FreeCinema

Follow us

THE CW WE LOVE.


Με αφορμή (και αφετηρία) την καινούργια καλλιτεχνική και εμπορική κομικόθεν επιτυχία «iZombie», σου εφιστούμε την προσοχή και στις άλλες αγαπημένες μας, ποικιλοτρόπως αξιόλογες σειρές του βενιαμίν (από κάθε άποψη) καναλιού της ελεύθερης αμερικάνικης τηλεόρασης, CW, που φέτος διανύει την καλύτερη χρονιά της «ζωής» του.

IN COMICS WE TRUST

Χάρη στους πρωτότυπους «Εκδικητές», τρία χρόνια πριν, σε συνδυασμό με την απίθανα προσοδοφόρα συμφωνία της με τη «μαμά» Disney, η Marvel κατάφερε να γίνει η απόλυτη κυρίαρχος, και εμπορικά και καλλιτεχνικά, των σύγχρονων κομικόθεν περιπετειών, σε μεγάλη και μικρή οθόνη, χτίζοντας ένα περίπλοκο, πολυδιάστατο franchise, επονομαζόμενο Marvel Universe, το οποίο διαρκώς επεκτείνεται. Στη μικρή οθόνη εν προκειμένω μετράει ήδη τρία spin-offs («Agents of S.H.I.E.L.D.», «Agent Carter», και «Daredevil» – για το οποίο θα εκφράσουμε την άποψη μας σύντομα), σε δύο διαφορετικά κανάλια (στο ABC τα δύο πρώτα, και στο Netflix το τρίτο), ενώ ετοιμάζει άλλα πέντε (σε αυτά – για τα οποία σε έχουμε ήδη ενημερώσει – προστέθηκε, ανεπίσημα ακόμα, και ένα… spin-off του «Agents οf S.H.I.E.L.D.» στο ABC!).

Arrow

Απέναντι σε αυτή τη… Θεά Κάλι της pop κουλτούρας, με τα αμέτρητα χέρια που δεν σταματούν να σκαρφίζονται υπερ-ήρωες και να προσφέρουν nerdy απολαύσεις, η DC Comics σε αρραγή συνεργασία με τη δική της «μαμά» Warner, δεν επέλεξε το δρόμο τής μετωπικής σύγκρουσης ή ενός προφανέστατου ανταγωνισμού. Αφενός, προηγήθηκε τολμηρά της Marvel, ρίχνοντας στην τηλεοπτική αρένα το «Arrow» (ο δεύτερος κύκλος τού οποίου μόλις ξεκίνησε στο STAR) έναν χρόνο πριν κάνουν το TV ντεμπούτο τους οι πράκτορες της S.H.I.E.L.D. Και αφετέρου, επίσης τολμηρά, επέλεξε το μικρότερο σε ηλικία, budget παραγωγής και τηλεθεάσης κανάλι της mainstream αμερικάνικης τηλεόρασης, CW, το οποίο όμως ανήκει εν μέρει στη Warner, εξασφαλίζοντάς της έτσι μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Το αποτέλεσμα είναι δύο, μέχρι στιγμής (ετοιμάζεται και τρίτη, spin-off και των δύο τους ), υποδειγματικές κομιξάδικες σειρές, τα «Arrow» και «The Flash», που ισορροπούν ιδανικά ανάμεσα στο δράμα και το χιούμορ, το φως και το σκοτάδι, τον ρεαλισμό (στο χτίσιμο των χαρακτήρων κυρίως) και τον υπερρεαλισμό, προκαλώντας απανωτά, οργασμικά ρίγη στους μύστες τους.

The Flash

Σου έχω ήδη εξηγήσει το… όνειρο, για αμφότερες αυτές τις – και δικές μας αγαπημένες – σειρές, πέρα όμως από το γεγονός ότι και οι δύο έχουν ήδη εξασφαλίσει νέους, 4ο και 2ο αντίστοιχα, κύκλους επεισοδίων, αξίζει να σημειώσω και κάποιες επιπλέον αλήθειες για αυτές: α) τόσο τα τελευταία επεισόδια τού 3ου, και δη πιο «έμπειρου», κύκλου τού «Arrow», όσο και εκείνα του 1ου τού «Flash», μας αφήνουν συστηματικά με το σαγόνι στο πάτωμα, β) είναι πλέον αδιαμφισβήτητο γεγονός πως το «Arrow» διαθέτει μακράν τις καλύτερα χορογραφημένες και αποτελεσματικά ευκρινείς σκηνές μονομαχιών από κάθε άλλη σειρά δράσης και της ελεύθερης και της συνδρομητικής τηλεόρασης, γ) αν και το δαιμόνιο του συν-δημιουργού τους, Τζος Γουίντον, ανέβασε εξαρχής ψηλά τον πήχη (ειδικά στους διαλόγους και στους χαρακτήρες) για τους «Agents of S.H.I.E.L.D.», η αφηγηματική εξάρτησή τους από τις ταινίες της Marvel δεν του δίνει την αυτονομία να μεγαλουργήσει δημιουργικά στον δικό του χώρο και χρόνο, όπως αντίθετα κάνουν εξαρχής αμφότερες οι εν λόγω σειρές τής DC, και δ) το «Flash» αφού έγινε με τον πιλότο του η σειρά με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση στην ιστορία του CW (σκοράροντας συνολικά, συμπεριλαμβανομένων 7 ημερών VOD και VDR, 6,42 εκατομμύρια ζευγάρια μάτια) έχει ήδη ισοφαρίσει μια φορά το rating 1,5 στις ηλικίες 18 – 49 του «Agents of S.H.I.E.L.D.», στο οποίο παίζει απέναντι κάθε Τρίτη βράδυ.

iZombie - 1

Μέσα σε αυτό το κλίμα ευφορίας ήρθε να κάνει τη midseason πρεμιέρα του το «iZombie», ως μια από τις νέες, μεγάλων προσδοκιών σειρές του καναλιού. Ελεύθερη διασκευή του ομότιτλου, δια χειρός Κρις Ρόμπενσον και Μάικλ Όλρεντ comic της θυγατρικής τής DC, Vertigo, κινείται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από εκείνη του απόλυτου ζόμπι φαινομένου, «The Walking Dead» του AMC, αλλά αποδεικνύεται επανειλημμένα, αν μη τι άλλο, ανάλογα εύστοχο. Ηρωίδα του η νεοφώτιστη γιατρός Λιβ Μουρ, που μετά από τρελό party σε σκάφος, γίνεται ζόμπι, εγκαταλείπει τη θέση της στο νοσοκομείο και τον κούκλο (από κάθε άποψη) κοινωνικό λειτουργό αρραβωνιαστικό της, Μέιτζορ (για να μην του μεταδώσει τον ζόμπι ιό της), και πιάνει δουλειά στο νεκροτομείο. Εκεί, με τη βοήθεια του προϊσταμένου της ιατροδικαστή, Δρος Ράβι Τσακραμπάρτι (τον μόνο που γνωρίζει την κατάστασή της και ξεκινά έρευνα για την εύρεση θεραπείας της), έχει πρόσβαση σε ανθρώπινα μυαλά, η επιμελής κατανάλωση των οποίων επιβάλλεται για να διατηρήσει την ανθρωπιά της και να μην καταντήσει κανονικό, «ακατοίκητο» ζόμπι.

iZombie - 3

Αυτή της η διατροφική συνήθεια, όμως, έχει την παρενέργεια αφενός να ενσωματώνει για ένα διάστημα στη συμπεριφορά της χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του «ιδιοκτήτη» του εγκεφάλου, και αφετέρου να την υποβάλλει σε οράματα από τις τελευταίες στιγμές τής ζωής τού θανόντος! Έτσι, μετά από παρότρυνση του Δρος Τσακραμπάρτι, αναλαμβάνει δράση και ως medium – σύμβουλος της αστυνομίας, συνεργάτης του ντετέκτιβ ανθρωποκτονιών, Κλάιβ Μπάμπινοου! Πρόσθεσε στον διηγηματικό ιστό και το γεγονός ότι ο τύπος που έκανε τη Λιβ ζόμπι, ο Μπλέιν ΝτεΜπιρς, στήνει cartel διακίνησης ανθρώπινων μυαλών με το αζημίωτο, και με βιτρίνα γκουρμέ κρεοπωλείο αποδεκατίζει προς ανάκτηση του «προϊόντος» του τους – νεαρούς βασικά – αστέγους, και καταλαβαίνεις πως το «iZombie» δεν είναι απλά μια εναλλακτική μεν, safe δε σειρά αυτοτελών επεισοδίων διαλεύκανσης αστυνομικών υποθέσεων.

iZombie - 2

Κάθε άλλο. Με γενναίες δόσεις μαύρου ή μη χιούμορ και ατρόμητου (αυτο)σαρκασμού (κυρίως στις εξομολογήσεις τής ίδιας της Λιβ, που προφανώς ζει μέγα υπαρξιακό δράμα και οφείλει να επαναπροσδιορίσει τη ζωή της από την αρχή), φλερτάροντας γόνιμα με την – όχι μόνο slapstick – κωμωδία και την – όσο πρέπει διακριτική, και όσο πρέπει δεικτική – κοινωνική σάτιρα (καθώς η αστυνομία σαφώς κόπτεται για την εξιχνίαση εγκλημάτων λευκών, ευυπόληπτων πολιτών, ενώ μάλλον αδιαφορεί για την τύχη των όλο και περισσότερων αστέγων που αγνοούνται, ή όπως λέει ο Μέιτζορ, «I am a social worker. My insurance covers, like, one Βand-Αid a year»), τούτη η σειρά προκύπτει ένα απερίγραπτα απολαυστικό, φρέσκο και fun υβρίδιο φαινομενικά αταίριαστων μεταξύ τους ειδών. Bonus οι ζωγραφισμένοι από τον ίδιο τον Όλρεντ τίτλοι αρχής (στους ρυθμούς του «Stop I’m Already Dead» των Deadboy & The Elephantmen) και το πρώτο καρέ / εισαγωγή κάθε σκηνής, το καλοδιαλεγμένο καστ, και ειδικά οι μικροί στο μάτι, μεγάλοι στο κωμικοτραγικό αλισβερίσι, Ρόουζ ΜακΆιβερ (Λιβ), Ραχούλ Κόλι (Δρ. Τσακραμπάρτι) και Ντέιβιντ Άντερς (ΝτεΜπιρς), καθώς και οι γουιντινικών προδιαγραφών, εθιστικά to the point αναφορές στην pop κουλτούρα:

Ράβι: Their brains are missing everyone of them.
Λιβ: The Lannisters send their regards.

Όχι τυχαία, το «iZombie» έτυχε θερμής υποδοχής από την κριτική (αποσπώντας 91% στο Rotten Tomatoes και 74 στο Metacritic) και από το κοινό, σημειώνοντας τις τρίτες (μετά τα «Flash» και «Arrow») καλύτερες τηλεθεάσεις και ratings (με 1,8 εκατομμύρια τηλεθεατές και 1,2 rating κατά μέσο όρο) για το CW (που μόλις το ανανέωσε για 2ο κύκλο) μέσα στο 2015. Οπότε, τι περιμένεις; Δάγκω’ το!

THE SUPERNATURAL CULT

The Vampire Diaries

Διττής σημασίας η λέξη supernatural στον παραπάνω τίτλο, αφού δεν αναφέρεται μόνο στην ομότιτλη απέθαντη και εντελώς cult σειρά του καναλιού (βλέπε παρακάτω), αλλά και στις επίσης με – περισσότερο ή λιγότερο – πιστό cult following, παλιές και νέες σειρές του CW, που καταπιάνονται με το υπερφυσικό, μέσα στο πλαίσιο του φανταστικού. Στις τελευταίες ανήκει, φυσικά, το «The Vampire Diaries» (ο 5ο κύκλος τού οποίου παίζει, ανεξήγητα, ξημέρωμα Τρίτης, Τετάρτης και Πέμπτης στο STAR), το οποίο αποτελούσε ναυαρχίδα του καναλιού κατά τις 4 πρώτες σεζόν του, τουλάχιστον. Τον έρωτά μου για αυτό σού τον έχω εξομολογηθεί προ καιρού, και εξακολουθώ να τον ομολογώ, παρόλο που φέτος, στον 6ο κύκλο του, ζει τη χειρότερη εμπορικά χρονιά του, καθώς η πρεμιέρα κάθε επεισοδίου του (άνευ του 7ημέρου του DVR και VOD, δηλαδή) πέφτει για πρώτη φορά, συστηματικά, κάτω του 1,0 rating. Προφανώς του κοστίζει ακόμα η κατά γενική ομολογία ανέμπνευστη και άστοχη δημιουργικά, προηγουμένη, 5η σεζόν του, παρόλο που αυτή ακολούθησε την πιο αμφιλεγόμενη, αλλά κατά τη γνώμη μας πιο τολμηρή και υπέροχα ριψοκίνδυνη 4η. Ωστόσο, φέτος όχι μόνο ανάκτησε τον καλό του εαυτό, αλλά βρίσκεται και σε εξαιρετικά ενδιαφέρον σημείο καμπής, καθώς ετοιμάζεται να αποχαιρετήσει οριστικά (;) την κεντρική ηρωίδα του, Ελένα Γκίλμπερτ (της συχνά-πυκνά αποστομωτικής Νίνα Ντόμπρεβ, όπως επεσήμανε ακομπλεξάριστα και το EW). Είμαι πραγματικά περίεργη να δω πώς θα προχωρήσει χωρίς αυτήν και κατά πόσο ευφάνταστα ή μη θα καταφέρει να αυτο-επαναπροσδιοριστεί, αφού έχει πάρει ήδη το πράσινο φως και για 7ο κύκλο.

The Originals

Από τις επιτυχημένες νέες σειρές του CW πέρυσι, και ήδη ανανεωμένη για 3ο κύκλο, το spin-off τού «The Vampire Diaries», «The Originals» χαίρει της αφοσίωσης των απανταχού… βαμπιροχτυπημένων κοριτσόπουλων κάθε ηλικίας, αλλά και σε μεγάλο βαθμό τής εκτίμησης της κριτικής στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Πιο ενήλικο από τη φύση του, καθώς δεν βασίζεται σε ομότιτλη σειρά young adult βιβλίων, έχει για πρωταγωνιστές του πανάρχαια, αρχετυπικά βαμπίρ, και διαδραματίζεται στην ατμοσφαιρική, μυστηριώδη, γεμάτη πληθωρική ιστορία, folclore, μυστικισμό και μαγεία, Νέα Ορλεάνη. Όπως και το «Vampire Diaries» (που προηγήθηκε της ανάλογης κίνησης mat της Σόντα Ράιμς στο mainstream με το «Scandal»), οι «Originals» εξελίσσονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, ξεκινώντας και ολοκληρώνοντας αφηγηματικούς κύκλους μέσα σε μια χούφτα μόνο επεισοδίων, ενώ άλλες σειρές θέλουν κύκλους ολόκληρους, διαθέτει τον αφοπλιστικά εκφραστικό Ουαλό Τζόζεφ Μόργκαν στον ρόλο του ακαταμάχητα, σπαρακτικά γκρίζου και αμφιλεγόμενου κεντρικού ήρωά του, Νίκλαους, και ανατρέπει ευθαρσώς και ρηξικέλευθα το τι εστί μια one big, όχι απαραίτητα εξ αίματος, διαφυλετική, υβριδική, πανσεξουαλική, οικεία δυσλειτουργική, περιστασιακά μόνο happy (αλλά πάντα αγαπημένη) family! Τύφλα να έχει το «Empire», δηλαδή (αισθάνομαι τη Σταυριανίδου να εξανίσταται).

Supernatural

Στην παρέα όλων των παραπάνω, χαρισματικών μεν, τηλεοπτικών «νεογνών» δε, το «Supernatural» φαντάζει… Μαθουσάλας, αφού βρίσκεται ήδη στον 10ο κύκλο του και έχει ανανεωθεί και για 11ο (θετό… αποπαίδι και αυτό του STAR , αφού έχει ολοκληρώσει τους οκτώ πρώτους κύκλους του, μέχρι στιγμής, σταθερά μέσα στο μαύρο μεσάνυχτο). Από τους πιο καθαρόαιμος απογόνους των εμβληματικών «X-Files», παρακολουθεί το ταξίδι ζωής, (αυτο)θυσίας, θανάτου και νεκρανάστασης, ζωής, (αυτο)θυσίας, θανάτου και νεκρανάστασης , και – ξανά μανά – ζωής, (αυτο)θυσίας, θανάτου και νεκρανάστασης, των κυνηγών καθετί υπερφυσικού, ορφανών, αρχικά από μητέρα και μετά, ενηλίκων πια, και από πατέρα, Ντιν (Τζένσεν Ακλς) και Σαμ (Τζάρεντ Πανταλέκι) Γουίντσεστερ. Σταθερά μέσα στις 10 πρώτες θέσεις στις… κάθε πικραμένου και μη, επίσημες ή όχι λίστες με τις πιο cult σειρές στην ιστορία της TV (ναι, μαζί με τα «Battlestar Galactica», «Buffy, the Vampire Slayer», «Dr. Who» και «X-Files»), το «Supernatural» διαθέτει τεράστιο και υπερδραστήριο (βασικά θηλυκό) φανατικό κοινό. Που εκτός από αμέτρητα blocks, έχει σκαρφιστεί ασύλληπτου όγκου και αδιανόητα καλπάζουσας φαντασίας (που έχει φτάσει μέχρι και στη φαντασίωση αιμομικτικού, ομοφυλοφιλικού έρωτα!), διαδικτυακό κυρίως, fan-fiction, σε μορφή διηγημάτων, μυθιστορημάτων, σεναρίων ή comic.

Supernatural - 1

Απλά ενδιαφέρον στους 3 πρώτους κύκλους του, απογειώθηκε εθιστικά από τον 4ο και μετά (και παρά μια απροσπέραστη κάμψη γύρω στον 7ο), καθώς εκτός από τους δαίμονες και τον επικεφαλής της κόλασης, αναπάντεχο comic relief του, Κρόουλι (Μαρκ Σέπαρντ), έβαλε στο παιχνίδι τους αγγέλους (με πρωτοστάτη τoν Καστιέλ του υποβλητικά μειλίχιου Μίσα Κόλινς), τον Σατανά, και τον πανταχού… απόντα Θεό, για να αναδειχθεί και σε εύστοχη παραβολή για τον παραδοσιακά πανίσχυρο, αν και πάντα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, εις αεί απόντα πατέρα. Συνδυάζοντας ελληνική, σκανδιναβική, ρουμάνικη (προφανέστερα, αλλά όχι μόνο) μυθολογία, και κάθε ιστορία, ακόμα και την παραμικρή, που κρύβεται στα επίσημα και μη έγγραφα κάθε θρησκείας του κόσμου τούτου, με άφοβα καυστικό, meta-χιούμορ, τίγκα στις ατάκες ανθολογίας και ένα καστ που εξακολουθεί να ωριμάζει τους (και μέσα στους) χαρακτήρες των ηρώων του, καταφέρνοντας ακόμα να εκμαιεύει αυθόρμητη, ειλικρινή συγκίνηση, το «Supernatural» καταφέρνει να διατηρεί και να επανεφευρίσκει τον μύθο του, παραμένοντας φρέσκο και επίκαιρα pop (ενώ κρατά την τηλεθέασή του… αγέραστη, σταθερά πάνω από τα 2,5 εκατομμύρια τηλεθεατές και το 1,1 rating). Σαν μια αθυρόστομη, συνειδητά ατελή, με περισσή ανοχή, άνευ προκαταλήψεων ή τιμωρίας, all-inclusive (αντι)θρησκεία…

THE 100 AND ONE (VIRGIN)

The 100

Για το τέλος, δύο μοναδικά παράδοξα στο πρόγραμμα του CW, που ωστόσο έχουν ήδη αφήσει ανεξίτηλα ίχνη στο συλλογικό τηλε-θυμικό, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Το βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Κας Μόργκαν, επιστημονικής φαντασίας «The 100» κατ’ αρχήν, είναι η μόλις δεύτερη (μετά τους «Originals») από τις περσινές νέες σειρές του καναλιού, που όχι μόνο επιβίωσε και για 2η σεζόν, αλλά ανανεώθηκε και για 3η. Διαδραματιζόμενο σε ένα μετα-αποκαλυπτικό μέλλον, σε μια κατεστραμμένη από τη ραδιενέργεια Γη, όπου 100 μετα-έφηβοι δοκιμάζουν να επιβιώσουν και να αλληλο-λυτρωθούν, κόντρα στις προσδοκίες και τους αυστηρούς, εξωπραγματικούς κανόνες των γονιών τους, αλλά και στους αυτόχθονες, επιζήσαντες, «βάρβαρους» ή «πολιτισμένους» μετα-γήινους. Πρώην φυλακισμένοι για μικρότερα ή μεγαλύτερα εγκλήματα στη διαστημική, σε τροχιά γύρω από τη Γη, Άρκτο, όπου επιβίωναν τα απομεινάρια τής ανθρωπότητας, οι 100 νεαροί ενήλικες αναγκάζονται να ωριμάσουν γρήγορα, αλλά και να στήσουν εξαρχής μια όσο το δυνατόν δημοκρατική, δίκαια, και λιγότερο απάνθρωπη κοινωνία στη νέα, μεταλλαγμένη, ζούγκλα της Βόρειας Αμερικής.

The 100 - 1

Όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη ως σειρά επιστημονικής φαντασίας στον 1ο κύκλο της, αφού προέκυπτε ως προφανές αμάλγαμα του «Battlestar Galactica» και του «Lord of the Flies», διατηρούσε ωστόσο ζωντανό το ενδιαφέρον χάρη στον τρόπο με τον οποίο ακτινογραφούσε την ποιότητα και την εξέλιξη όχι μόνο του χαρακτήρα καθενός από τους πρωταγωνιστές της, αλλά και τη δυναμική των μεταξύ τους σχέσεων και διάδρασης. Στον 2ο κύκλο του, όμως, πραγματικά απογειώθηκε, σκοράροντας όχι άδικα 100% θετικές κριτικές στο Rotten Tomatoes και τη μεγαλύτερη τηλεθέαση (με 2,59 εκατομμύρια θεατές κατά μέσον όρο) για το κανάλι στο primetime της Τετάρτης (όπου έπαιζε αμέσως μετά το «Arrow») από το 2010. Πλέον οι pop αναφορές του αυξήθηκαν (από τα τηλεοπτικά «Buffy, the Vampire Slayer», «Lost» και «The Walking Dead», μέχρι τα κινηματογραφικά «Κόναν, Ο Βάρβαρος», «Ο Κυνηγός», «Mad Max», «Ιντιάνα Τζόουνς και ο Ναός του Χαμένου Θησαυρού» και ακόμη παραπέρα…), αλλά ενσωματώνονταν στο σύνολο πολύ πιο ταιριαστά, οργανικά και καρποφόρα. Παράλληλα, το σασπένς χτύπησε κόκκινο, το επίπεδο παραγωγής (εκμεταλλευόμενο πανέξυπνα, όπως και όλες οι σειρές του CW, το χαμηλό budget του) έπιασε ταβάνι, ενώ τόσο η πληθώρα, όσο και η ποικιλότητα των γυναικείων χαρακτήρων το όπλισαν επιτέλους με ολόδικό του, ξεχωριστό στίγμα – υπόδειγμα του πώς να κάνεις μια σειρά με ισότιμα, προσιτά, ζουμερά ανθρώπινα πλάσματα, που καταργούν ρηξικέλευθα τους ρόλους και τα κλισέ των φύλων (αλλά και των γονιών και παιδιών, δασκάλων και μαθητών), άνευ επιθετικού, δηκτικού φεμινισμού, δημαγωγικών κορονών, ή συγκεκαλυμμένου φαλλοκρατισμού (τουτέστιν, εφευρίσκοντας… αμαζόνες μέσα από ξεκάθαρα ανδρική ματιά). Με άλλα λόγια, «100» όνομα και πράγμα.

Jane the Virgin

Η dramedy με τον σαχλό τίτλο «Jane the Virgin» από την άλλη, ήρθε κανονικά από το πουθενά μιας telenovela της Βενεζουέλας («Juana la Virgen» ο τίτλος εκείνης, της οποίας αποτελεί ελεύθερη διασκευή), όχι μόνο για να αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές (με 100% επίσης από το Rotten Tomatoes και 80 από το Metacritic) για το κανάλι, αλλά και για να το βάλει επιτέλους στα σαλόνια των μεγάλων τηλεοπτικών βραβείων. Η Σοφία Σταυριανίδου σου έχει ήδη κάνει περιεκτικά μεν, λιανά δε καθετί που πετυχαίνει αυτή η σειρά, ώστε να αποφασίσεις αν και κατά πόσο είναι του γούστου σου. Το μόνο που έχω να προσθέσω εγώ (για να μην σου χαλάσω και την απερίγραπτη, ευχάριστη έκπληξη θέασής της) είναι πως, εκτός από τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης κωμικής ηθοποιού που κέρδισε η πρωταγωνίστρια, Τζίνα Ροντρίγκεζ, για την πανταχόθεν χαρακτηρισμένη ως «knockout» ερμηνεία της, η σειρά ήταν υποψήφια και για τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης κωμικής σειράς, ενώ μόλις απέσπασε υποψηφιότητες καλύτερης κωμικής σειράς, πρώτου γυναικείου ρόλου και δεύτερου ανδρικού (για τον Χάιμε Καμίλ – βιολογικό πατέρα της Τζέιν και τηλεαστέρα) στα Critics’ Choice Television Awards. Τώρα, πια, τα EMMY δεν είναι μακριά…