Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΟΥ (2013)
- ΕΙΔΟΣ: Κοινωνικό Δράμα
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γιώργος Τσεμπερόπουλος
- ΚΑΣΤ: Μανώλης Μαυροματάκης, Μαρία Ζορμπά, Γιώργος Γάλλος, Αντώνης Καρυστινός, Θανάσης Παπαγεωργίου, Αριάδνη Καβαλιέρου, Ηλίας Μουλάς
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 107’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON
Φιλήσυχος μέσος ανθοπώλης βλέπει την καθημερινή του ρουτίνα να διαλύεται, όταν στο σπιτικό του εισβάλλουν αλλοδαποί, οι οποίοι λεηλατούν τα υπάρχοντά του και βιάζουν την κόρη του. Ώρα να επέμβει ο φασίστας τής διπλανής πόρτας.
Και όμως, ανάμεσα στις ακραίες καλλιτεχνικές ελληνικές ταινίες και τα φτηνά εμπορικά «τηλεοπτικά» οχήματα, ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος «τολμά» να παρουσιάσει μία απόλυτα φυσιολογική ελληνική ταινία, που στοχεύει στο ευρύ κοινό και βασίζεται κυρίως στη δύναμη της απλής (αλλά έντονα επίκαιρης) ιστορίας της. Ναι, «Ο Εχθρός μου» είναι μια ταινία που αφορά την κοινωνία τού σήμερα και την εικόνα τής οικονομικής και ηθικής κρίσης, όπως και η πλειοψηφία των πρόσφατων ελληνικών παραγωγών, όμως, η προσέγγισή της δε θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετική από την (κυρίως εξαγώγιμη) σύγχρονη ελληνική σχολή.
Αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι φροντισμένη. «Ο Εχθρός μου» νοιάζεται για τους χαρακτήρες του, αφουγκράζεται το δράμα τους, εκφράζει τους προβληματισμούς τους και τα καθημερινά τους άγχη και, όταν το πρόβλημα τους χτυπά την πόρτα (για την ακρίβεια, μπουκάρει βίαια στο σπίτι τους), αντιλαμβάνεται τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στον τρόμο, την ανασφάλεια και την ανάγκη να επέλθει η ηρεμία (ίσως και περισσότερο από την επιθυμία να επιβληθεί η δικαιοσύνη) και το κάνει με μια γλώσσα κατανοητή, που θέλει να είναι κατά βάση ειλικρινής και έπειτα ουσιώδης. Δεν αρνείται κανείς τις ευρύτερες προσπάθειες και επιτυχίες του νέου ελληνικού κινηματογράφου, όμως, είναι ευχάριστο και ελπιδοφόρο το γεγονός ότι η αυτή η νέα γλώσσα δεν είναι για όλους μονόδρομος.
Κι αν το φιλμ δεν είναι απόλυτα επιτυχημένο στο δεύτερο μισό του, όπου καλείται να δώσει μια κορύφωση ή αίσθηση ολοκλήρωσης στην ιστορία του, καταφεύγοντας μάλλον σε εύκολες λύσεις και σε κοινότοπες δραματικές εξάρσεις, που δεν τιμούν τις αρχικές προθέσεις του, η ερμηνεία του Μανώλη Μαυροματάκη, στο ρόλο τού πάτερ φαμίλια υπό κατάρρευση, καταφέρνει σε όλη της τη διάρκεια να μεταδώσει με σαφήνεια την εσωτερική μάχη ενός ανθρώπου που καλείται να εγκαταλείψει τα πιστεύω του και να έρθει σε σύγκρουση με την ίδια του την οικογένεια για να προστατέψει ό,τι του έχει απομείνει. Είναι ένας ρόλος που θα μπορούσε να γίνει γραφικός, όμως, ευτυχώς ο Μαυροματάκης κατέχει την εμπειρία για να διατηρήσει το τελικό αποτέλεσμα μακριά από τον εύκολο εντυπωσιασμό, ακόμα κι όταν οι περιφερειακοί χαρακτήρες αρχίζουν να αποκτούν στερεοτυπικές ταμπέλες και να εκφράζουν κοινωνικά κλισέ. Στην τελική, ευπρόσδεκτος «Ο Εχθρός μου», παρά τα – επίσης σοβαρά – μειονεκτήματά του.
