AIR (2023)
- ΕΙΔΟΣ: Βιογραφική Κομεντί
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μπεν Άφλεκ
- ΚΑΣΤ: Ματ Ντέιμον, Μπεν Άφλεκ, Τζέισον Μπέιτμαν, Βαϊόλα Ντέιβις, Κρις Μεσίνα, Κρις Τάκερ, Μάθιου Μάχερ, Τζούλιους Τένον
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 112'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: TANWEER
Το 1984, σε κατάσταση απόγνωσης λόγω πτωτικών πωλήσεων, η εταιρεία Nike αναζητά το νέο της αστέρι από τα γήπεδα του basketball, για να το χρησιμοποιήσει ως ιδανικό selling point των προϊόντων της. Και δοκιμάζει να έρθει σε επαφή με τον πολλά υποσχόμενο rookie που ακούει στο όνομα… Μάικλ Τζόρνταν.
Είναι εντυπωσιακό αυτό που έχει καταφέρει εδώ ο Μπεν Άφλεκ ως σκηνοθέτης. Με ένα θέμα (βασισμένο σε αληθινή ιστορία, προφανώς) διόλου κινηματογραφικό «στα χαρτιά» και με ένα τελικό αποτέλεσμα / φινάλε που δύσκολα μπορείς να βρεις άνθρωπο ο οποίος δεν το γνωρίζει, καταφέρνει να στήσει μία απολαυστική ταινία με χάρμα ρυθμό, που φτάνει να σε κρατάει και… σε αγωνία, περιμένοντας να δεις αν οι άνθρωποι της Nike πέτυχαν το στόχο τους (γέλια στο βάθος)!
Τα opening credits μοιάζουν με ένα «guilty pleasure» όργιο τρασίλας και (στο βάθος) αποδόμησης της δεκαετίας του ’80 (πιστέψτε με, δεν ήταν τόσο χάλια!). Θέτουν το ύφος της καθημερινότητας εκείνης της περιόδου και αποκαλύπτουν και κάποιες βασικές (ίσως και άγνωστες στους θεατές) πτυχές της σημασίας που είχαν κάποιες μεγάλες φίρμες αθλητικών ρούχων και ενδυμάτων στην αμερικανική αγορά. Σε ποσοστά, η Converse σάρωνε, η Adidas ακολουθούσε δυναμικά και η Nike… πάτωνε! Η πρώτη… πατούσε πόδι στο NBA, η δεύτερη ήταν η πιο hip γιατί τη γουστάρανε οι rappers, η τρίτη είχε κυρίως τους λευκούς fans του jogging. Η δουλειά του Σάνι Βακάρο ήταν να ανιχνεύει νέα και… φτηνά ταλέντα από το basketball, για να τα «σπονσοράρει» και να γίνουν τα πρότυπα των πελατών της Nike. Δίχως ανταγωνιστική ισχύ στις προσφορές, όμως, ο Σάνι κινδύνευε μέχρι και τη δουλειά του να χάσει.
Όταν συνειδητοποιεί ότι από όλους τους διαθέσιμους παίκτες της «αγοράς» ο Μάικλ Τζόρνταν ήταν το «λαχείο», θα βασιστεί απόλυτα στο ένστικτό του, θα πεισμώσει και θα προσπαθήσει να επικοινωνήσει με την οικογένεια των Τζόρνταν, προσπερνώντας ακόμη και τον manager του αθλητή (ιεροσυλία!). Τα υπόλοιπα είναι ένας μαραθώνιος αγώνας απέναντι σε εταιρείες μεγαθήρια, ο οποίος άλλαξε πάρα πολλά στις οικονομικές σχέσεις που (θα) είχαν στο μέλλον οι αθλητές με αυτές, άλλαξε τις πολιτικές του marketing, έως και το πώς ο οποιοσδήποτε επώνυμος που (θα) πρωταγωνιστούσε σε διαφημιστικές καμπάνιες δεν θα ήταν πια μονάχα ένα απλά δημοφιλές πρόσωπο.
Σχεδόν θα επαναληφθώ. Ειλικρινά, ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι μια ταινία με «ήρωα» ένα… παπούτσι θα έδινε ένα τόσο ψυχαγωγικό έργο, με flow που δε σε κάνει να βαρεθείς στιγμή από τη διάρκειά του! Δεν είναι μία αθλητική ταινία, δεν είναι δράμα, αλλά ούτε και κωμωδία. Είναι μια ευχάριστη ιστορία ενός ακόμη «αμερικανικού ονείρου», όπου η τόλμη μερικών ανθρώπων, να μην ακολουθήσουν την πεπατημένη, οδήγησε σε κάτι το μυθικό για την pop κουλτούρα, μα και αδιανόητα προσοδοφόρο… για όλους μαζί! Τι κάνει το «Air» να λειτουργεί με τόση επιτυχία; Οι διάλογοι. Η σπιρτάδα του Άλεξ Κόνβερι στο σενάριο προκαλεί διαρκώς την ευθυμία και στρώνει το έδαφος για layers ταύτισης με τους βασικούς χαρακτήρες, από τον (τύπου «πλασιέ») Σάνι Βακάρο του Ματ Ντέιμον (λίγο πρόχειρα τα προσθετικά της στομάχας…) μέχρι τη μάνα «αφέντη» Ντελόρις Τζόρνταν της Βαϊόλα Ντέιβις, η οποία σκίζει (με την καλή έννοια) το ρόλο και το πάει… αβάδιστα για βραβεία της επόμενης χρονιάς, ακόμη και μ’ ένα σκέτο βλέμμα της απέναντι στο φακό της κάμερας! Τεράστια ηθοποιός.
Θέλεις να γκρινιάξεις, ότι όλο το έργο μοιάζει με corporate promo της Nike (και του «κακού» καπιταλισμού); Το ακούω. Στ’ αλήθεια, όμως, θα προτιμούσε να δει κανείς τούτη την ιστορία στο σινεμά με… αλλαγμένα, «φανταστικά» ονόματα εταιρειών; Γιατί; Θα χανόταν το fun, οι trivia πληροφορίες για τους κανόνες του «παιχνιδιού» στο sportswear εκείνης της (σημαίνουσας για την αγορά) δεκαετίας, αν όχι και για τη μεταμόρφωση των αθλητών σε larger than life φιγούρες και… εργαλεία του marketing. Σε σύγκριση με το σήμερα, βέβαια, δίπλα στον οχετό του (δήθεν) influence των social media και την instant υπερκατανάλωση του YouTube, το «Air» μοιάζει περισσότερο με ένα αθώο και «αφελές» παραμυθάκι. Που σε κάποιο βαθμό σε κάνει να νοσταλγείς τον τρόπο με τον οποίο ένα παπούτσι έγινε… το Air Jordan!