Το δραματικό άνοιγμα της νέας ταινίας του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, «Ο Εχθρός μου», το περασμένο τετραήμερο, αποδόθηκε από τον Τύπο με διάφορους «υποκειμενικούς» τρόπους, που προσπάθησαν να κολακεύσουν τα 5.108 εισιτήρια, όμως, οι 29 κινηματογράφοι που πρόβαλαν το φιλμ μάλλον θα διαφωνήσουν σε πιο ρεαλιστικό επίπεδο. Μπορεί η ταινία να μην άξιζε τέτοιας αντιμετώπισης, η σκληρή πραγματικότητα, όμως, είναι ότι όταν δεν έχεις το δέλεαρ των πρωταγωνιστών ή ενός φιλμικού είδους πιο… λαοφιλούς, και με τέτοιο θέμα δεν προσελκύεις με τίποτα τις μάζες, άρα δεν το ανοίγεις λες και επρόκειτο για το νέο «blockbuster» της εγχώριας παραγωγής!
Από την άλλη, τα 8.116 εισιτήρια του «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά, σε 11 μέρες προβολής, δείχνουν ως κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά διαιρώντας τα σε μόλις 5 κινηματογράφους. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εξαργυρώθηκε ο ντόρος των βραβείων από το εξωτερικό ή το controversy γύρω από τη θεματολογία και το «weird» φέσι.
Παραδόξως, κατά κάποιο τρόπο, ο «Αδάμαστος» του Θάνου Κερμίτση φαντάζει νικητής ανάμεσα στην ελληνική ήττα των ταμείων, κόβοντας 720 εισιτήρια σε μια κεντρική αίθουσα, με τρικλοποδιές από ποδόσφαιρο ή την οχυρωμένη Αθήνα τού «εορτασμού» τής επετείου τού Πολυτεχνείου. Τα fanboys δεν περίμεναν να «κατεβάσουν» το φιλμ και αυτό αποτελεί μια σχετική έκπληξη, που μαζί δηλώνει την ανάγκη ύπαρξης σινεμά ειδών και στην Ελλαδίτσα μας. Διότι πέρα από τους… αλλοδαπούς ή το αρρωστημένο, υπάρχει και ένας άλλος κόσμος: ο κινηματογραφικός. Εάν δε φροντίσουν οι Έλληνες κινηματογραφιστές να επιστρέψουν άμεσα προς αυτόν, φοβούμαι πως το κοινό το έχουν χάσει. Για πάντα. Αλλά και πάλι ωραίοι είμαστε, μωρέ. Όσο «εξάγουμε» στα Φεστιβάλ… Έτσι;
