του Παναγιώτη Μήτσικα

Σε μία πολύ παραγωγική, ιδιότυπη φιλμογραφία που κρατά από το 1990 και το «Slacker» (λίγο πριν το iconic «Νεανικά Μπερδέματα»), ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ έχει παραδώσει ουκ ολίγα hits και misses, αλλά αν σε κάτι έχει αξιοθαύμαστη συνέπεια, αυτό είναι το ακατανίκητο ενδιαφέρον εξερεύνησης του vibe της εποχής στην εκάστοτε δουλειά του. Στο «Hit Man», ο Τεξανός αποφασίζει να γυρίσει ένα (επί της ουσίας) screwball νουάρ, ποντάροντας κατά κύριο λόγο στη χημεία του πρωταγωνιστικού του ζευγαριού: του πάντοτε καλού ερμηνευτικά Γκλεν Πάουελ (τον θαυμάσαμε και στο εξαιρετικό «Top Gun: Maverick») και της ανερχόμενης, «φρέσκιας» από το «Andor» Άντρια Αριόνα.

«Τι θα συμβεί εάν η πραγματική σου ταυτότητα, από μια κατάσταση χειμερίας νάρκης, βγει ξαφνικά στην επιφάνεια κι αρχίσεις να συμπεριφέρεσαι με διαφορετικό τρόπο;», μας ρωτά το φιλμ, κι είναι ακριβώς αυτή η γκρίζα, δυσδιάκριτη γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίωσης που ταλαντεύεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από το φιλμ καθ’ όλη τη διάρκειά του. Ο Γκάρι, ο ήρωας μας, είναι ένας απόλυτα βαρετός τύπος. Διδάσκει ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο και η εξερεύνηση αυτής της επιστήμης είναι κάτι που τον συνεπαίρνει, αλλά οι μαθητές του δεν του δίνουν καμία σημασία, ενώ εκείνος παραμένει πάντα ένας χωρισμένος εργένης που ζει μόνος του με τις δύο γάτες του (Id και Ego) και το ντύσιμο του παραπέμπει κάπως σε αυτό του Στιβ Κάρελ από το «40 Ετών Παρθένος» (2005).

Ως «εραστής» της ψυχολογίας, ο Γκάρι επίσης απασχολείται μερικώς στο undercover Τμήμα της τοπικής αστυνομίας και, συγκεκριμένα, ως μέλος μιας μικρής ομάδας που βάζει μυστικούς αστυνομικούς να παριστάνουν τους πληρωμένους δολοφόνους, ώστε να παγιδεύουν επίδοξους εγκληματίες… δι’ αντιπροσώπου! Το εφαλτήριο της δράσης είναι το γεγονός πως αυτός που συνήθως αναλαμβάνει αυτόν τον ρόλο, ο Τζάσπερ (super casting ο Όστιν Αμέλιο, ως γλοιώδες κάθαρμα αστυνομικού), γίνεται… cancelled και το κωμικό δίδυμο – διαμάντι του φιλμ, Φιλ και Κλοντέτ (Σαντζέι Ράο και Ρέτα), πείθει τον Γκάρι να φέρει την αποστολή εις πέρας, προς τον… απόλυτο τρόμο του.

Αυτό ήταν! Κάτι ξυπνάει μέσα στον ήρωά μας, που μπαίνει αμέσως στο «πετσί» του ρόλου και εισέρχεται στο diner όπου έχει κλειστεί μια συνάντηση – παγίδα, μ’ έναν αέρα Ράιαν Γκόσλινγκ σε συνδυασμό με Μπραντ Πιτ στα πιο badass του(ς), αφήνοντας τους πάντες άφωνους. Είναι ένας παραλληλισμός και με τον ίδιο τον Γκλεν Πάουελ, που μετά τη λάμψη του σε αποκλειστικά δεύτερους ρόλους σε όλη του την καριέρα, εδώ δίνει μια ερμηνεία χιονοστιβάδα η οποία σίγουρα θα του φέρει πρωταγωνιστικές προτάσεις από εδώ και στο εξής. Η ανάγκη του, ως Γκάρι, να κατανοήσει την ψυχολογία του κάθε ανθρώπου που συναντά, είναι ο τέλειος μηχανισμός πλοκής για το απροκάλυπτα screwball πρώτο μισό του «Hit Man», με τον ήρωα να μεταμφιέζεται σε μία διαφορετική περσόνα ανά φορά, με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα, όσο κι ένα προφανές κλείσιμο ματιού στον Πάτρικ Μπέιτμαν του «American Psycho» (2000) και τον Άντον του «Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους» (2007), μεταξύ άλλων.

Κι αν το ήμισυ της σημασίας του φιλμ εντοπίζεται στο στυλ που προαναφέραμε, το δεύτερο μέρος αλλάζει άρδην σε… «Διπλή Ταυτότητα» (1944), άμα τη εμφανίσει της Άντρια Αριόνα στον ρόλο της Μάντισον Φιγκερόα, μιας πανέμορφης νεαρής γυναίκας που ζητά τις (ψευτο)υπηρεσίες του Γκάρι, αλλά εκείνος σπάει για παρθενική φορά το πρωτόκολλο, φλερτάροντας μαζί της ως Ρον, δηλαδή η περσόνα του σίγουρου για τον εαυτό του, απόλυτα hot «πληρωμένου δολοφόνου». Όπως είναι φυσικό, αυτό γεννά ένα σωρό κινδύνους για την επιχείρηση και τον ίδιο τον Γκάρι, αλλά επίσης δημιουργεί ένα ζευγάρι χάρμα ιδέσθαι που «φτιάχνει» ολόκληρο το φιλμ. Σίγουρα, μιλάμε για δύο ανθρώπους που θα μπορούσαν να κάνουν σέξι ακόμα και την… ολομέλεια της Βουλής, αλλά δεν μπορούμε να μην πιστώσουμε αυτή τη χημεία και στον Λινκλέιτερ, ο οποίος έχει γράψει ιστορία σε «αθάνατα» κινηματογραφικά ζευγάρια (Τζέσι και Σελίν, για πάντα στις καρδιές μας).

Το «Hit Man» πιθανόν ν’ αντιμετωπίσει προβλήματα λόγω του marketing του σαν action comedy, μιας και υπάρχει απουσία (αρκετής) δράσης. Μην περιμένετε «κοφτό» μοντάζ εδώ, καθώς είναι γνωστό το στυλ της μόνιμης συνεργάτιδας του Λινκλέιτερ, Σάντρα Άντερ, που σε συνδυασμό μαζί του λατρεύουν να περνούν μεγάλο κομμάτι των πλάνων τους στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Πρόκειται, όμως, για μία εξαίρετη επιλογή για θερινό σινεμά κι ένα καθ’ όλα διασκεδαστικό νουάρ κωμικό ρομάντζο που σίγουρα στέκει ως η καλύτερη ταινία του δημιουργού από εποχής του αριστουργηματικού «Μεγαλώνοντας» (2014). (Συγγνώμη, Ηλία Φραγκούλη) (Εκ της Διευθύνσεως: Βγήκε ήδη international συμβόλαιο εκτέλεσης.)