του Ηλία Φραγκούλη

Να σας πω την αλήθεια, εγώ το βιβλίο ούτε που το είχα ακούσει! Όταν έμαθα το θέμα, κατάλαβα γιατί… Τώρα, εάν σας αφορά περισσότερο ο αληθινός βίος της Άννα Γουίντουρ (Διευθύντρια της αμερικανικής VOGUE) και τα παρασκήνια που την έκαναν bestseller ανάγνωσμα μέχρι και ταινία, αναζητήστε τις απαντήσεις στο διαδίκτυο και σε sites ή blogs ανάλογου περιεχομένου. Στα σκοτάδια των αιθουσών τα ‘χω φάει τα νιάτα μου εγώ, όχι στις μόδες. Τι διαόλου φιλμ είναι, λοιπόν, τούτο εδώ και γιατί διέλυσε τα ταμεία σε μια χώρα όπου, ειλικρινά, στις περισσότερες Πολιτείες πρώτη φορά θα άκουσαν τη λέξη… Prada;

Από επεισόδια του «Sex and the City» και μια μικρού μήκους βραβευμένη με Όσκαρ, ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Φράνκελ, αν και όχι τόσο στιλάτα όσο θα απαιτούσε ο τίτλος, τη βγάζει καθαρή χωρίς να σπάσει τακούνι στη μεγάλη οθόνη, δια μέσω της εξής μαγκιάς: βρήκε την ισορροπία ανάμεσα στο πιο ενήλικο (έως πολύ ώριμο…) κοινό και τα ονειροπαρμένα κοριτσάκια που ξεφυλλίζουν το ροζ lifestyle, ζώντας σε ονειρώξεις καριέρας και εμφάνισης που μόνο στις σελίδες των περιοδικών υπάρχουν. Φτιάχνει, λοιπόν, ένα δίπολο ταύτισης πάνω στην Άντι Σακς (νεαρά με βλέψεις στη δημοσιογραφία που πάει στη Νέα Υόρκη να πιάσει δουλειά) και τη Μιράντα Πρίστλι (Διευθύντρια περιοδικού μόδας που τρέμουν τα défilé μαζί με τα θεμέλιά τους) και αφήνει τις κάμερες να φιλμάρουν αβίαστα μπροστά στην κωλοφαρδία που λέγεται… ιδανικό casting.

Η Ανν Χάθαγουεϊ προέρχεται από δύο «Ημερολόγια μιας Πριγκίπισσας», ταινίες που είχαν σκίσει στις ΗΠΑ και την είχαν μετατρέψει σε πρότυπο ταύτισης κάθε κοπελίτσας, ανεξαρτήτως ταξικής προέλευσης. Να μην τα αναλύσουμε αυτά, αντιλαμβάνεστε, μιλάμε για κάτι σαν ωστικό κύμα που σαρώνει στο πέρασμά του… Δίπλα της, έχουμε τη Μέριλ Στριπ. Τελεία. Είναι τόσο μεγάλη κυρία, ηθοποιός και ταλεντάρα στην κωμωδία η Στριπ, που εδώ δεν καταλαβαίνεις αν αυτό που κάνει είναι απλός βηματισμός στα πλατό ή υποκριτική επίδειξη. Με μια άλλη, νέα προφορά που εκφέρει με υπεροψία και καπατσοσύνη, μια παγωμένη ασάφεια στο πρόσωπο κι ένα βλέμμα σιωπηλής υστερίας που απορεί για το πως προσγειώθηκε σε τούτο τον πλανήτη των αχρήστων, η Στριπ θα έσωζε αυτή την ταινία ακόμη κι αν ήταν η μεγαλύτερη πατσαβούρα της δεκαετίας! Οι δύο πρωταγωνίστριες και μόνο δίνουν τον αέρα του επιτυχημένου έργου που θα σε διασκεδάσει χωρίς δεύτερη κουβέντα. Είναι αυτό αρκετό; Όχι ακριβώς. Αλλά για 109 λεπτά από τη ζωή σου, δε θα σου φύγει και πόντος…

Αντικειμενικά, το «Ο Διάβολος Φοράει Prada» μοιάζει με μια βόλτα για ψώνια. Θα βγεις, θα ξοδέψεις, θα χαρείς, αλλά ποιος ξέρει αν θα το ξαναφορέσεις ποτέ… Προφανής η ευθύνη. Το σενάριο δεν ξεπερνά τις αφελείς προθέσεις ενός κοριτσίστικου παραμυθιού, όπου η κεντρική ηρωίδα μεταλλάσσεται πετυχημένα και στα πρότυπα ενός δυτικού μοντέλου επιφανειακής, ανεγκέφαλης χλιδής, για να ολοκληρώσει το «έργο» της μέσα από μία συνειδητοποιημένη επιλογή εξιλέωσης στο φινάλε, λες και αποτάσσεται του Σατανά! Ωραία τα ηθικοπλαστικά μηνύματα, ρεαλιστικά όμως… ποιον πας να κοροϊδέψεις, κουκλίτσα μου; Επιπλέον, στο «ώριμο» κομμάτι του φιλμ, η Στριπ μάχεται στωικά για να βρει τη συμπάθεια του κοινού ως δραματικός χαρακτήρας χωρίς σεναριακές βάσεις, με εμβόλιμες σκηνές κρίσης γάμου. Το παρασκήνιο της μόδας δείχνει κάπως φτωχικό γιατί ο Φράνκελ δεν είναι Ρόμπερτ Όλτμαν, όταν το φιλμ μετακομίζει Παρίσι, όμως, τι τα θες, στο αμερικανικό κοινό όλα φάνηκαν εξωτικά και λειτουργικά. Γι’ αυτό, σκάσε και στήσου στην ουρά. Και μη φορέσεις Prada για μια φορά, ιθαγενή!