του Ηλία Φραγκούλη

Δεν ξεκινάς να βλέπεις με καλό μάτι κινηματογραφική ταινία που βασίζεται σε video game, με το σήμα του PlayStation της SONY να φιγουράρει δίπλα από εκείνο του studio στο «καλωσόρισμα». Στο σινεμά, ο θεατής ούτε παρεμβαίνει στη δράση, ούτε αλλάζει «πίστες» από μόνος του, χάρη στα δικά του κατορθώματα. Του σερβίρονται τα πάντα έτοιμα. Άρα, χρειάζεται κι ένα σενάριο, μια στοιχειώδη ιστορία. Ανάλαφρη, προφανώς…

Το είδος της περιπέτειας με χαμένους θησαυρούς και μυθικά πλούτη που γίνονται στόχος από επικίνδυνους τυχοδιώκτες αλλά και πιο προσιτούς σ’ εμάς ήρωες, αν και αρκετά παλαιομοδίτικο, στη δεκαετία του ’80 έθεσε νέους όρους χάρη σε δύο τεράστιες εμπορικές επιτυχίες, τους «Κυνηγούς της Χαμένης Κιβωτού» (1981) και το «Κυνηγώντας το Πράσινο Διαμάντι» (1984). Οι αντίστοιχοι τίτλοι δημιούργησαν δύο ελαφρά διαφορετικές φόρμουλες. Ο πρώτος το πιο manly έργο δράσης, με στοιχεία εξωτισμού, απίθανες σεκάνς καταδίωξης και πνευματώδεις (ενίοτε βιτριολικές) δόσεις χιούμορ με φονικά one-liners. Ο δεύτερος χρησιμοποίησε κάποια από τα άνωθεν στοιχεία, όμως, έπαιξε σε πιο buddy movie ύφος, με επίσης πιο γερές βάσεις στο romantic, ώστε να γίνει καλύτερα αποδεκτός και από το γυναικείο κοινό. Τέτοιες ταινίες ποτέ δεν έπαψαν να μας απασχολούν, με την ελπίδα ότι θα μας ψυχαγωγήσουν κιόλας. Δυστυχώς, όσο και να θέλει να μνημονεύει (σε ατάκες του) από τον Ιντιάνα Τζόουνς μέχρι και τον (σχετικά πιο πρόσφατο) Τζακ Σπάροου, το «Uncharted» ούτε ώθηση φρεσκάδας δίνει στο genre, ούτε και αντέχει σε τολμηρές συγκρίσεις με το παρελθόν. Τουλάχιστον, διασώζεται κάπως καλύτερα από τα περσινά «Περιπέτεια στη Ζούγκλα» (το… theme park που έγινε ταινία!) και «Red Notice» (το mash-up / αχταρμάς που λάτρεψαν οι κατώτερης αντίληψης συνδρομητές του Netflix).

Εδώ δεν κρίνουμε το game. Με κριτική ματιά που βασίζεται στο περιεχόμενο του φιλμ, το «Uncharted» δηλώνει μια κάποια σεναριακή φτώχεια, φυσικά, αλλά από την άλλη το λες και επικό κατόρθωμα το γεγονός ότι προσφέρει δόσεις φυγής δίχως να βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή, κάτι που μάλλον πιστώνεται στο όνομα του Ρούμπεν Φλάισερ, σκηνοθέτη που έλαμψε στο πρώτο και απίστευτα ευφάνταστο «Zombieland» (2009), για ν’ ακολουθήσει πορεία… σταθερά πτωτική! Πως ο ίδιος άνθρωπος κατέληξε να γυρίζει το «Venom» το 2018, αποτελεί σοβαρή απορία. Εδώ συνέρχεται λίγο, αλλά όχι με ευρηματικό τρόπο. Το έργο μοιάζει με κάτι σαν «αντιγραφή» παιχνιδιού, εκτελεσμένη από «αυτόματο πιλότο», με την εξέλιξη της δράσης να πατά σχεδόν αποκλειστικά επάνω στο στοιχείο της προδοσίας. Κάποτε εξαντλεί τα νεύρα του θεατή αυτό το «τώρα σου την έφερα εγώ», «αλλά τώρα ήταν η σειρά μου να σου τη φέρω» για «να σου την ξαναφέρω» και τούμπαλιν των κεντρικών χαρακτήρων, σε βαθμό να το παίρνεις χαμπάρι και ν’ αναμένεις την «ανατροπή» σε κάθε επόμενο (δήθεν) twist (ειλικρινά, πριν την πρώτη after credits σκηνή, προέβλεψα φωναχτά την «έκπληξή» της…).

Το τελευταίο μέρος της ταινίας, αφού από εξυπνάδα δεν τους βγήκε στο υπόλοιπο, οδηγείται (μαντεύετε;) σε… εξωτικό περιβάλλον, όπου η υπερβολή καταντά πραγματικά αστεία, αν και σχετικά ψυχαγωγική, από τη στιγμή που ξεκινά η… εναέρια «ναυμαχία» (συνέλθετε, δεν αποτελεί #spoiler, εφόσον περιέχεται σε trailers…). Απλά, η απιθανότητα των καταστάσεων (οφείλει να) έχει και τα όριά της, ειδικά όταν το φιλμ (μέχρι πρότινος) έχει επιχειρήσει να σου πλασαριστεί σαν κάτι ελαφρώς πιο ρεαλιστικό και ουχί παραγωγή τύπου «Fast & Furious» (για παράδειγμα), όπου το εξωφρενικό έχει πιάσει επίπεδα καρτουνίστικου Looney Tunes! Τέλος πάντων, η SONY πιστεύει πως έχει στα χέρια της ένα μελλοντικό franchise τόσο δυναμικό εμπορικά, που οι δύο «κρυφές» σκηνές μετά τους τίτλους τέλους μοιάζουν περισσότερο με στιγμιότυπα από… sequel το οποίο έχει ήδη γυριστεί! Λογαριάζουν και χωρίς εσάς! Καλό, ε;