Η συνήθεια αυτή μεταφραζόταν σε εκμετάλλευση του αιθουσάρχη (κανείς δεν είναι τέλειος), που ολόκληρο τnο χειμώνα δεν ήθελε ν’ ακούσει για ελληνική ταινία, αλλά πάνω στα κλεισίματα, πέταγε και μια-δύο extra εβδομάδες ντόπιου προϊόντος, μπας και εξασφαλίσει το σύνολο που χρειαζόταν για να απαιτήσει την επιστροφή (να μείνει μεταξύ μας, εντάξει;)… Επειδή η εποχή αλλά και τα έργα «συμμαχούσαν» στο να πάει… άπατη η εβδομάδα, όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Που λέει ο λόγος. Γιατί, όμως, το «νοστάλγησα» τούτο το θέμα; Επειδή μπαίνουμε στη θερινή περίοδο και το βιώνουμε ξανά; Όχι ακριβώς!
Το τελευταίο διάστημα ο προγραμματισμός «πλήττεται» από πληθώρα… νέων εξόδων (!) εγχώριων φιλμ, που ή αποτελούν ντοκιμαντέρ που ουδείς γνωρίζει γιατί πρέπει να φτάσουν μέχρι και την κινηματογραφική αίθουσα (ενώ ο προφανής προορισμός τους ήταν η κρατική τηλεόραση ή το σχετικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, το οποίο έχει μετατραπεί σε «μπάτε σκύλοι αλέστε» φάση για το genre στην Ελλάδα…) ή πρόκειται για ταινίες μυθοπλασίας που δεν αξίωσαν να βρουν κανονική διανομή σε ολόκληρη την υπόλοιπη σεζόν και κάποια σινεμά ή η ταλαίπωρη αίθουσα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος τις φορτώνεται για να κάνει το «ψυχικό».
Ενίοτε, αυτή η κατάσταση ανεβάζει επικίνδυνα τnο μέσο όρο των ταινιών που διανέμονται εβδομαδιαία στις αίθουσες, ενώ το να παρατηρείς ότι βγαίνουν κάθε εβδομάδα καινούργια ελληνικά φιλμ προκαλεί ανάμεικτα και μάλλον όχι ενθαρρυντικά συναισθήματα ή υποψιάζει το κοινό ότι… κάτι δεν πάει καλά! Διότι το κοινό αυτό ενημερώνεται και, πλέον, δεν είναι τόσο ηλίθιο όσο θέλουν να πιστεύουν οι «παρέες» της ελληνικής κινηματογραφίας, όπως έχουν δικτυωθεί μεταξύ κινηματογραφιστών και mediaδων μέχρι και κριτικών κινηματογράφου. Για να το πω και πιο λιανά, όταν ο αναγνώστης / υποψήφιος θεατής διαβάζει σήμερα κριτική για ελληνική ταινία που τα παρουσιάζει όλα κάπως «κομψά» και έχει από πάνω «δύο αστεράκια», καταλαβαίνει ότι στο φιλμ κάτι… βρωμάει! Εδώ θέλω να υπενθυμίσω για ακόμη μια φορά ότι έχω βάλει για τα καλά το χεράκι μου με τούτη τη «Βίβλο» κειμένου που πήρε επικές διαστάσεις απήχησης και παραμένει legendary και σταθμός στον οποίο μπορεί να επιστρέφει κανείς όταν θέλει να ξεφτιλίσει τον δημοσιοσχετίστα «αντίπαλο». Τώρα, όταν η ταινία… δεν βλέπεται και ο κριτικός έχει μοιράσει αφειδώς «αστεράκια» (μέχρι και κάτι οργασμικά τριαμισάρια!), εκεί εκτίθεται διά παντός η υπογραφή και ο αναγνώστης σ’ έχει βάλει στη «black list», που έλεγε και η lady Άντζελα.
Ονόματα και οικογένειες δεν θίγονται, αλλά ας μιλήσουν οι αριθμοί, για να αντιληφθείς την κατάσταση με facts και τιμιότητα. Υπάρχουν ευτυχείς περιπτώσεις όπως το «Suntan» (για το οποίο έχω έντονες διαφωνίες ως προς το περιεχόμενο, αλλά είναι μια σωστή δουλειά για το εγχώριο σινεμά) που έκαναν ένα κάποιο mainstream breakthrough (22.723 εισιτήρια, αναλογικά με τον πληθυσμό είναι… της πλάκας, αλλά εντός του χάλια πλαισίου στο οποίο κυμαίνεται εισπρακτικά το ντόπιο προϊόν, όχι στην Αντίπαρο, στην Τήνο πρέπει να πάει το καλοκαίρι η παραγωγή τού εν λόγω φιλμ!), υπάρχουν «πειράματα» σε genre όπως το «Short Fuse» (6.705 εισιτήρια, με υποστήριξη από μουλτιπλεξάδικη διανομή) που μπορεί να είναι αδέξια αλλά… από κάπου πρέπει να ξεκινάει κανείς, έτσι μαθαίνει, και… υπάρχει και το χάος!
Οι ειδικές προβολές που πραγματοποιήθηκαν για τις ταινίες «Silent» και «Blind Sun» στον κινηματογράφο ΔΑΝΑΟΣ αυτές τις μέρες είχαν ως αποτέλεσμα να κοπούν 18 και 65 εισιτήρια, αντίστοιχα. Σκληρά τα νούμερα. Γενικά. Και περιμένουμε να δούμε πώς θα κινηθούν αυτό το τετραήμερο και το «SMAC» και «Ο Προφήτης». Με την επιστροφή τού φόρου να «έχει κάνει φτερά», λίγο πριν ακολουθήσει με τον ίδιο τρόπο και ο ελληνικός κινηματογράφος. Επειδή οι ντόπιοι «δημιουργοί» δεν παίρνουν κανένα απολύτως μάθημα. Αλλά παίρνουν από «δύο αστεράκια». Για την ώρα, αυτό τους αρκεί.
