλισεδιά του «δέρνω όποιον βρω μπροστά μου», που στο φινάλε της φέρνει σε ακατανόητο wrestling από το «Άνθρωπος στο Φεγγάρι» (1999) και όχι σε κάτι του στυλ «Έρωτας με την Πρώτη Μπουνιά» (2014). Ο άγραφος νόμος μεταξύ των κολλητών φίλων, που ρητά αναφέρει «κάνε ό,τι γουστάρεις, μείνε όμως μακριά από την πρώην μου», χαραμίζεται ένεκα αδυναμίας οδήγησης του στόρι στα άκρα, αφού ο απαγορευμένος καρπός της Ferrari του Πατρίκ δεν αρκεί, όσο και να γκαζώνουν τα άλογα της μηχανής της. Με τα πολλά, οι επτά (!) σεναριογράφοι τούτου καταφέρνουν τουλάχιστον να γράψουν δυο-τρεις έξυπνες ατάκες (ομολογώ πως στη σκηνή όπου ο πιτσιρικάς γιος της πρώην καταλαβαίνει ότι τον δουλεύουν ψιλό γαζί μέσα στο ίδιο του το σπίτι, γέλασα αληθινά), οι οποίες ουδόλως σώζουν το φιλμ από την τελική ετυμηγορία που πάει ως εξής: καλή η προσπάθεια / λυπούμαστε / ίσως κάποια άλλη φορά.