του Ηλία Φραγκούλη

Μερικές φορές, κακό σινεμά είναι αυτό που δεν έχει λόγο ύπαρξης, όχι εκείνο που είναι πραγματικά κακότεχνο. Αυτό που δεν αφορά. Τέτοια περίπτωση είναι το αργεντίνικο «Δεσμοί Αίματος», που επιχείρησε να κάνει cross over σε ένα πιο mainstream κοινό μέσω του αμερικανικού Netflix και εδώ διανέμεται στην… πολύπαθη θερινή περίοδο (με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό…). Επειδή τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί (σχεδόν με το ζόρι) μια παράδοση που θέλει τα ισπανόφωνα θρίλερ να κάνουν σουξέ στα ταμεία και να αυξάνονται ετησίως, να τονίσω ότι το συγκεκριμένο φιλμ πλασάρεται ως τέτοιο, όμως η εξέλιξη της πλοκής του… αυτοαναιρεί τούτον τον χαρακτηρισμό σχεδόν στα μισά του έργου, αφήνοντάς σε να προβληματίζεσαι για το τι πρόκειται να συμβεί στη συνέχεια (αφού πλέον έχει αποκαλυφθεί το «μυστήριο») ή, ακόμη περισσότερο, να διερωτάσαι γιατί το βιώνεις αυτό!

Το φιλμ ξεκινά με τη σκηνή του θανάτου ενός ηλικιωμένου άνδρα στην ύπαιθρο, λες και πρέπει να κρατήσουμε αυτή την πληροφορία σαν κάτι το σημαντικό, ενώ παράλληλα (μέσω μιας τηλεφωνικής κλήσης) παίρνουμε και άλλα στοιχεία γύρω από το παρελθόν τού Ελίας (Όσκαρ Μαρτίνες) και της σχέσης που είχε με τον (ευθύς αμέσως) μακαρίτη πατέρα του αλλά και ακόμη ένα μέλος της οικογενείας. Επτά χρόνια αργότερα, βρισκόμαστε (εντελώς απότομα) μπροστά στο τραπέζι μιας φαμίλιας της πόλης, δίχως να γνωρίζουμε κάτι γι’ αυτήν. Θα είναι παρών ο Ελίας, θα αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε ποιος είναι ποιος και λίγες ώρες αργότερα ο κεντρικός μας ήρωας θα καλέσει την κόρη του για να της ανακοινώσει ότι η μητέρα της είναι νεκρή. Το πτώμα βρίσκεται στο υπόγειο εργαστήριο μαγειρικής που διατηρούσε εκείνη για τις ανάγκες παραγγελιών catering που δεχόταν, στην οικία όπου ζούσε με τον Ελίας. Ο Σεμπαστιάν, ιατρός στο επάγγελμα, θα είναι ο πιο παρατηρητικός μάρτυρας στον τόπο του… εγκλήματος (;) και σχετικά γρήγορα θα αρχίσει να υποψιάζεται ότι ο πεθερός του κρατά μυστικά που μπορεί να σχετίζονται με τον θάνατο της συζύγου του.

Μέχρι εδώ, η πλοκή του έργου κινείται μέσα σε ένα αμφιλεγόμενο ύφος θριλερικής αφήγησης, η οποία όμως καταρρίπτεται από σταδιακά flashback τα οποία αποκαλύπτουν (δίχως την παραμικρή αμφιβολία του θεατή) τα πραγματικά αίτια του θανάτου της Αντριάνα και το κατά πόσο σχετίζεται με αυτά ο Ελίας. Για την επόμενη ώρα, ο Μιγκέλ Κοάν δεν έχει τίποτε άλλο να κάνει από το να στρέψει την ιστορία προς το πιο άγριο δράμα σχέσεων, με κάποιες υπερβολές που ενίοτε φέρνουν στον νου το περσινό (και ανεκδιήγητο) «Το Μυστικό της Πέτρα», χωρίς όμως να φορτώνεται η «τραγωδία» των ηρώων με τόσο ψέμα και θανατικό. Απλά, οι σεναριακές τρύπες και οι απιθανότητες «της μοίρας» κάνουν την όλη εμπειρία οριακά αστεία ή… βγαλμένη από θεματολογία μεσημεριανάδικης εκπομπής τύπου Τατιάνα Στεφανίδου και «για σας, κυρίες μου». Τουλάχιστον, δεν τραβάει το μελόδραμα από τα μαλλιά…

Το τελευταίο και σαφώς πληκτικό μέρος των «Δεσμών Αίματος» δεν επιφυλάσσει καν μία κάποια σύνδεση με τις πληροφορίες που «μας έκλειναν το μάτι» στην αρχική σεκάνς, παρά μονάχα σαρκάζει για την κατάληξη των ηρώων από δύο εχθρικά μέτωπα, οι οποίοι λογαριάζονται σε μία κορύφωση παραδοξότητας που προκαλεί το μειδίαμα.