της Βαρβάρας Κοντονή

Πάλι καλά που υπάρχουν και μερικές αναλαμπές ισπανόφωνου σινεμά και μπορούμε να βλέπουμε κι ένα θριλεράκι της προκοπής, ιδιαίτερα τώρα που, με το «καλημέρα» της νέας σεζόν και τις Νύχτες Πρεμιέρας προ των πυλών, η ελληνική διανομή κάνει και πάλι το «θαύμα» της με την κυκλοφορία δέκα (!) ταινιών, νέων αλλά και επανεκδόσεων, έτσι για να κρατιόμαστε σε εγρήγορση και να μη χαλαρώνουμε, ακόμη κι όταν πρόκειται για φιλμ που κανείς δεν θα ζητούσε ποτέ να δει – και, ναι, η εβδομάδα που διανύουμε βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων. Το αργεντίνικο θρίλερ, λοιπόν, μοιάζει να βρίσκεται σε κάποια άνθηση προσφάτως και η αλήθεια είναι πως ο Ροντρίγκο Γκράντε παραδίδει εδώ ένα αρκετά σφιχτοδεμένο έργο που παίζει με τους παραδοσιακούς κώδικες του είδους, δίχως να το ανανεώνει αλλά διατηρώντας το αφηγηματικά αποτελεσματικό σασπένς στην πλοκή του.

Ο Χοακίν (Σμπαράλια) βρίσκεται καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο μετά από τρομερό αυτοκινητικό δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή της γυναίκας και της μικρής του κόρης. Στριμωγμένος οικονομικά και με το σπίτι του στα πρόθυρα της κατάσχεσης εξαιτίας χρεών στην τράπεζα (κρατήστε το αυτό), ο Χοακίν θα νοικιάσει ένα δωμάτιο στην Μπέρτα (Λάγκο) και την εξάχρονη κόρη της, που με τη σειρά τους παλεύουν να τα φέρουν βόλτα. Η απρόσμενη έλευση της γοητευτικής Μπέρτα θα «ξυπνήσει» στον Χοακίν μνήμες από μια άλλοτε ευτυχισμένη περίοδο, υπενθυμίζοντάς του πως η ζωή μπορεί και να είναι όμορφη, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή της πικρής συνειδητοποίησης των πραγματικών κινήτρων πίσω από την εμφάνισή της. Όταν στην εξίσωση προστεθεί και η απόπειρα μιας συμμορίας να κλέψει παρακείμενη τράπεζα με τη δοκιμασμένη μέθοδο του rififi, ο Χοακίν θα αποφασίσει να αναλάβει δράση, γυρνώντας το «παιχνίδι» υπέρ του.

Αρκούντως «χορταστική» αν και δοκιμασμένη η συνταγή του Γκράντε, ο οποίος εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφει και το σενάριο ενός φιλμ θεωρητικά προορισμένου να κάνει καλό γκελ στο κινηματογραφόφιλο κοινό, διαθέτοντας τα συστατικά μιας ψυχαγωγικής, κινηματογραφικής εξόρμησης παλαιάς κοπής. Το μεγαλύτερο ατού της ταινίας είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Γκράντε μας συστήνει τους πρωταγωνιστές και το περιβάλλον όπου ο καθένας από αυτούς δρα, απομονώνοντας έξυπνα τον ήρωά του σε επίπεδο τόσο ψυχολογικό όσο και οικιακό, προβάλλοντας εξαρχής μια ψευδή εικόνα της κινηματογραφούμενης γεωγραφίας, κι εντείνοντας έτσι την αίσθηση της κλειστοφοβίας και του σασπένς, κατά τρόπο παρόμοιο με αυτόν του Ντέιβιντ Φίντσερ στο «Δωμάτιο Πανικού» το 2002. Οι ομοιότητες με το φιλμ του Φίντσερ εξάλλου είναι εμφανείς, από τις αποχρώσεις της σκηνοθετικής παλέτας και τον τρόπο που φιλμάρεται ο κυρίως χώρος του σπιτιού, μέχρι την εισαγωγή των κακοποιών και τις σεναριακές ανατροπές. Το «Στο Τέλος του Τούνελ» είναι ένα καλοκουρδισμένο θρίλερ που δεν αποκαλύπτει από νωρίς τα «χαρτιά» του, αφήνοντας να ξεδιπλωθεί με μεθοδικότητα το σενάριο του Γκράντε, γεμάτο από μικρές «παγίδες» πλοκής που μπορεί σε πρώτη ανάγνωση να μη σημαίνουν κάτι, αρχίζουν όμως να αποκτούν νόημα όσο η υπόθεση οδηγείται σταδιακά στο αναπόφευκτο τέλος της.

Στον αντίποδα, σίγουρα υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που δεν συνάδουν και τόσο με το profile των πρωταγωνιστών και την ατμόσφαιρα που επιχειρεί να στήσει εδώ ο Αργεντινός σκηνοθέτης, όπως η φυσική κατάσταση του Χοακίν ο οποίος παραμένει… «φέτες» παρά το ατύχημα και τη φύση της δουλειάς του, η κάπως περιορισμένη ανάπτυξη του χαρακτήρα του αρχηγού της συμμορίας, αλλά και ο αναπάντεχος τρόπος με τον οποίο η Μπέρτα μπαίνει στη ζωή του Χοακίν (προσέξτε το σχεδόν καταστροφικό μοντάζ – σούμα υπό τους ήχους electrotango). Εντούτοις, αυτή η αργεντινο-ισπανική παραγωγή διαθέτει ένα σενάριο που τη «γλυτώνει» στο σύνολό της από τα υπερβολικά κλισέ του είδους, με τον Γκράντε να ενδιαφέρεται περισσότερο για την ύφανση μιας ιντριγκαδόρικης ιστορίας, την οποία αντιλαμβάνεσαι τελικά ως τέτοια μονάχα όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Κατά τα άλλα, υπάρχουν κι εδώ δόσεις οικογενειακού δράματος, αν και μόνιμα μπλεγμένου με το crime πλαίσιο της ταινίας, λες και εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο αυτόν τον σκοπό, άλλοτε ενδυναμώνοντας και άλλοτε περιορίζοντας κάπως την κεντρική αφηγηματική ραχοκοκαλιά. Ξεχωριστή αναφορά οφείλουμε να κάνουμε και στον σχεδιασμό παραγωγής της Μαριέλα Ριπόντας που έφερε εις πέρας ένα δύσκολο έργο, αυτό της ρεαλιστικής και λειτουργικής (πόσω μάλλον για το crew) απεικόνισης ενός τούνελ, συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός πνιγηρού σημείου αναφοράς και διάδρασης των πρωταγωνιστών.