της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Υπάρχουν κάποιοι δημιουργοί που φτιάχνουν σειρές, που θέλουν το χρόνο τους. Για να αποκαλύψουν όλες τις πτυχές τού «χαρακτήρα» τους. Να ωριμάσουν. Και εκτός από υπερ-cult (από τον 2ο κύκλο του και μετά το «Fringe» των Έιμπραμς, Κέρτζμαν και Όρσι, από τον 3ο και μετά το «Supernatural» του Έρικ Κρίπκε) να γίνουν και πραγματικά σπουδαίες (το «The X-Files» του Κρις Κάρτερ). Καμία, όμως. χαρακτηριστικότερη, και ίσως σημαντικότερη, περίπτωση δημιουργού… late bloomers, θρυλικών σειρών από εκείνη τού – κινηματογραφική υπερδύναμη, πλέον, χάρη στους «Avengers» – Τζος Γουίντον.

Κάθε τηλεοπτικό πλάσμα του έχει γραμμένες στο DNA του όλες εκείνες τις ιδιότητες που μπορούν να το αναδείξουν σε cult classic εξαρχής. Από το πρώτο επεισόδιο τού πρώτου κύκλου: τουλάχιστον έναν ιδιοφυή, ποικιλοτρόπως εκκεντρικό και πολυμήχανο, nerdy ήρωα (τη Φρεντ το «Angel», τη Ρίβερ το «Firefly», τον Τόφερ το «Dollhouse»), αναπόσπαστο μέλος μιας ομάδας / κατ’ επιλογή, ουσιαστικά αντι-ηρωικής οικογένειας (οι διαστημικοί καουμπόηδες του «Firefly», οι έξωθεν και έσωθεν επαναστάτες τού «Dollhouse» και η κυνηγός των υπερφυσικών κακών… team «Angel»), που μάχεται μόνη εναντίων όλων, καταρχήν υπέρ τού δικαιώματος ύπαρξής της και κατά συνέπεια υπέρ της ανθρωπότητας, και επιχειρεί ευφάνταστους, καινοτόμους και ανατρεπτικούς πειραματισμούς με τα είδη (το γουέστερν, την πειρατική περιπέτεια και την επιστημονική φαντασία το «Firefly», π.χ.), τη γλώσσα (Έκο: «Hey, I woke up in a five-star floor coffin just like you, pal.»), την pop κουλτούρα και κάθε… γένους στερεότυπα (του «καλού», του «κακού», των ερωτικών και φιλικών σχέσεων, και, φυσικά, των φύλων).

Κανένα, όμως, δε μεγαλούργησε, αλλάζοντας για πάντα το τηλεοπτικό (και όχι μόνο) τοπίο, όσο το απόλυτο γουιντινικό αριστούργημα «Buffy, the Vampire Slayer». Στο οποίο επιτράπηκε να εξελιχθεί (στα ελεύθερα μεν, λιλιπούτεια δε, πιο ριψοκίνδυνα κανάλια, WB και UPN – «μακαρίτες» πλέον προγόνους τού CW) για 7 συναπτά έτη. Έτσι, πρόλαβε όχι μόνο να μας συστήσει την ξεχωριστή, πρωτότυπη και πρωτοπόρα, εκλεκτή υπερ-ηρωίδα, Μπάφι, που με την αναπάντεχη κολλητή της, αρχετυπική nerd – μάγισσα, Γουίλοου, και την επονομαζόμενη «Scooby Gang» παρέα τους, παλεύουν με τα δαιμόνια του κάτω κόσμου, αποτίνοντας έμμεσους, διακριτικούς, ή άμεσους, σαφείς φόρους τιμής στην κουλτούρα που τους ανέθρεψε (από τις καμερονικές ηρωίδες δράσης, Σάρα Κόνορ και Έλεν Ρίπλεϊ, μέχρι το Χάρι Πότερ και, ναι, το «Scooby-Doo»!), κάνοντας άνω κάτω τα είδη (του τρόμου και της φαντασίας, αρχικά) και εκτοξεύοντας τις (αυτο)σαρκαστικές ατάκες ανθολογίας ως πολυβόλο (Μπάφι: «Great. My secret weapon is PMS. That’s just terrific. Thanks for telling me.»). Πρόλαβε επίσης να φλερτάρει ιδιοφυώς με το σινεμά τού βωβού («Hush», S04E10), το σπαρακτικό ντοκιμαντέρ («The Body», S05E16) και το μιούζικαλ («Once More with Feeling», S06E07), να φορτίσει τους ήρωές του με απύθμενο βάθος και πολυπλοκότητα, να επαναπροσδιορίσει τις έννοιες του τι εστί κωμικοτραγικό και τι δράμα χωρίς δικλίδες ασφαλείας, και να μας γνωρίσει, από την καλή και από την ανάποδη, το Σπάικ – το πιο γοητευτικό και φανατικά λατρεμένο, τηλεορασόθεν ον τής Ιστορίας.

Γιατί σου τα λέω όλα αυτά; Και πότε, επιτέλους, θα μπω στο ψητό; Σου τα λέω, γιατί το τηλεοπτικό spin-off τού υπερ-blockbuster «The Avengers», «Marvel’s Agents of S.H.I.E.L.D.» μπορεί να μας έρχεται από το αμερικάνικο mainstream (το μεγάλο, ελεύθερο κανάλι ABC) και να μη φέρει μόνο την υπογραφή τού Τζος (ο αδελφός του, Τζεντ, και η Μαρίσα Τανκάρεον δηλώνουν συν-δημιουργοί), είναι, όμως, καθαρόαιμο γουιντινικό πλάσμα. Ό,τι, πολλά υποσχόμενο, ανέπνεε στην αφετηρία τής «Buffy», του «Angel», του «Firefly» και του «Dollhouse», αναπνέει και εδώ. Δύο ιδιοφυείς, ποικιλοτρόπως εκκεντρικοί και πολυμήχανοι, nerdy ήρωες, ο Λίο Φιτς (Ίαν Ντε Σιζτάκερ) και η Τζέμα Σίμονς (Ελίζαμπεθ Χένστριτζ), ή απλά Φιτς – Σίμονς, που συμπληρώνουν ο ένας τις προτάσεις τού άλλου, είναι η – πιο high-tech… πεθαίνεις – IT υποστήριξη / δαιμόνιοι, «δίδυμοι» Βενιαμίν ομάδας μυστικών πρακτόρων, που με έδρα τους ένα υπερσύγχρονο αεροπλάνο, χαϊδευτικά αποκαλούμενο «Bush», ταξιδεύουν ανά τον κόσμο, αναζητώντας ανθρώπους με υπερ-δυνάμεις, είτε για να τους προστατέψουν από όσους θέλουν να τους εκμεταλλευτούν, είτε για να προστατέψουν τον κόσμο από αυτούς.

Επικεφαλής / μυαλό / υπομονετικός «πατέρας» τής ομάδας είναι ο Πράκτορας Φιλ Κόλσον (Κλαρκ Γκρεγκ), που μυστηριωδώς (και ανεξήγητα ακόμα) νεκραναστήθηκε μετά τον τραγικό θάνατό του στους «Αvengers». Πιλότος / πονεμένη καρδιά / υπερπροστατευτική «μητέρα» η Μελίντα Μέι (Μινγκ-Να Γουέν). Σωματοφύλακας / λογική / καλός «γιός» ο Γκραντ Γουόρντ (Μπρετ Ντάλτον), και ιχνηλάτης / ένστικτο / σκανταλιάρα «κόρη» η hacker Σκάι (Κλόι Μπένετ). Η συνύπαρξή τους και οι μεταξύ τους διαδράσεις είναι εξ αρχής απερίγραπτα απολαυστικές, καθώς η σειρά φλερτάρει με (και συνδυάζει δεξιοτεχνικά) την επιστημονική φαντασία, την υπερ-ηρωική περιπέτεια δράσης, το κατασκοπευτικό θρίλερ, το δράμα χαρακτήρων και (τελευταία) τον υπερφυσικό τρόμο, βγάζοντας ταυτόχρονα γλώσσα (πολύ πιο διακριτικά και υπόκωφα από την «Buffy» μεν, εξίσου εύστοχα δε) σε κάθε είδους κλισέ και στερεότυπο, ενώ διατηρεί τους διαλόγους της χαρακτηριστικά κοφτερούς, ετοιμόλογους, pop και καταλυτικά χιουμοριστικούς. Αυτό είναι μόνο ένα, τόσο δα, παράδειγμα:

Καμίλα Ρέγιες: Oh, Phil, you’re not even aware. Your re-newed idealism, your collectables, your air-borne man-cave; surrounding yourself with young, attractive agents – you’re having a mid-life crisis.
Φιλ Κόλσον: [μιλώντας βασικά στον εαυτό του] More of an after-life thing really.
Καμίλα Ρέγιες: And I’m not even going to mention the red Corvette.
Φιλ Κόλσον: Her name is Lola.
Καμίλα Ρέγιες: [γελώντας] Of course it is.

Στην πρεμιέρα του στις ΗΠΑ , με guest star την πράκτορα Μαρία Χιλ (Κόμπι Σμόλντερς), το «Agents of S.H.I.E.L.D.» σημείωσε 4,7 rating στις περιζήτητες ηλικίες 18 – 49, για να ανακηρυχτεί το πιο εμπορικά επιτυχημένο νέο δράμα τής σεζόν, ενώ οι κριτικοί το υποδέχονταν επίσης με ανοιχτές αγκάλες (74% το θετικό του σκόρ στο Metacritic). Από επεισόδιο σε επεισόδιο, όμως, από εβδομάδα σε εβδομάδα, τα νούμερά του άρχισαν να συρρικνώνονται ανησυχητικά, για να φτάσουν στο λιγότερο από το μισό (2,2) της πρεμιέρας του, παρά ένα εξωφρενικά διασκεδαστικό πέρασμα από το Νικ Φιούρι (Σάμιουελ Τζάκσον) κι ένα επεισόδιο sequel τρόπο τινά τού «Thor 2: Σκοτεινός Κόσμος»! Πολλοί τηλεοπτικοί αναλυτές έσπευσαν να βγάλουν συμπέρασμα για το φαινόμενο της πτώσης και να προτείνουν τρόπους ανατροπής του και «διόρθωσης» της σειράς. Εμείς, όμως, που έχουμε προ πολλού αφεθεί αμαχητί στο… μυαλό τού Τζος Γουίντον, γνωρίζαμε πως η σειρά θέλει απλά το χρόνο της. Και συνιστούσαμε υπομονή, ενώ ίδιος ο Γουίντον δήλωνε πως αν και ξέρει πως πλέον κινείται στο mainstream, όπου οι κανόνες είναι διαφορετικοί, πιο αυστηροί, δεν πρόκειται να αφήσει την τηλεθέαση να τον αγχώσει και να τον επηρεάσει στο περαιτέρω, ευλαβικό χτίσιμο της σειράς. Και δικαιωθήκαμε. Και εμείς, και αυτός.

Από το 5ο επεισόδιο, όταν το μυστικό, παράνομο παρελθόν τής Σκάι συγκρούεται διεγερτικά με το μυστικό, νόμιμο παρόν της, η σειρά άρχισε να βαθαίνει συναρπαστικά τόσο την ψυχοσύνθεση και τα κίνητρα των ηρώων της, όσο και τις μεταξύ τους σχέσεις, τολμώντας αναπάντεχες ανατροπές (δεν φαντάζεσαι πώς, γιατί και με ποια καταλήγει στο κρεβάτι ο Γουόρντ) και πετυχαίνοντας ιδανικές ισορροπίες δράματος και χιούμορ. Οι Φιτς – Σίμονς αποδεικνύονται ικανοί για πολλά περισσότερα από high-tech επιστημονικές λύσεις. Ο Γουόρντ φανερώνει μια πιο εύθραυστη, κάθε άλλο παρά αλεξίσφαιρη πλευρά τού εαυτού του. Και το κουβάρι των τραγικών συμβάντων που στοιχειώνουν, συνειδητά ή ασυνείδητα τους Κόλσον και Μέι μόλις άρχισε να ξετυλίγεται αποκαλυπτικά. Ιντριγκαδόρικα. Το «Marvel’s Agents of S.H.I.E.L.D.» είναι, αναμφισβήτητα, πια, δυνάμει και cult και πραγματικά σπουδαίο. Αρκεί να εξακολουθήσει να του δίνεται χρόνος. Τον οποίο οι ανεβασμένες και σταθεροποιημένες τελευταία, στο – κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές – 2,6 rating, προς το παρόν τού εξασφαλίζουν. Να είσαι εκεί, λοιπόν. Θέλεις να τους γνωρίσεις!