της Σοφίας Σταυριανίδου

Χρυσή Άρκτος, λοιπόν, αλλά και βραβείο FIPRESCI στο ρουμάνικο «Child’s Pose» του Κάλιν Πέτερ Νέτζερ, μια ταινία που η εύπορη ηρωίδα του αποπειράται να σώσει τον γιο της, ο οποίος κατηγορείται πως σκότωσε ένα παιδί σε αυτοκινητικό ατύχημα. Η εξαγορά που επιτρέπει στην οικογένειά της η ευμάρεια, αλλά και η αλλαγή της, βλέποντας τη φτωχή οικογένεια του μικρού, συνθέτουν ένα μεγάλο πορτρέτο της γυναικείας δύναμης και έναν στοχασμό πάνω στην ταξικότητα και τα προνόμια ή μειονεκτήματα που αυτή αποδίδει (ανάλογο με το πού ανήκεις).

Το Βερολίνο δεν θα μπορούσε να μην την τιμήσει. Είναι και καλή, έχει ένα εκπληκτικό γυναικείο χαρακτήρα, έντονα κοινωνικό και ταξικό σχόλιο. Αλλά η βράβευση αυτή έχει, ίσως, και ένα πιο ειδικό πολιτικό περιεχόμενο, αφού εξάρει το ρουμάνικο σινεμά, για το οποίο, όπως είπε η παραγωγός κατά την παραλαβή του βραβείου, η εκεί Κυβέρνηση πρόσφατα εξήγγειλε ότι θα κάνει σοβαρές περικοπές στους προϋπολογισμούς για να γυρίζονται ταινίες.

Αργυρή Άρκτος και Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής για τον οσκαρούχο Ντάνις Τάνοβιτς και το «An Episode in the Life of an Iron Picker», που εστιάζει σε μια πάμφτωχη οικογένεια Ρομά, στην οποία ο σκηνοθέτης ζήτησε να παίξουν τη σπαρακτική ιστορία τους στην κάμερά του. Ήταν, όμως, σπαρακτική και η παρουσία τους στη Μπερλινάλε, γιατί είναι όμορφο να βλέπεις ανθρώπους αληθινούς, που στάζουν από πόνο και ο δρόμος λες και είναι χαραγμένος πάνω τους, ακόμη και όταν παρουσιάζονται στο photo call. Ο σύζυγος, ονόματι Ναζίφ Μούγιτς, τιμήθηκε και με βραβείο ανδρικού ρόλου. Και οι Αμερικανοί μέσα, με βραβείο σκηνοθεσίας στο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν και το «Prince Avalance» του, που άρεσε πολύ και δίνει και μια σπρωξιά στο ανεξάρτητο σινεμά που αγαπάμε από τις ΗΠΑ. Φυσικά, ο Τζαφάρ Παναχί, με τη συμβολική ταινία του «Closed Curtain», δεν θα έμενε απ’ έξω (βραβείο σεναρίου). Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής στην αγαπημένη μας «Gloria» και Αργυρή Άρκτος γυναικείου ρόλου στην Παουλίνα Γκαρσία, τη γυναίκα που έδωσε σάρκα στην ομώνυμη ηρωίδα. Αν το φιλμ είχε πολιτικές διαστάσεις, μπορεί και να κέρδιζε κάτι καλύτερο. Χειροκροτήθηκε, συζητήθηκε, αγαπήθηκε από κριτική και κοινό.

Βραβείο Καλλιτεχνικού Επιτεύγματος στο «Harmony Lessons» από το Καζακστάν του Αζίζ Ζαχμακίγε, Κρυστάλλινη Άρκτος καλύτερης ταινίας για το τμήμα του Generation Kplus για το αυστραλέζικο «The Rocket», σε σκηνοθεσία Κιμ Μορντόν, Βραβείο Κοινού Panorama Ντοκιμαντέρ για το περίφημο «The Act of Killing» του Τζόσουα Όπενχάιμερ, που συζητήθηκε πολύ.

Και να κλείσουμε με το πιο αγαπημένο, πιο συγκινητικό φιλμ της φετινής Μπερλινάλε, όπως γράφαμε και πριν λίγες μέρες, το «Τhe Broken Circle Breakdown» του Φέλιξ Φαν Γκρένινγκεν που κέρδισε με διαφορά, όπως μας ενημερώνει το δελτίο Τύπου, το Βραβείο Κοινού Panorama Μυθοπλασίας, ένα βραβείο που βγαίνει μέσα από την καρδιά των θεατών και ίσως έχει και την μεγαλύτερη αξία, γιατί είναι αυτό που αγγίζει τον κόσμο.

Δεν ξέρω αν έχει αξία να γίνει μια γενική αποτίμηση για το αν αυτό το 63ο Φεστιβάλ Βερολίνου ήταν καλό, αν είχε καλό επίπεδο, καλές ταινίες. Κάτι τέτοιο ανήκει στα καθήκοντα των κριτικών, των αγοραστών και πωλητών που μπορεί να βρήκαν ή να μη βρήκαν ταινίες για την πραμάτεια τους. Ακούμε ότι δεν ήταν τόσο καλό όσο άλλες χρονιές ή ότι δεν είχε «τόσα πολλά καλά πράγματα». Σε ένα Φεστιβάλ, είναι βέβαιο ότι πάντα θα βρεις κάτι να σε τραβήξει, κάτι που θα σου αρέσει, κάτι που θα ξεχωρίσεις. Αυτό που ξέρω, λοιπόν, είναι ότι γέλασα, έμαθα, έκλαψα, συμμετείχα και είδα και πολλούς συνθεατές μου να το κάνουν. Ίσως αυτό να έχει τη μεγαλύτερη αξία.