του Ηλία Φραγκούλη

Είναι η ομάδα που μας έδωσε τα «Shaun of the Dead» (2004) και «Καυτοί και Άσφαιροι» (2007), αφού πρώτα είχε δημιουργήσει τη super cult τηλεοπτική σειρά «Spaced» (αν δεν την έχεις παρακολουθήσει ποτέ, βρίσκεσαι σε λάθος σελίδα). Ο Έντγκαρ Ράιτ έπρεπε να συναντηθεί ξανά με τους Σάιμον Πεγκ και Νικ Φροστ για να κλείσουν (;) αυτή την άτυπη κινηματογραφική «τριλογία» βρετανικής καφρίλας και το «The World’s End», έστω και αν δεν ξεπερνάει τα προηγούμενα φιλμ τους, κρατάει το επίπεδο του χιούμορ τους ψηλά, έχοντας πέσει… με τα μούτρα στις μπύρες!

Το σενάριο του φιλμ θέλει μια παρέα πέντε κολλητών να συγκεντρώνεται ξανά, μετά από μια εικοσαετία μηδαμινής επικοινωνίας, με στόχο την ολοκλήρωση μιας θρυλικής… μπαρότσαρκας σε δώδεκα pubs (!), η οποία δεν επιτεύχθηκε στην εφηβεία τους (επειδή έγιναν κουρούμπελο…). Δυστυχώς, και αυτή η απόπειρα θα έχει κάποια ανεξέλεγκτα εμπόδια… από άλλο πλανήτη, όμως!

Η αποκάλυψη αυτής της… φανταστικής ανατροπής γίνεται αρκετά απότομα (χωρίς να έχει δουλέψει το σασπένς) και λίγο νωρίτερα απ’ όσο έπρεπε, έχοντας μάλιστα αναλώσει τον περισσότερο χρόνο τού πρώτου μισού τού «The World’s End» σε διαπροσωπικές λεπτομέρειες γύρω από το παρελθόν των ηρώων, οι οποίες πλατειάζουν ή κάπου επαναλαμβάνονται. Και δεν έχουν καν τόση πλάκα! Με το που αντιλαμβάνεσαι ότι αυτή η μικρή πόλη θυμίζει το μυστικό του… «Invasion of the Body Snatchers» και με το αλκοόλ να ρέει όλο και περισσότερο, η ταινία ξεφεύγει προς το σουρεάλ και λειτουργεί καλύτερα, έχοντας την υποστήριξη μιας απίστευτης συλλογής από επιτυχίες της Brit σκηνής των τελών της δεκαετίας του ’80 και των αρχών του ’90, οι οποίες, ενίοτε, καταφέρνουν να σχολιάζουν και τη δράση του φιλμ (με αποκορύφωμα το… στιχουργικό κλου από το «Left to My Own Devices» των Pet Shop Boys!). Οι freaks της pop κουλτούρας θα κάνουν party και η σκηνή στο club, υπό τους ήχους του «Step Back in Time» της Κάιλι Μινόγκ, γράφει ιστορία.