της Βικτωρίας Μιχαήλ

Διαβάστε όσα είχα γράψει για το «Ο Λαβύρινθος: Πύρινες Δοκιμασίες». Δεν το ζητάω για να ευλογήσω τα γένια που δεν έχω αλλά επειδή, για να μην το κουράζουμε (και to cut a long story short) όπως επιτέλους αντιλαμβάνεται και αναλόγως πράττει και τούτο, οι κατευθυντήριες γραμμές, τα μοτίβα και οι όμορες επιδράσεις ισχύουν στον αποχαιρετισμό τού έσχατου εμμένοντος YA franchise της χορείας των περισσότερο και λιγότερο επιτυχημένων ομοίων του. Κακό το ότι τα… παιδιά επαναλαμβάνονται αν προσδοκούσες αλλαγή ρότας και πρωτοτυπία, καλό αν μέχρι τώρα είχες τρέξει πλάι τους στο ride. Γιατί το μόνο που αλλάζει είναι τα περιβάλλοντα στα οποία ξανακυνηγάνε την ουρά τους τα οκτάνια δράσης και το «ποιος ζει, ποιος πεθαίνει» της παρεούλας πριν από την ηρωική έξοδό της.

Με το καλημέρα ένα συναρπαστικό ντου των Gladers και σία σε τρένο (όχι πες γνώστη τού category, τι σου θυμίζει; Εγώ είμαι η κακιά τώρα;), που έχει προορισμό το κυβερνείο των εχθρών, εγκαθιδρύει αυτό που για εμένα συνιστά το μείζον πρόβλημα στη σύνολη δραματουργία: η διάσωση του απαχθέντος Ασιάτη Μίνο, ο οποίος βρίσκεται σε κάποιο απ’ τα βαγόνια, γίνεται για το μεγαλύτερο μέρος τής όχι επιβαρυντικής extra διάρκειας, ως ανεπαρκής κεντρική ίντριγκα, ο σαθρός βατήρας της αντιεκτόξευσης της μυθοπλασίας. Καθεαυτά τα set-pieces δεν είναι ποτέ ατζαμίδικα. Ακολουθούν, φερ’ ειπείν, ένα βασανιστήριο υποσχόμενου ανθρώπινου πειραματόζωου σε συνθήκες επαυξημένης πραγματικότητας (που βάζει στο παιχνίδι του déjà vu σου και το «Ο Μαύρος Πύργος»), μια αποκοτιά με τζιπούρα σε οδική σήραγγα – φάντασμα όπου κάτι μεταλλαγμένο και φαγανό καραδοκεί (σ’ ένα απ’ τα αριθμητικά μειωμένα πια «Walking Dead» τύπου κρούσματα), τηλεκατευθυνόμενα χακί χτυπήματα από αέρος με drone (αισθητικά και ηθικά σωστά υποστηρικτικά του εξακολουθούντος σχολίου πάνω στις νέες πρακτικές του πολέμου των ΗΠΑ και των συμμάχων τους εναντίον των εχθρών τους).

Και κάπου εκεί εκδηλώνεται το πρώτο σύμπτωμα της αρρωστιάρας πένας, που εφευρίσκει και την αιώνια επιστροφή όχι του Αντώνη Παρασκευά αλλά ενός βλασταριού που νόμιζες χαμένο. Πένας η οποία δεν έχει πλέον άλλα κεφαλαιώδη μυστικά να κρύψει (το κορυφαίο ένα θα ανακαλύψεις κάποια στιγμή ότι σ’ το είχε… φωνάξει ήδη στην πρώτη ταινία), άρα και να μοιραστεί μαζί σου. Πάει να πλασάρει ένα ως τέτοιο, όταν βασική περσόνα κάνει γαργάρα πάθημα – οιωνό της μοίρας της, και βάζοντάς τη να δικαιολογεί χαζά τις ενέργειές της εκτίθεται τόσο ώστε ούτε η δραματικά δυνατή κορύφωση της σχετικής υποπλοκής δεν αποζημιώνει για το επιζήμιο που έχει συμβεί. Κοινοί τόποι (ένα τεστάρισμα κρατούμενου με υπερδόση που μπορεί να σκοτώσει), διακοσμητικότητα προσώπων (ο Πέπερ κάνει περασματάκι για την τιμή των όπλων, ο Εσποζίτο παραγκωνισμένος σχεδόν βγαίνει εκτός κλίματος) κι αφλογιστία στους διαλόγους (μην περιμένετε παράθεμα, δεν συγκράτησα ούτε μία ατάκα άξια τσιταρίσματος αυτή τη φορά) διακρίνουν ξανά το σενάριο, που η πάντα σωστή mise-en-scène του Μπολ κάνει μερικώς επιτυχημένες απόπειρες να φυγαδεύσει σώο.

Πώς; Ένας (αποκλειστικά μεταφορικά) ψηλομύτης καμπόσος γίνεται στην απέξω η ουσιαστικά μοναδική νέα… μούρη της ομήγυρης εμφανισιακά εντυπωτικά, μια ελεύθερη κατάδυση καθίσταται η υπό πίεση urban-tech εκδοχή μιας σκηνής του «Power Rangers», ένα καταδιωκόμενο λεωφορείο με φορτίο ανήλικα σηκώνει το «Speed» νυχτιάτικα στον αέρα. Ατραξιόν του είδους αυτού, υποστηριγμένες από το πιο εδρασμένο στο sci-fi production design που όμως τούτη τη φορά έχει να πουλήσει στο μάτι πολύ λιγότερους νέους χώρους, δέχονται, μαζί με το πυρηνικό ερμηνευτικό επιτελείο που συνήθως αίρεται στο ύψος του, κατάστηθα ανεπανόρθωτο πλήγμα όταν μία (1) βολή από όπλο σωριάζει ομοίως δύο (2) φρουρούς στο πρώτο ανεκτίμητο goof του νέου έτους. Και ξεπέφτουν από κάθε άποψη (ως γράψιμο, παίξιμο, ρυθμός) στο πέρα-δώθε της αμφίρροπης αναμέτρησης με το προδοτικό πρωτοπαλίκαρο που ξέρεις, αναμέτρηση που εμπλέκει ένα φιαλίδιο, ένα όπλο, ένα μπουνίδι και (εκτός των κασκαντών, προσέξτε τα χρώματα) το «Ο Εξολοθρευτής 3: Η Εξέγερση των Μηχανών».

Αφού η συνήθης στο genre και βολικότατη για τους σκοπούς τού στόρι αλλά ημιπειστική εναλλακτικότητα στρατοπέδου τριών από τους αμφιταλαντευόμενους συναισθηματικά και ηθικά χαρακτήρες («Ο σωτήριος σκοπός αγιάζει τα απανθρωπιστικά μέσα;», προβάλλει ξεκάθαρα πια το – classic κι αυτό – κομβικό ερώτημα) …σκάσει επίσης, το εμφανώς παρατεταμένο φινάλε καταστροφής, που το τραβάει αλλά μένει όρθιο χάρη στη φαντασμαγορικά εκτελεσμένη, πονετική κι όχι αναμενόμενα θυσιαστική έκβαση του τρυφερότερου απ’ τα κονέ αυτού του παραβολικού μύθου (για το ζόρι τής δια της συντροφικότητας ενηλικίωσης εν μέσω των malaises του απτού προχώ μέλλοντος), διαδέχεται το ύστατο κρίμα: ένα επιστολικό, ελεγειακά οπτιμιστικό αντίο που ακούγεται σαν κατηχητικό self-coaching β΄ διαλογής και πίσω απ’ το οποίο ακούς τον κονδυλοφόρο τού μπεστσελερίστα που τα εμπνεύστηκε όλα ευθύς εξαρχής. Μάλλον το λάθος ή το μη ξεστράτισμα απ’ τον διόλου σύνθετο και με καρφωμένες στη μεγάλη οθόνη συνταγμένες κοσμογρίφο του, καθ’ όλη τη σινετριπλέτα, φταίει τελικά που χάθηκε ο δρόμος αν κι όχι ο μίτος. Τέλος πάντων. Φτου ξελευτερία…