της Βικτωρίας Μιχαήλ

Χειρότερο απ’ το να βγαίνουν τρεις ταινίες με το ίδιο, trending θέμα μέσα σ’ έναν μήνα («Ο Χορευτής» προηγήθηκε και «Η Χορεύτρια» έπεται) είναι το να βγαίνουν τρία κινούμενα σχέδια σε μια εβδομάδα. Tο πιο κουτσό, παρότι υποφερτό εάν είσαι του δημοτικού σχολείου, είναι αυτό το γαλλοκαναδικό ντεμπούτο κοινού ενός animator του «Το Τρίο της Μπελβίλ» κι ενός τηλεορασάκια σκηνοθέτη, το οποίο πιλαλάει ανάμεσα στα «σκηνικά» των «Όλιβερ», «Hugo», «Rock of Ages» και «Step Up», όπως δεν θέλεις να τα δεις ζωγραφιστά για το κοινό του Disney Channel, ωστόσο, mon vieux.

Το στραβοπάτημα αρχίζει με το καλημέρα, καθώς το ντουέτο των πιτσιρικακίων+ παίρνει βεβιασμένα πόδι (εκούσια εννοείται) από το ίδρυμα όπου μεγάλωσε μια ζωή, με τρόπο που και το υπόβαθρό τους ξεπετάει σε σχέση με το corps τού στόρι που ακολουθεί αλλά και τη συγκεκριμένη χωροθεσία ως επιλογή αφήνει να στέκεται στην μπάρα αμανάτι. Η συνέχεια στην Πόλη του Φωτός είναι καλύτερη, καθώς η επιλογή να τοποθετηθεί χρονικά η πλοκή λίγο προ της art nouveau βάζει στο παιχνίδι τη «γέννηση» του Πύργου του Άιφελ και, λίγο αργότερα, εκείνη του Αγάλματος της Ελευθερίας, αμφότερες καλές ευκαιρίες για δασκάλεμα των μικρών θεατών από τους κηδεμόνες επάνω στα δύο μνημεία. Η απεικόνιση της μεγαλούπολης του τότε είναι generic σε βαθμό φόντου, όμως η ανοιχτών τόνων παλέτα σε συνδυασμό με τον οπτιμισμό του άστεγου επαρχιώτικου ζευγαριού καθιστούν όλο και πιο οικείο το η-Παταπούφα-χωρίς-την-κατσαρή-αφάνα-σε-CGI σκίτσο στους characters, και τρέχουν το πράγμα.

Η κοπέλα, μέσω φιλοξενίας από παραδουλεύτρα και καθήκοντα δουλικού στο σπίτι μέγαιρας εστιατόρισσας με φερέλπιδα Πλισέτσκαγια κακομαθημένη κόρη, θα βάλει δια της πλαστοπροσωπίας χέρι σε ονομαστική πρόσκληση στη μαμζέλ γκιόσα για μαθήματα – audition του «Καρυοθραύστη» με τον αρχιχορογράφο της Όπερας. Ο αγορίνας θα γίνει και καλά μαθητευόμενος (αλλά, όπως αποδεικνύει πρωτότυπα ένα bullet time flashback, στην πραγματικότητα το παιδί για όλες τις δουλειές που διαρκώς σκοντάφτει στις κατασκευές) τού αρχισχεδιαστή του Πύργου. Oui, ο ένας έχει πουλήσει μούρη στον άλλον για το ότι πορεύεται στο βουλεβάρτο τού σουξέ, ενώ τα πρώτα pop & rock άσματα στα αγγλικά (το big tune είναι ένα τέτοιο ακόμα από το πασπαρτού Sia) τσακίζουν, και θα εξακολουθήσουν να το κάνουν ώς το τέλος, τα γόνατα τόσο του plie chic όσο και του couleur locale – τουλάχιστον, στην περίπτωσή τους γλιτώσαμε την (επαρκή, όπως και να ‘χει) μεταγλώττιση.

Θα μπορέσει η πλήρως άτεχνη κοκκινομάλλα με εντατική προγύμναση από την πλύστρα (την ώρα που επιδίδεται σε χαμαλίκι οικιακών, σκεφτείτε τον Ντάνιελ υπό τις οδηγίες του Μιγιάγκι στο «The Karate Kid») να κάνει… απίστευτα άλματα προόδου ώστε, αν δεν κοπεί από τον υπεραπαιτητικό διευθυνταρά (και c’ est quoi dans l’air που συνδέει αυτόν με την ταπεινή, ελαφρά χωλαίνουσα μέντορα;), να κερδίσει τον ρόλο τής solist; Τι θα συμβεί (ότ)αν δεν (θα) γίνεται πλέον να κρύψει την αληθινή ταυτότητά της; Άσε το ότι τσεκάρει το tutu της και ο ξανθός Πολούνιν (ωραία τα σλαβικά φυσημένα σύμφωνα στη φωνή της ελληνικής version) του θεάτρου την ώρα που το αυτό αρχίζει να κάνει και ο κολλητός της…

Οι γύρες της μυθοπλασίας είναι προβλεπόμενες αλλά περιέργως δεν τραυματίζουν το κουντεπιέ μας που γυρεύει, καθότι toon παρακολουθούμε, να παπουτσωθεί από τις bigger than life φιγούρες. Οι φούρλες συγκίνησης (με κορυφαίες το σπάσιμο ενός μουσικού φυλαχτού και μια απόρριψη σε ακρόαση) σχεδόν δίνουν recital με καβαλιέρο την όταν πρέπει εκφραστική φωτογράφιση κι ο αντιεξωραϊσμός φατσών (κανένα από τα θηλυκά δεν είναι αντικειμενικά, τραβηχτικά όμορφο!) στον αντίποδα της Barbie είναι μάλλον πρωτόγνωρος. Όσο για μια χορομαχία, όπου το προσωπικό πάθος θα κρίνει ποια θα κρατήσει και ποια θα φτύσει (αφού συγχωρήσει) το σανίδι, θα στείλει τις Nickelodeon moms να γράψουν τα καμάρια τους στο μπαλέτο.

Αυτό το battle είναι, δυστυχώς, και ο μόνος αναχρονισμός που γλιτώνει τη χύμα, αφού φερειπείν οι γκέτες α λα Τζέιν Φόντα για την οιηματία ανταγωνίστρια είναι ένας αλησμόνητος Μαύρος Κύκνος. Στις κουίντες (όπου έχει σιγά σιγά απωθηθεί και η παράλληλη ιστοριούλα του εφευρέτη επιστήθιου), οι τρίτοι ρόλοι είτε φοράνε μέγεθος ΧS κολάν είτε κάνουν αγέλαστα το βαλτό jeté τους, και το μοτίβο της ανάδοχης μητρότητας μπερδεμένο με το πρόχειρα σκιαγραφημένο μοιραίο Λαβ Σόρρυ ενηλίκων μισοπετυχαίνει το σπαγγάτο, καθώς οι πιρουέτες που βγάζει το πρόγραμμα των ποικίλων μηνυμάτων νουθετούν την πιτσιρικαρία: μη μασάς στο bullying, μη φτύνεις τους φίλους επειδή «πιάστηκες», μην κάνεις ότι ξέρεις πιο πολλά από τους μεγάλους, μην αρνείσαι στους σφάλλοντες μια δεύτερη ευκαιρία, μην ξεχνάς το fair play. Κυρίως: μη σταματάς να σηκώνεσαι όσο πιο ψηλά μπορείς στις μύτες για να φτάσεις το όνειρό σου. Όνειρα retro Γκιλέμ είχε αυτό το «μικιμάους», στην 1η position έμεινε εντέλει. Απ’ τα (γ)καλά για τα παιδιά…