ΝΤΑΑΑΑΑΛΙ! (2024)
(DAAAAAALÍ!)
- ΕΙΔΟΣ: Σατιρική «Βιογραφία»
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κεντάν Ντουπιέ
- ΚΑΣΤ: Αναΐς Ντεμουστιέ, Ζιλ Λελούς, Πίο Μαρμάι, Εντουάρ Μπαέρ, Ζοναθάν Κοέν, Ντιντιέ Φλαμάν, Ρομέν Ντουρίς
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 77'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: WEIRD WAVE
Αρχάρια δημοσιογράφος, η οποία γυρίζει ντοκιμαντέρ για τον Σαλβαντόρ Νταλί, συναντιέται πλείστες φορές με τον Ισπανό ζωγράφο προκειμένου να του πάρει συνέντευξη. Το project, όμως, διαρκώς στραβώνει.
Όλες οι ταινίες του Κεντάν Ντουπιέ μοιάζουν με ένα μεγάλης διάρκειας ανέκδοτο. Κάποιες από αυτές πετυχαίνουν το minimum ενός επιθυμητού punchline (βασικά η horror μπιμουβιά «Rubber» και το προ πενταετίας «Le Daim»), με τις υπόλοιπες (ή τουλάχιστον όσες έχω παρακολουθήσει από αυτές) να κινούνται μονάχα στη σφαίρα του εκκεντρικού, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο πέραν τούτου.
Το «Νταααααλί!», το οποίο αποτελεί τη δεύτερη μόλις ταινία του Γάλλου auteur που διανέμεται στη χώρα μας (είχε προηγηθεί πέρσι η καμενιά του «Απίστευτο κι Όμως Αληθινό»), δεν παρεκκλίνει στιγμή από τον αγαπημένο για τον Ντουπιέ κανόνα της εκκεντρικότητας. Αν, δηλαδή, κάποιος περιμένει να δει κάτι που θα κινείται στα συμβατικά βιογραφικά μονοπάτια του πρόσφατου «Daliland» (2023), τότε η κραυγή απόγνωσης που θα βγάλει θα ξεπερνά με άνεση τα… «α» του τίτλου. Τα οποία «α» δεν είναι τυχαία πέντε στο «Νταααααλί!», αφού καθένα εξ αυτών αντιστοιχεί στην πεντάδα των ηθοποιών που εναλλάσσονται στον κεντρικό ρόλο! Το έχει κάνει και ο Τοντ Χέινς για τον Μπομπ Ντίλαν στο «I’m Not There» (2007) θα πει κάποιος, με τη διαφορά πως ο Ντουπιέ πάει το πράγμα ακόμα παραπέρα, αφού οι διάφοροι Νταλί αλλάζουν εδώ χάμω πρόσωπο ακόμα και καταμεσής της ίδιας σκηνής, δίνοντας στην τρέλα και στη μεγαλομανία του Ισπανού καλλιτέχνη μια διάσταση που ενδεχομένως ούτε ο ίδιος είχε φανταστεί.
Το πρόβλημα για την ταινία δεν περιορίζεται (φυσικά) στην ανωτέρω παραξενιά. Περιστρέφοντας την «αφήγηση» γύρω από ένα επαναλαμβανόμενο παράλογο όνειρο που ένας ιερέας διηγείται στον Νταλί, ενώ η δημοσιογράφος επιχειρεί να το ζωντανέψει ως ταινία μέσα στην ταινία, ο Ντουπιέ στήνει ένα σουρεάλ σκηνικό που (θα ήθελε να) παραπέμπει στην ύστερη φιλμογραφία του Λουίς Μπουνιουέλ, με αρκετό από «Ανδαλουσιανό Σκύλο» (1928). Πλην της αρχικής σεκάνς με το ατελείωτο περπάτημα στον διάδρομο του ξενοδοχείου και το καλαμπούρι με το όνομα του Μοχάμεντ Άλι, όμως, τα υπόλοιπα «αστεία» προσδίδουν στο πνεύμα του Μπουνιουέλ έναν spoof τόνο που παραπέμπει σε παρωδίες τύπου… «Μοιραίο Ένστικτο» (1993) και ουχί σε φόρο τιμής στον συνεργάτη και (κάποτε) φίλο του Σαλβαδόρ Νταλί.
Ως κερασάκι στην τούρτα έρχεται σύσσωμη η πεντάδα των… Νταλί-δων, από τους οποίους (ειλικρινά) δεν είμαι σε θέση να ξεχωρίσω ποιος πιάνει τη χειρότερη απόδοση. Βουτηγμένοι άπαντες στην υπερβολή της μούτας και μ’ ένα accent εκνευριστικό όσο δεν πάει, κάνουν τα μόλις εβδομήντα επτά λεπτά της διάρκειας να μοιάζουν με αιώνες. Το δε soundtrack του Τομά Μπανγκαλτέ (το ήμισυ των Daft Punk!) ευθυγραμμίζεται πλήρως με την όλη φάση του ανέκδοτου, παρουσιάζοντας επί της ουσίας μία σύνθεση, η οποία με τη συνεχή χρήση του zither θυμίζει τον «Τρίτο Άνθρωπο» (1949) σε κατάσταση επιληψίας.