του Παναγιώτη Μήτσικα

Κι αν η γιγαντιαία ουρά (η μεγαλύτερη που έχουμε δει ως τώρα στις φετινές Κάννες) μας προϊδέασε για το μέγεθος της προσμονής (αλλά και εκείνο του Έλληνα σκηνοθέτη, για το οποίο τόσο μελάνι έχει χυθεί, σε βαθμό να είναι ανώφελο να το αναλύσουμε περαιτέρω), το ένθερμο χειροκρότημα σύσσωμου των θεατών / κριτικών άμα τη εμφανίσει του ονόματος του στην οθόνη του Théâtre Debussy ξεδιάλυνε κάθε αμφιβολία.

«Kinds of Kindness»: Φιλιππικοί

Έχουμε μία ιδιαίτερη αγάπη στις ταινίες που ξεκινούν ξεσηκωτικά, μιας και είναι σαν να σε πιάνουν απ’ τα μαλλιά και να σε αναγκάζουν να μείνεις καρφωμένος στην οθόνη από το πρώτο δευτερόλεπτο. Έτσι κι εδώ, όταν με την εμφάνιση του σήματος της Fox Searchlight το «Sweet Dreams» των Eurythmics ξεκίνησε να παίζει στη διαπασών, τα vibes της αίθουσας εκτοξεύτηκαν.

Το «Kinds of Kindness» αφορά σε τρεις διαφορετικές, αυτοτελείς ιστορίες, οι οποίες έχουν έναν κοινό παρονομαστή στον τίτλο τους: τον μυστηριώδη R.Μ.F. Στην πρώτη, ο Ρόμπερτ είναι ένας υπάλληλος που έχει εναποθέσει τον έλεγχο της ζωής του στον εργοδότη του, ο οποίος αποφασίζει για το τι θα φάει, πότε και αν θα κάνει σεξ, ποιο σπίτι θα αγοράσει, ακόμα και το ποια γυναίκα θα φλερτάρει. Η δεύτερη ιστορία θέλει τον Ντάνιελ, έναν αστυνομικό, να βρίσκεται σε κακή ψυχική κατάσταση, με τη γυναίκα του να είναι αγνοούμενη μετά από μία επιστημονική αποστολή που πήγε στραβά. Όταν εκείνη επιστρέφει, ο Ντάνιελ αρχίζει να καταλαμβάνεται από την έμμονη ιδέα πως… δεν είναι η ίδια γυναίκα! Όσον αφορά στην τρίτη και τελευταία, η Έμιλι και ο Άντριου είναι ένα δίδυμο που ψάχνει να βρει μια μοναδική γυναίκα που έχει την ικανότητα να ζωντανεύει τους νεκρούς, με μια κάποια προφητεία να την θέλει προορισμένη να γίνει σπουδαία πνευματική ηγέτιδα.

Ξεχάστε τον Τόνι ΜακΝαμάρα, τα elaborate σκηνικά και τα υπερ-φιλόδοξα επίπεδα παραγωγής των «Poor Things» και «Η Ευνοούμενη». Με την επιστροφή του Ευθύμη Φιλίππου στο (εξ ημισείας) σενάριο, ο Λάνθιμος ξαναβρίσκει τις πιο unsettling, disturbing ρίζες του, τα «κρύα», αποστειρωμένα σκηνικά, αλλά και γενναίες δόσεις χιούμορ, ειδικότερα στο δεύτερο act. Είναι ένα διαρκές κλείσιμο του ματιού στο κοινό, ένα παιχνίδι μαζί μας στο οποίο «τσιμπάμε» ουκ ολίγες φορές. Κυρίως, όμως, είναι ένα φιλμ που φαίνεται πόσο το διασκέδασε ο Λάνθιμος, του οποίου η φήμη επιτρέπει πλέον να γυρίζει τέτοιες ταινίες μέσα σ’ ένα… τρίμηνο! Φανταστείτε να είχε μείνει στην Ελλάδα (γέλια στο βάθος).

Το ίδιο, απαράλλαχτο καστ, αν και ανακυκλώνει την παρουσία του σε ρόλους της κάθε ιστορία, είναι τόσο προσεκτικά διαλεγμένο που λειτουργεί πάντα. Αδιαφιλονίκητος νικητής εδώ, ο Τζέσι Πλέμονς, με τεράστιο range που κυμαίνεται από συναισθηματικούς, απελπισμένους ανθρώπους, μέχρι το άλλο άκρο των κρύων και στείρων ψυχικά. Η Έμμα Στόουν είναι… η Έμμα Στόουν και διεκπεραιώνει τους χαρακτήρες της με χειρουργική ακρίβεια, χαρίζοντας μας και κάποιες κωμικές, anthemic εκλάμψεις. Όσο για τον πολύ περιορισμένο χρόνο του Τζο Άλγουιν, είναι αρκετός για να μας δώσει έναν απόλυτα μισητό ρόλο ως θύτης στην πιο ανατριχιαστική σκηνή του φιλμ.

Είναι μία μεγάλη ταινία το «Kinds of Kindness»; Όχι, ειδικά με την κλασική έννοια του όρου. Είναι, όμως, μία προσωπική ταινία που πετυχαίνει το στόχο που θέτει η ίδια στον εαυτό της, από έναν σκηνοθέτη σ’ ένα τρομακτικό streak χωρίς αστοχία εδώ και πολλά χρόνια.