του Ηλία Φραγκούλη

Μια ελληνογαλλική παραγωγή, ντεμπούτο μεγάλου μήκους για την Τζόις Α. Νασαγουάτι, η οποία δείχνει να έχει μια ωραία ματιά (με τη σημαντική συμβολή της φωτογραφίας του Γιώργου Αρβανίτη στο πλευρό της) αλλά μάλλον δεν πρέπει να αγγίξει ξανά (ή σύντομα) το δόλιο το σενάριο, που εδώ υπογράφει μόνη της λες και χτυπήθηκε από ηλίαση…

Το στόρι δεν είναι σπουδαίο ως ιδέα (ο μοναχικός φύλακας στη μέση τού πουθενά, ο οποίος αισθάνεται μια απειλή να τον περικυκλώνει από παντού), όμως η Νασαγουάτι προσπαθεί να το αναπτύξει με επιπλέον κατευθύνσεις που παραπέμπουν σε δυστοπικό θρίλερ για ένα κοντινό μέλλον λειψυδρίας, δίπλα στο (πιο ατυχές) στοιχείο τής ξενοφοβίας. Όσο πιο πολύ ξανοίγεται σε αυτά τα μέτωπα, όμως, τόσο περισσότερο χάνει τον έλεγχο του συνόλου, καταλήγοντας σε μια πλήρη αποτυχία η οποία… βυθίζεται κυριολεκτικά στο φινάλε τού φιλμ.

Είναι κρίμα, γιατί υπάρχουν στιγμές που η Νασαγουάτι δείχνει πως μπορεί να χειριστεί το σασπένς στον εσωτερικό χώρο του σπιτιού, χωρίς να υποκύψει σε ευκαιριακά «μπου» αλλά παίζοντας με σκιές παρουσιών και ήχους που διαταράσσουν την ηρεμία τού ήρωα (και του θεατή). Ένα ατόφιο θρίλερ, με τον ξενοφοβικό μπάτσο του Γιάννη Στάνκογλου (σαν ένα σπιλμπεργκικό «Duel» δωματίου) στο κατόπι τού Ασράφ σίγουρα θα είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον, όμως οι προθέσεις, προφανέστατα, δεν είναι τέτοιες και φλερτάρουν (άσκοπα) με το «arthouse».

Ολόκληρο το κομμάτι της (δήθεν) υποπλοκής των ανασκαφών στην περιοχή δεν βγάζει νόημα και πηγαίνει στράφι, ειδικά όταν καταλήγει στην ανεκδιήγητη (και σε διάλογο) ερωτική σκηνή με τη Γαλλίδα (ένεκα συμπαραγωγής…) αρχαιολόγο στην παραλία, ενώ το «μελλοντολογικό» στοιχείο με την έλλειψη νερού (που μας χαρίζει και ένα camp στιγμιότυπο με τη Μιμή Ντενίση να εκλιπαρεί τον ήρωα με ένα άδειο μπιτόνι στα χέρια!) αφήνει το στοιχείο της πανταχού παρούσας ιδιωτικής εταιρείας ύδρευσης (ένα κάποιο «αλληγορικό» όχημα σχολιασμού για τον corporate φασισμό του κοντινού μας αύριο;) ανεκμετάλλευτο, δίπλα σε επίσης αδούλευτες πινελιές αστυνομικής βίας και συλλήψεων «παράνομων» μεταναστών που δεν ολοκληρώνουν κάποια σαφή κοινωνική δήλωση ούτε έχουν λόγο ύπαρξης στο σενάριο (τύπου… ανοιγόκλεισε τα μάτια σου και το ‘χασες).

Τελική ετυμηγορία (και οδηγία προς μελλοντικούς «ναυτιλομένους»): καλοδεχούμενες και μακάρι να υπάρχουν όλο και περισσότερες ξένες παραγωγές ή συμπαραγωγές στην Ελλάδα, όμως… ας διαβάζει και κάποιος τα σενάρια! Όχι μόνο… «καλωσήρθε το δολάριο»!