του Ηλία Φραγκούλη

Τυπικό παράδειγμα «βρήκα τον δάσκαλό μου» ιστορίας, με βάση έμπνευσης αληθινούς χαρακτήρες, το «Ένας Υπέροχος Γείτονας» υστερεί κατά πολύ από το προηγούμενο… παρόμοιο εγχείρημα βιογραφικού δράματος της Μαριέλ Χέλερ, «Θα Μπορούσες Ποτέ να με Συγχωρέσεις;» και, ακόμη πιο ατυχώς, εκτός συνόρων των ΗΠΑ είναι ελαφρώς… «lost in translation» η όλη φάση.

Το πρώτο λάθος της Χέλερ: το σενάριο μοιάζει με ένα κάπως άδοξο «mash-up» ανάμεσα στην ιστορία του δημοσιογράφου Τομ Τζούνοντ και της προβληματικής (έως ανύπαρκτης) σχέσης του με τον πατέρα του με (κυρίως) το τηλεοπτικό σύμπαν του Φρεντ Ρότζερς, αντικείμενο του υπέροχου ντοκιμαντέρ «Won’t You Be My Neighbor?» (2018) του Μόργκαν Νέβιλ (για το οποίο είχα γράψει στα Φραγκουλόσκαρ 2019). Η προσέγγιση στις ζωές αυτών των δύο (χωρίς τον πατέρα) χαρακτήρων είναι ανισοβαρής και το τρίτο πρόσωπο αλλοιώνει το αρχικά διπολικό focus της ταινίας. Σοβαρότερο το δεύτερο λάθος της Χέλερ: εάν δεν έχεις παρακολουθήσει το προαναφερθέν ντοκιμαντέρ ή δεν έχεις μεγαλώσει στην τηλεοπτική συντροφιά του κυρίου Ρότζερς, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα σοβαρό κενό (ταύτισης). Η Χέλερ παίρνει τη φήμη αυτού του χαρακτήρα ως δεδομένο, χωρίς να αισθάνεται ποτέ την υποχρέωση να τον «αναλύσει» διεξοδικότερα. Σε αντιστοιχία, είναι σαν να ζητάμε από Αμερικανό θεατή να γνωρίζει… τη θεία Λένα (κατά κόσμον Αντιγόνη Μεταξά)! Και, δυστυχώς, ο κύριος Ρότζερς δεν ήταν απλά ένας παραμυθάς της TV. Ήταν ένας ριζοσπαστικός σε θεματολογία παιδαγωγός, που ρίσκαρε να σχολιάζει (με έναν δήθεν «παιδιάστικο» τρόπο) ενήλικα θέματα κοινωνικής και πολιτικής επικαιρότητας, αφυπνίζοντας από πολύ νωρίς τις συνειδήσεις των μικρών του τηλεθεατών. Δίχως εκτενέστερη επαφή με τον αληθινό Φρεντ Ρότζερς (που ζωντανεύει με φυσικότητα ο Τομ Χανκς), είναι σαν να παρακολουθείς… μισή ταινία!

Καταλαβαίνω πως η ύπαρξη του ντοκιμαντέρ του Νέβιλ (μάλλον) «ευνούχισε» τη δυνατότητα να πραγματοποιηθεί ένα ατόφιο biopic για τον κύριο Ρότζερς, οπότε τούτος ο «Γείτονας» εστιάζει σαφώς περισσότερο στο πλησίασμα του Τζούνοντ και του πατέρα του, χρησιμοποιώντας δύο όψεις τού… ίδιου (με την κακή έννοια!) νομίσματος. Κυνικός και δύστροπος ο ένας, καταστροφικός στον τομέα «σχέσεις» (προφανώς χωρισμένος) ο δεύτερος, βιώνουν τη διάσταση του χρόνου που τους ήθελε απομακρυσμένους σε… fast forward θυμού, τσακωμών και χειροδικιών, ώσπου (αναμενόμενα) να ξαναβρούν το συναίσθημα και τη στοργή που προϋποθέτουν οι ρόλοι της ζωής τους. Ο κύριος Ρότζερς θα γίνει ο συνδετικός κρίκος, ένα είδος «καλής νεράιδας», που θα θυμίσει στον Τζούνοντ πώς να γίνει καλύτερος άνθρωπος, γιος αλλά και πατέρας (ενός μωρού που έχει απαιτήσεις και δημιουργεί τριβές στη δική του συζυγική ζωή).

Το τελευταίο μέρος του φιλμ γέρνει απροκάλυπτα προς το μελόδραμα, με ένθεση σοβαρού προβλήματος υγείας, δυναμιτίζοντας κάθε αφηγηματική απόπειρα «διαφορετικότητας» στο σκηνοθετικό εγχείρημα της Χέλερ. Το καστ βάζει τα δυνατά του για να δώσει νόημα σε βάθος χαρακτήρων, αλλά αυτό που ξεχωρίζει πιο ευχάριστα και δημιουργικά είναι οι μινιατούρες ντεκόρ των πόλεων στις οποίες διαδραματίζεται το «Ένας Υπέροχος Γείτονας», που, για τους γνώστες της σειράς του κυρίου Ρότζερς, αντιγράφουν τηλεοπτικά sets. Δεν μπήκες, όμως, στο σινεμά για να δεις… παιδικά παιχνίδια!