Η οσκαρική ταινία σίγουρα δεν αποτελεί «είδος». Είναι, όμως, κάτι παραδοσιακά μεγάλο σε μέγεθος, ενίοτε καινοτόμο ή ένα φιλμ που ξεχώρισε και χαρακτήρισε μια ολόκληρη χρονιά. Για την Αμερική και δη το Χόλιγουντ. Βλέποντας τη δεκάδα των καλύτερων ταινιών τού 2014, κατά την άποψη των Αμερικανών παραγωγών, παρατηρούμε το… κενό της μεγάλης ταινίας! Υπάρχουν σοβαρά, αξιόλογα φιλμ, αλλά απουσιάζει ο τίτλος που τον διαβάζεις και αναφωνείς με ενθουσιασμό…
Έχουμε και λέμε. Το «American Sniper» του Κλιντ Ίστγουντ μπαίνει στο οσκαρικό παιχνίδι, o Ντέιβιντ Φίντσερ παραμένει με το «Gone Girl». «Foxcatcher», «The Imitation Game» και «The Theory of Everything» αποτελούν τα βαριά χαρτιά των βιογραφιών, είναι σπουδαίες ταινίες, αλλά… απέχουν από ένα κάποιο μαζικό appeal (μην ξεχνάμε πως αυτά τα βραβεία σχετίζονται και με μια βιομηχανία…). Τα indie hits που έχουν και το μέρος της κριτικής κερδίζουν διαρκώς έδαφος: «Birdman», «Boyhood», «The Grand Budapest Hotel», «Nightcrawler» (η μόνη έκπληξη εδώ) και «Whiplash». Αλλά, ρε παιδιά, για τα Όσκαρ μιλάμε, όχι για το Sundance ή τα Spirit Awards! Πότε μίκρυναν τόσο οι ταινίες;
Μου είχαν αρέσει κάμποσα από αυτά τα φιλμ. Θα τα υπολόγιζα για τις υποψηφιότητες. Αλλά δεν ξέρω αν βρίσκεται ανάμεσά τους το Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Δεν αισθάνομαι πως κάποιο από αυτά τα φιλμ έχει τη βαρύτητα του ονόματος αυτού του βραβείου. Κι αν το «Boyhood» του Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ έχει παρόμοια κατάληξη με εκείνη των βασικών Ενώσεων Κριτικών των ΗΠΑ, ίσως ντραπώ λίγο για έναν θεσμό που αγάπησα και σεβάστηκα από μικρός. Αν συμβεί αυτό, τότε φοβάμαι πως οι ταινίες έχουν μικρύνει επικίνδυνα… Κι αυτό, πλέον, δεν είναι το πρόβλημα μιας βιομηχανίας που ψηφίζει το έργο της. Είναι το πρόβλημα μιας βιομηχανίας που πρέπει να παράγει. Συνήθιζε να το κάνει με όνειρα, θυμάσαι;
