της Σοφίας Σταυριανίδου

Η Τρίτη ήταν ακόμη μια πολυαναμενόμενη ημέρα για το θεσμό, γιατί ήταν η μέρα του Στίβεν Σόντερμπεργκ και της νέας του ταινίας, «Side Effects», με τον Τζουντ Λο, τη Ρούνεϊ Μάρα και την Κάθριν Ζίτα-Τζόουνς. Φίλος από παλιά της Μπερλινάλε και για τέταρτη φορά στο επίσημο διαγωνιστικό της, έρχεται με τις… «παρενέργειές» του να μας κάνει άνω – κάτω, επειδή αυτή η ταινία έχει τόσες ανατροπές και τόσες αλλαγές κατεύθυνσης στο σενάριο και σε τόσο πολλά επίπεδα (επί το λαϊκότερον «χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα»), που στο τέλος αναρωτιέσαι από πού ξεκίνησε όλη η ιστορία. Με λίγα λόγια (γίνεται τώρα αυτό με λίγα λόγια;), η Ρούνεϊ Μάρα είναι η Έμιλι Τέιλορ, μια ψυχικά διαταραγμένη νέα γυναίκα, η οποία θα έπρεπε να είναι ευτυχισμένη μιας και ο άνδρας της σε λίγες μέρες αποφυλακίζεται. Ακόμη και μετά την αποφυλάκισή του, όμως, έχει προβλήματα ύπνου, περίεργη συμπεριφορά και ο ψυχίατρος που την παρακολουθεί συνταγογραφεί φάρμακα. Ώσπου, μια μέρα ο άντρας της βρίσκεται μαχαιρωμένος και όλα τα στοιχεία οδηγούν σε εκείνη. Η κατάσταση γίνεται περίπλοκη ,γιατί μπορεί να φταίνε οι παρενέργειες των χαπιών από το γιατρό της κι έτσι βρίσκεται και εκείνος μπλεγμένος.

Τελικά, είναι αυτή η… σκύλα συζυγοκτόνος; Και αν ναι, σκότωσε τον άνδρα της από πρόθεση; Είναι πολλά τα ερωτήματα που ανακύπτουν στην πορεία και αρκετά τα είδη από τα οποία παρελαύνει το φιλμ, μέχρι να αποφασίσει τι είναι (τι άραγε;). Εξαρχής, νόμισα πως είναι πολιτικό θρίλερ με φαρμακευτικό σκάνδαλο, άρα (λέω) είναι πολιτική ταινία , μετά έγινε splatter, μετά έγινε ψυχολογικό θρίλερ, μετά δε θυμάμαι, μετά έγινε κωμωδία (γιατί με πιάνανε τα γέλια, όποτε η μια ανατροπή υποδεχόταν την άλλη)! Έπιασα και τους γύρω μου να γελάνε και κάποιους να αφήνουν την αίθουσα…

Ο Στίβεν Σόντερμπεργκ μας φώτισε (και προσωπικά με έβγαλε από την Κόλασή μου) στη συνέντευξη Τύπου αργότερα, όταν ανέφερε επανειλημμένως ότι «πέρα από μια ταινία πάνω στην ενοχή και στο πώς μεταφέρεται από τον ένα στον άλλο, ήθελα να κάνω ένα φιλμ που θα έχει πλάκα να το παρακολουθείς». (Πες τα, χριστιανέ μου, σκέφτηκα, ενώ παραδίπλα του ο Τζουντ Λο, κυριολεκτικά, βαριόταν τη ζωή του και τα δευτερόλεπτα του φαινόντουσαν αιώνας, με όλους εμάς να ρωτάμε τις τετριμμένες ανοησίες μας.)

Γιατί μόνο έτσι αιτιολογείται αυτό το γελοίο πινγκ πονγκ της ενοχής, όπου πλέκεται και lesbian love story, και στριμώχνει η Έμιλι το γιατρό και ο γιατρός την Έμιλι και αυτή πάλι την πρώην γιατρό της και το πράμα κανιβαλίζει εαυτόν – και ως εκ τούτου πολλοί θα το βρουν τέλειο! Συνεκδοχικά, είναι σα να βλέπεις το «Wild Things» αλλά φτιασιδωμένο με την εσθήτα της κουλτούρας και ίσως μια σοβαροφάνεια, γιατί ο Σόντερμπεργκ ήθελε να κάνει «fun». Πολύ γέλιο. Το χειροκρότημα ήταν ξεψυχισμένο και, μάλλον, οι κριτικές θα ταυτίζονται με τις… παρενέργειες ενός φιάσκου. Αλλά ο κόσμος, εκεί, στις ουρές…