του Νίκου Παλάτου

Comédie des Boulevards και σύγχρονος γαλλικός κινηματογράφος. Αυτό το επαναλαμβανόμενο βάσανο. Έχουμε γράψει έγκαιρα περί του θέματος, από τον καιρό του «Πού θα Κοιμηθείς Απόψε;» (2017). Σχεδόν επαναλάβαμε εαυτούς προ ολίγων εβδομάδων, χάρη σε εκείνα τα «Πουλιά στον Αέρα» (2019). Να πιάσουμε ξανά μανά το θέμα Ζορζ Φεντό και το πώς αντιλαμβάνονται την κληρονομιά του οι συμπατριώτες του γραφιάδες; Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως, αλλά… και αδελφή της βαρεμάρας. Ας ρίξουμε, λοιπόν, στο τραπέζι το όνομα του… Βασίλη Τσιβιλίκα, προκειμένου να γίνει εξαρχής πλήρως κατανοητό το τι μέρους του λόγου αποτελεί τούτος ο «Γαμπρούλης»: ατελείωτα ερωτικά μπερδέματα, «χιουμοριστικού» τύπου παρεξηγήσεις επί παρεξηγήσεων, ημίγυμνες γκόμενες να σουλατσάρουν, πόρτες δωματίων να ανοιγοκλείνουν, λίγη συγκίνηση, λίγη μετάνοια, και στο τέλος… όλα όμορφα και τακτοποιημένα. Ό,τι ακριβώς συνέβαινε, δηλαδή, στις βγαλμένες σαν από carbon παραστάσεις που ο μακαρίτης (πια) κωμικός ανέβαζε κάθε χρόνο στα θέατρα της Αθήνας. Η διαφορά είναι πως εκείνος είχε γνώση του είδους και δεν ξεγελούσε το κοινό του. Τούτοι εδώ, από την άλλη, είναι για να τους κλαίνε οι ρέγγες. Ειλικρινά.

Ο εμφανιζόμενος με διπλή ιδιότητα στα credits Μπεναμπάρ είναι ένας δημοφιλέστατος στη Γαλλία στιχουργός, συνθέτης και τραγουδιστής (με περισσότερα από είκοσι χρόνια καριέρας στην πλάτη του), ο οποίος συχνά-πυκνά δοκιμάζει την τύχη του στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, τόσο σαν ηθοποιός όσο και σαν σεναριογράφος. Η έμπνευσή του να γράψει τραγούδι για τον χωρισμό ενός ζεύγους, όπου οι γονείς της νύφης παίρνουν το μέρος του γαμπρού τους και όχι της κόρης τους, εξελίχθηκε σε… κινηματογραφικό σενάριο, όταν η ιδέα υπέπεσε στην αντίληψη του σκηνοθέτη Έκτορ Καμπέγιο Ρέγες. Οι δυο τους συνεργάστηκαν στη συγγραφή, πρωταγωνιστικός ρόλος και σκηνοθεσία μοιράστηκαν αντιστοίχως, ενώ οι παλιές καραβάνες των Ζοζιάν Μπαλασκό και Ντιντιέ Μπουρντόν κατέφθασαν ώστε να δώσουν «κύρος» στο εγχείρημα. Κύρος, φυσικά, ούτε γι’ αστείο δεν υπάρχει εδώ. Αυτό που πέτυχαν με την εμφάνισή τους οι πάλιουρες της Comédie-Française, όμως, είναι να πάρει το φιλμ την ευκαιρία να διανεμηθεί στα θερινά μας, μιας και χωρίς αυτούς τους δύο στο καστ μάλλον θα το χάναμε το κελεπούρι. (Θα έρθει, πιστεύω, κάποτε η στιγμή που θα αποκαλυφθεί πως αυτού του είδους οι ταινίες γυρίζονται στη Γαλλία με αποκλειστικό στόχο… να προβληθούν στην Ελλάδα!)

Η όλη σεναριακή σύλληψη βασίζεται σε μία αδιανόητη αλληλουχία παρεξηγήσεων, που σαν αφετηρία έχει το διόλου πονηρό επαγγελματικό ταξίδι παντρεμένου άνδρα στο Παρίσι, και την άτυχη (όσο και σχεδόν αναγκαστική) απόφαση της στιγμής ν’ αλλάξει δωμάτιο με μεθυσμένη συνάδελφό του, όταν η τελευταία δεν ξεκολλάει με τίποτα από το δικό του. Η γυναίκα του τον καλεί στο τηλέφωνο, ακούει από το ακουστικό τη φωνή της άλλης και όχι τη δική του, εκείνη τυγχάνει σύζυγος του καλύτερού του φίλου, οι ψύλλοι που μπαίνουν στ’ αυτιά όλων των εμπλεκόμενων περί «κέρατου» γίνονται βεβαιότητα εξαιτίας πολλών επόμενων και άτυχων συμπτώσεων, και κάπου εκεί παίρνουν θέση στο στόρι τα πεθερικά. Ενώ όλος ο χαμός θα μπορούσε πανεύκολα να λυθεί μετά από μία τρίλεπτη συζήτηση ανάμεσα στο ζεύγος, κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν γίνεται, αλλά, ακόμη χειρότερα, μπαμπάς και μαμά της νύφης αναγκάζονται να διαλέξουν πλευρά στο πολεμικό μέτωπο. Έχοντας την κρυφή ελπίδα πως σύντομα θα γίνουν παππούδες, δεν θέλουν να βοηθήσουν στο ρίξιμο τίτλων τέλους του γάμου, αλλά ούτε και να χαλάσουν το χατίρι κανενός. Έτσι, ούτε λίγο ούτε πολύ, αρχίζουν να βλέπουν… στα κρυφά τον (πρώην;) γαμπρό τους, παραβιάζοντας τη ρητή εντολή της κόρης τους.

Ως εκ τούτου, απλά καθημερινά πράγματα, όπως το δείπνο σε εστιατόριο ή το ψάρεμα σε λίμνη, μπορούν να γίνουν ολόκληρες… επιχειρήσεις, με τις όποιες χιουμοριστικές τους προδιαγραφές να χάνονται κάτω από ένα ανέμπνευστο όσο και παιδικής σύλληψης χιούμορ, το οποίο δένει ασορτί με τις ερμηνείες όλων όσοι πρωταγωνιστούν εδώ (αν και η Μπαλασκό κάπως την παλεύει). Η φάση με το ξεκατίνιασμα στον χώρο εργασίας του «άπιστου» συζύγου αποδεικνύει για πολλοστή φορά πως οι Γάλλοι δεν το ‘χουν με αυτού του είδους την πλάκα, η σκιά από το παρελθόν που φαίνεται ν’ αναστατώνει τα πεθερικά είναι τύπου «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε», ενώ ο παππούς, που σαν καταλύτης μπαίνει στην πλοκή την ύστατη ώρα, διεκδικεί το βραβείο της πιο ουρανοκατέβατης εμφάνισης της χρονιάς. Εάν υπάρχει κάτι πραγματικά αξιοπερίεργο σε τούτον τον «Γαμπρούλη», είναι που ο Μπεναμπάρ, αν και γεννημένος το 1969, μοιάζει να έχει βρει το ελιξίριο της νεότητας, αφού περισσότερο για τριαντάρης δείχνει παρά για πενηντάχρονος. Ειλικρινά, μπράβο του, εχάρην δια την γνωριμία μας, και να μην είχαμε συστηθεί ποτέ, δεν θα είχε πάθει κανείς χοντρή ζημιά…