του Παναγιώτη Μήτσικα

Τέσσερα χρόνια μετά το παντελώς αδιάφορο «Επαναστάτης στη Σίκαλη» του Ντάνι Στρονγκ, άλλη μία ταινία για τον διάσημο Αμερικανό συγγραφέα κάνει την εμφάνιση της στις αίθουσες, συνεχίζοντας στο ίδιο tempo. Ούτε πενταετή επέτειο εορτασμού να είχαμε… Αυτή τη φορά, ο Φιλίπ Φαλαρντό μας δίνει ακόμη μία απτή απόδειξη της καθίζησής του έπειτα από το «Ο Εξαιρετικός κύριος Lazhar» (θυμίζουμε πως είχε προηγηθεί το refugee porn του «Ένα Γενναίο Ψέμα», αλλά και το… ξεχασμένο ακόμα κι από τους συντελεστές του «Chuck: Η Ιστορία του Πραγματικού Rocky Balboa»).

Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο της Τζοάνα Ράκοφ, το φιλμ ακολουθεί την ίδια τη συγγραφέα σ’ έναν νεοϋορκέζικο μικρόκοσμο, ακριβώς όπως θα τον φανταζόμασταν. Σπίτια της κακιάς ώρας, το άγχος για το ενοίκιο, αμφιλεγόμενους «διανοούμενους», τα κλασικά όνειρα για δημοσιεύσεις στο New Yorker και μια λογοτεχνική καριέρα. Εδώ, η αφήγηση είναι υπό το πρίσμα (λέγε με και «τυράκι») του Τζερόμ Ντέιβιντ Σάλιντζερ, συγγραφέα που άφησε το στίγμα του με το «Ο Φύλακας στη Σίκαλη» και, κυρίως, τον κεντρικό του χαρακτήρα, Χόλντεν Κόφιλντ. Ο επαναστάτης, αντι-κομφορμιστής Κόφιλντ ασκούσε διαχρονικά τη γοητεία του στους αναγνώστες, με πλέον διάσημο παράδειγμα τον δολοφόνο του Τζον Λένον, Μαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν. Αυτός είναι και ο λόγος που η Τζοάνα, γραμματέας στην ουσία και με όνειρα για μια πραγματική λογοτεχνική καριέρα, έχει ρητές οδηγίες να διαβάζει ένα προς ένα τα γράμματα της αλληλογραφίας του Σάλιντζερ. Τα άλλα της καθήκοντα, αφορούν σε συχνή χρήση του καταστροφέα εγγράφων, αλλά και δακτυλογράφηση.

Τι θέλει να μας πει πραγματικά το φιλμ του Φαλαρντό, όμως; Έχοντας ως πρόσφατη την εμπειρία μιας ταινίας απόλυτα βασισμένης στον μοναχικό, αντικοινωνικό συγγραφέα, η οποία απέτυχε παταγωδώς στο να συγκινήσει το κοινό, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία που αδυνατεί να μας μεταδώσει… οτιδήποτε. Είναι μία οικουμενική ιστορία αυτή του ανθρώπου που θέλοντας ν’ ακολουθήσει καριέρα σ’ έναν συγκεκριμένο χώρο, βρίσκει τον εαυτό του να «βαλτώνει», ευρισκόμενος σε μια συναφή (στα χαρτιά) θέση; Φυσικά. Όταν, όμως, αυτό το εξαιρετικά οικείο origin story μπολιάζεται με ολίγη από fangirlism, έναν εντελώς αποστασιοποιημένο έρωτα (ας μη μιλήσουμε καν για τον χαρακτήρα του πρώην) και μια αρχετυπική δυναμική τύπου «Ο Διάβολος Φοράει Prada», τότε το αποτέλεσμα είναι ακριβώς αυτό που χαρακτηρίζει το «Ένας Χρόνος στη Νέα Υόρκη»: μια ταινία στην οποία δε συμβαίνει απολύτως τίποτα.

Παρ’ όλα αυτά, αν κάτι μας μένει στη μνήμη, αυτή είναι σίγουρα η πρωταγωνίστρια, την οποία γνωρίσαμε χάρη στο ταραντινικό «Κάποτε… στο Χόλιγουντ» (και το ποδολαγνικό πλάνο – μανιέρα, φυσικά) Μάργκαρετ Κουέιλι, η γλυκιά, ήρεμη παρουσία της οποίας αναδύει μια φυσικότητα που κερδίζει τις εντυπώσεις. Κοντά της και η Σιγκούρνι Γουίβερ, σε έναν ρόλο που εννοείται πως θα μπορούσε να παίξει με κλειστά τα μάτια και, σίγουρα, δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Αυτοί είναι και οι δύο μοναδικοί ρόλοι άξιοι αναφοράς, προσθέτοντας απλά τον Ντάγκλας Μπουθ σε ερμηνεία – καρικατούρα του ψευτοδιανοούμενου συντρόφου της Τζοάνα.