της Βαρβάρας Κοντονή

Βασισμένο στην ομότιτλη mini σειρά comics, το «Σφαγείο» μπορεί να αποτελεί ένα φιλόδοξο εγχείρημα από πλευράς σκηνοθέτη (τον Ντάρεν Λιν Μπούσμαν τον έχεις, ίσως, ακουστά από τα αιματηρά sequels του «Σε Βλέπω»), οι όποιες όμως βλέψεις για τη δημιουργία μιας αξιοπρεπούς ταινίας τρόμου σταματούν, ήδη, από τους τίτλους αρχής!

Με μια σχεδόν τηλεοπτική ποιότητα περασμένων δεκαετιών και ατμόσφαιρα που παραπέμπει περισσότερο σε φτηνή παραγωγή της πλάκας, παρά σε συνειδητή επιλογή μιας δυνάμει παλιομοδίτικης αισθητικής, το «Σφαγείο» αποτελεί αναμφίβολα μια από τις χειρότερες ταινίες που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό, διεκδικώντας την πρωτιά σε όλα: από τις τεχνικές κατηγορίες και το «ξύλινο» καστ, μέχρι το απαράδεκτα «τρύπιο» σενάριο, την κάκιστη σκηνοθεσία και τα φτηνά, σχηματικά εφέ που θυμίζουν βιντεοπαιχνίδια των αρχών της δεκαετίας του ’90, χωρίς όμως την απόλαυση που χαρίζει ένα καλό b-game στον παίκτη. Στην προκειμένη περίπτωση, δεν υπάρχει τίποτα το διασκεδαστικό σε αυτό το φιλμ, εκτός ίσως από την παρουσία της Τζέσικα Λάουντς, ένα υβρίδιο ανάμεσα σε κυριλάτη Μέγκαν Φοξ και Λάνα Ντελ Ρέι που παραδίδει μια αβίαστα… κωμική ερμηνεία, το κερασάκι μιας στραπατσαρισμένης και διόλου δελεαστικής τούρτας.

Με vintage στυλ και μαλλί κομμωτηρίου (ακόμα και όταν η ζωή της βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο – ή μάλλον κυρίως τότε…), η Λάουντς ενδεχομένως και να αποτελεί το μικρότερο κακό στην εν λόγω ταινία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως το «υποκριτικό» της ταλέντο δεν δένει και άψογα με την υπόλοιπη παρακμιακή εικόνα μιας παραγωγής που θα κάνει πολλούς να απορήσουν, πώς στο καλό βρήκε τον δρόμο της προς τις κινηματογραφικές αίθουσες. Πραγματικά, το «Σφαγείο» είναι τόσο κακό, που από τις πρώτες κιόλας σκηνές θα σε κάνει να αναρωτηθείς για το τι ακριβώς πραγματεύεται, και αυτό γιατί η όποια προσπάθεια αναγωγής του σε ένα εποχικό καλούπι αποτυγχάνει τόσο οικτρά, σε βαθμό που δεν θα ξέρεις αν τελικά βλέπεις ταινία εποχής (η γνωριμία με τους χαρακτήρες γίνεται μέσα σε ένα ό,τι να ‘ναι… film noir περιβάλλον!) ή αν το φιλμ διαδραματίζεται σε σύγχρονη εποχή. Όποιο από τα δυο κι αν νομίζεις πως ισχύει, να είσαι σίγουρος πως θα πέσεις έξω, αφού το «Σφαγείο» αδιαφορεί πλήρως, ακόμη και για τα πιο προφανή κινηματογραφικά στοιχειώδη, όπως ο χώρος, ο χρόνος και, φυσικά, η υπόθεση.

Το σενάριο αποτελεί από μόνο του… πικρή ιστορία. Μπλέκοντας το μεταφυσικό με στοιχεία crime δράματος και δίχως να ακολουθεί ποτέ μια ξεκάθαρη διαδρομή στη δόμηση του στόρι, η υπόθεση βαλτώνει από νωρίς, με την πρωταγωνίστρια να αναζητά απαντήσεις για τις φρικτές δολοφονίες στη μικρή πόλη της Νέας Αγγλίας, ένα μυστήριο μέρος όπου οι ντόπιοι συμπεριφέρονται περίεργα, το σκοτάδι καραδοκεί στις γωνίες και η θανατίλα σκεπάζει την περιοχή από άκρη σ’ άκρη. Φέρνοντας στον νου την αντίστοιχη πόλη του Χομπς Εντ από το σπουδαίο «ανοσιούργημα» του Τζον Κάρπεντερ «Στο Στόμα της Τρέλας», είναι αδύνατον να μην προβεί κανείς σε μια σχετική σύγκριση των δύο φιλμ, παρά το γεγονός πως οι όποιες ομοιότητες μεταξύ τους αρχίζουν και σταματούν στην ύπαρξη κλειδί της πόλης – φαντάσματος. Το βασικό πρόβλημα στην ταινία του Μπούσμαν ξεκινά από την αρχή, καθώς το υπαρκτό υλικό απλά δεν ενδείκνυται για κινηματογραφική μεταφορά, πόσω μάλλον σε μια μεγάλου μήκους ταινία με ευρύτερη διανομή, εκεί όπου η ιστορία εκτίθεται ανεπανόρθωτα, καθιστώντας σαφές πως μερικές φορές είναι προτιμότερο να αφήνουμε τα πράγματα ως έχουν, στη συγκεκριμένη περίπτωση στις ιλουστρασιόν σελίδες του comic.

Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ιδέα αναφορικά με το ελλοχεύον κακό που μοιάζει να έχει ριζώσει βαθιά στην πόλη αυτή, άμεσα σχετιζόμενο με τις αποκρουστικές δολοφονίες οικογενειών, που φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Το εύρημα έγκειται στην παρουσία ενός περίεργου ηλικιωμένου άνδρα ονόματι Τζεμπεντάια Κρόουν, ο οποίος συνηθίζει να αγοράζει τα σπίτια μέσα στα οποία οι ιδιοκτήτες έχουν βρει τραγικό θάνατο, μόνο για να ξηλώσει – κυριολεκτικά – εκείνο το δωμάτιο στο οποίο έχει λάβει χώρα η εκάστοτε δολοφονία. Όταν ο Κρόουν αποκτήσει τελικά το δωμάτιο μέσα στο οποίο η οικογένεια της Τζούλια (Λάουντς) βρήκε τραγικό θάνατο, η ίδια θα ορκιστεί να μάθει την αλήθεια πίσω από αυτό το αρρωστημένο hobby του κυρίου Κρόουν, χωρίς να έχει ιδέα πόσο βαθιά θα χωθεί τελικά, μέσα σε ένα ερεβώδες σύμπαν γεμάτο τρέλα, παράνοια και πόνο.

Ωραία, όσο ιντριγκαδόρικη κι αν σου φάνηκε τώρα η παραπάνω σεναριακή σύλληψη, άλλο τόσο για τα πανηγύρια θα διαπιστώσεις πως είναι η μεταφορά της στη μεγάλη οθόνη, με το «Σφαγείο» να αποτελεί ένα συνονθύλευμα κακής πρόζας, μηδενικής έμπνευσης και λογικής «τα πετάω όλα χύμα και ό,τι βγει». Κακογραμμένο και πρόχειρο, το νέο φιλμ του Μπούσμαν μοιάζει περισσότερο με Halloween-ικό καλαμπούρι παρά με σινεμά, μια πραγματικά πολύ κακή ταινία που, ακόμα και για την πλάκα σου, δύσκολα θα έβλεπες.