του Ηλία Φραγκούλη

Αν υπολογίσουμε και το «What Price Hollywood?» (1932) του Τζορτζ Κιούκορ (η φημολογούμενη σεναριακή βάση για τα επόμενα φιλμ), είναι η πέμπτη (!) φορά που παρακολουθούμε στο σινεμά την ίδια ιστορία, η οποία έγινε περισσότερο γνωστή ως «Ένα Αστέρι Γεννιέται», με τις αντίστοιχες παραγωγές του «A Star Is Born» από το 1937 (με τους Τζάνετ Γκέινορ και Φρέντρικ Μαρτς), το 1954 (με τους Τζούντι Γκάρλαντ και Τζέιμς Μέισον), το 1976 (με τους Μπάρμπρα Στράιζαντ και Κρις Κριστόφερσον) κι εφέτος (με τους Lady Gaga και Μπράντλεϊ Κούπερ). Γιατί αντέχει τόσο πολύ στον χρόνο; Είναι μια ιστορία αγάπης, σχεδόν αρχετυπική.

Από εδώ και πέρα, ας περιοριστούμε σε κάποιες μικρές συγκρίσεις με την αμέσως προηγούμενη version από τα ‘70s, κυρίως για υφολογικούς και μουσικούς λόγους, όσο και για την αρκετά… ύπουλη επιλογή της πρωταγωνίστριας του σήμερα. Και η Στράιζαντ και η Gaga δεν φημίζονται για την εμφάνισή τους. Ήταν δύο «ασχημόπαπα» που έχτισαν εξαιρετικές καριέρες μονάχα με τις φωνές τους (η δεύτερη κομμάτι πιο εύκολα, προφανώς, προερχόμενη από τη βιομηχανία της pop, πόσω μάλλον σε μια εποχή instant δόξας). Αυτός που σκέφτηκε να κάνει το τελικό καστ, έκανε μεγάλη μαγκιά. Και η σύγκριση ανάμεσα στις δυο τους παίζει πανέξυπνα και στο γράψιμο εδώ, με την Άλι της Gaga να επισημαίνει διαρκώς το θέμα που έχει με τη… μύτη της! Ως πρωταγωνίστρια ξεκίνησε την κινηματογραφική της καριέρα η Στράιζαντ, κατακτώντας μέχρι και Όσκαρ καλύτερης γυναικείας ερμηνείας με το… ντεμπούτο της («Funny Girl»), το 1969! Μέχρι να φτάσει στο «Αστέρι», είχε καμία δεκαριά ρόλους στην πλάτη της, με απαιτήσεις σε δράμα, κωμωδία και μιούζικαλ. Από την άλλη, η Gaga εδώ, αν και χρόνια στο κουρμπέτι, κάνει την πρώτη της απόπειρα σε leading ρόλο, έχοντας «εχέγγυα» μονάχα από τα music promos της, κάποια cameos και… τις ζωντανές ερμηνείες των τραγουδιών της. Αν και πλασαρισμένη σαν show woman, η Gaga αγγίζει άλλα μεγέθη όταν κάθεται σ’ ένα piano και της έχεις δώσει να εκτελέσει μια σοβαρή σύνθεση, ένα τραγούδι που «λέει». Αυτό που κάνει σε εκείνες τις περιπτώσεις (βλέπε «Imagine» στο Μπακού, το 2015), έχει τόσο έντονο συναισθηματικό βάθος ερμηνευτικά, σε βαθμό να σε πιάνει τρέμουλο επιδερμικό, μέχρι και ανατριχίλα που φτάνει ώς τη ραχοκοκαλιά! Με αυτό το «βιογραφικό», η Gaga μπούκαρε σε τούτο το «Αστέρι» και το κάνει να λάμπει.

Η Στράιζαντ, βέβαια, εκτός από καπάτσα ερμηνεύτρια, είχε και σκηνοθέτες που της έδειχναν τον σωστό δρόμο κι ύστερα την άφηναν να… αναπνεύσει υποκριτικά και να αποδείξει από τι είναι φτιαγμένη. Ο Φρανκ Πίρσον του «A Star Is Born» του ’76 δεν είχε το status ενός σημαντικού σκηνοθέτη (αν και ως σεναριογράφος είχε τιμηθεί με Όσκαρ την ίδια χρονιά για τη «Σκυλίσια Μέρα»!), «παραγγελιά» εκτελούσε. Και με τέτοια star για πρωταγωνίστρια, αντιλαμβανόμαστε τι επιχείρησε να κάνει (άδοξα). Γι’ αυτό και θυμόμαστε εκείνο το φιλμ περισσότερο εξαιτίας εκείνης και… του «Evergreen» (Όσκαρ τραγουδιού το ’77). Ειρωνικά, το ίδιο πράγμα επαναλαμβάνεται εδώ. Χωρίς να είναι προβληματική, τούτη η version στηρίζει τη δύναμή της στην παρουσία της Gaga, η οποία όταν ερμηνεύει τραγούδι (λέγε με και μπαλάντα, για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα), απογειώνει τον θεατή και… ραγίζει μωσαϊκά! Και μπορεί και να παίζει και στην υπόλοιπη ταινία. Άλλα έχει μια μικρή ατυχία. Ο σκηνοθέτης της είναι άπειρος και τυγχάνει και… συμπρωταγωνιστής της. Αντίπαλος star, δηλαδή. Ο Μπράντλεϊ Κούπερ κάνει ένα αξιοπρεπές ντεμπούτο πίσω από την κάμερα, στήνει σωστά την παλιά ιστορία του «A Star Is Born» στα μέτρα τού σήμερα (αν και δεν τολμά να κρίνει με σαρκασμό τα παρασκήνια της μουσικής βιομηχανίας) και είναι όσο έξυπνος πρέπει για να… ισορροπήσει την ερμηνεία του μπροστά από τον φακό δίπλα σε εκείνη της Gaga, η οποία στα χέρια ενός ικανότερου σκηνοθέτη ίσως μπορούσε να έχει και οσκαρική δυναμική εδώ. Ο Κούπερ δεν μπορούσε να την οδηγήσει σε κάτι τέτοιο. Και ίσως και να μην το ήθελε… Γιατί η μεταξύ τους χημεία δεν λειτουργεί απόλυτα. Και εκείνη δείχνει ικανή να τον «εξαφανίσει». Ίσως γι’ αυτό την κατεβάζει σε τόνους, κυρίως όποτε δεν τραγουδά, διότι σε εκείνες τις στιγμές είναι που σκάει το «ηφαίστειο» και υποκλίνεσαι μπροστά σε μια ερμηνεύτρια. Διότι αισθάνεται και μεταδίδει το συναίσθημα του τραγουδιού (στο τελευταίο που ακούγεται στο φιλμ, ήταν αδύνατον να μην προσέξω το κλάμα που έριχνε η μισή αίθουσα…).

Προσωπικά, το ζευγάρι δεν με έπεισε τόσο για τον έρωτά του, αλλά δεν τολμώ να αμφισβητήσω το γεγονός ότι αυτό το σύγχρονο «Ένα Αστέρι Γεννιέται» είναι αρκούντως δυνατό ώστε να σε κρατήσει καρφωμένο στην οθόνη για… ουκ ολίγα λεπτά (ξαναδές διάρκεια!), περιλαμβάνοντας και μερικά από τα ρεαλιστικότερα αποσπάσματα κινηματογράφησης rock concert που έχουμε δει ποτέ στο σινεμά. Είναι pop, είναι melo, είναι ψυχαγωγικό. Κι ας μην γεννήθηκε εχθές…