του Άγγελου Μαύρου

Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις «καθαρό» φανταστικό σινεμά στην Ελλάδα; Πολύ, εξαιτίας ανυπαρξίας υπόβαθρου: παράδοσης, άψυχων κι έμψυχων όρων παραγωγής, επενδεδυμένου προϋπολογισμού. Πόσο βαραίνει αυτό στο τελικό αποτέλεσμα; Ακόμη περισσότερο. «Το Κακό» πετύχαινε, μέχρις ενός σημείου, γιατί δε μάσαγε στο sine qua non στο είδος των zombie movies γνώρισμα της less is more, φτηνής… σαπίλας στο σουλούπι και την πλοκή του. Το «Σούπερ Δημήτριος» έως και πετούσε, γιατί έβλεπε με αυθεντικές ακτίνες Χ(ιούμορ) την παρωδική αποστολή του. Αυτή η πρώτη επίθεση στο κάστρο τής «παλιάς» fantasy βίας, με άκαπνα στη μεγάλου μήκους δικά μας παιδιά να το παλεύουν, πολιορκητικό κριό τη φερώνυμη comic σειρά τού σεναριογράφου και πρωταγωνιστή εδώ, Γιάννη Ρουμπούλια, συν πουγκί 10.000 ευρώ εν πολλοίς κερδισμένα στη 00’s agora τού crowdfunding, όσο και αν σε κρατάει δέσμιο από περιέργεια (για το πόσες φορές η ασπίδα τής δημιουργικής φιλοδοξίας και της connoisseur αγάπης μιας δράκας fans μπορεί να αποκρούσει τα πλήγματα της τρόικας εισβολέων «απειρία – ερασιτεχνισμός – αδεξιότητα» επί δίωρο) και παρά τη γενναιότητά της, λαβώνεται μοιραία και σχεδόν θανάσιμα πανταχόθεν.

Τι δεν είναι σπαθί; Από τη μία οι χειροποίητες και από την άλλη οι δάνειες καλλιτεχνικές προδιαγραφές (κυρίως τα κοστούμια και το φροντιστήριο) που διασταυρώνουν ξίφη ανεπιθύμητα χτυπητά για το μάτι και εις βάρος τής εικαστικής ομόνοιας του ασκεριού. Η εκ των ενόντων και φάτσα κάρτα μοιρασιά ρόλων, όπως κι οι do it yourself ή δειλά διδαγμένες (ο μιλιτέρ Γεωργιάδης, η δεσποσύνη Γεωργαντά) εξπρεσιονιστικές ερμηνείες απ’ τους… ιππότες αλλά μη ετοιμοπόλεμους συντελεστές. Ο φυσικού φωτός αποχρωματισμός που πίπτει δίκην πέλεκυ ισοπεδωτικά υφολογικά στο εμφανισμένο «φιλμ» και εκθέτει το γυναικείο κυρίως, «βάφομαι για να πάω Dark Sun» μακιγιάζ. Το high-definition άδραγμα σιδηρόφρακτης splatter αδρεναλίνης που, αποφεύγοντας συχνά σαν το διάολο τα γενικά και αφήνοντας στα man to man action… φιγούρες εκτός κάδρου, κρατάει με το ζόρι ζωντανή την πανοπλία της στα θαρραλέα arte povera εφέ και το μοντάζ αυτοθυσίας. Και, τελευταίος των Μοϊκανών (γκουχ γκουχ), η σεναριακή προβιά: στους δευτεράνζ χαρακτήρες – τζουτζέδες ή σφαχτάρια, σε διαλόγους για σκίσιμο, στην αντιεπέλαση της στερεοτυπικής πλοκής, στο comic relief σκετς χειραφέτησης, στο κραυγαλέο αφύλαχτο των κρατουμένων στη σκηνή απόδρασης, στην υπερφυσική αποκρυφιστική ανέλιξη, κυρίως.

Όχι ικανός αλλά υπαρκτός λόγος – εθνικής ή genre – υπερηφάνειας το ότι σου είναι αδύνατο να κάνεις πλάκα με ό,τι παίζει εδώ. Είναι το μαγικό (λέμε τώρα) φίλτρο «Κόναν ο Βάρβαρος» του Μίλιους (δούλος – φονικό όπλο με σεβντά γυρεύει εκδικητικά αναπαμό, η Βαλέρια εκεί βαφτίζει τη Βαλέρια εδώ) και «Σάρκα και Αίμα» του Φερχούφεν (VIP γκόμενα – λάφυρο προσφέρει booty προτού χτυπήσει Σύνδρομο της Στοκχόλμης κι αλλάξει στρατόπεδο); Τα ξέφτια από το «Μονομάχο» (αποκαλύψου «Game of Thrones», από εκεί άρπαξες και διακόρευσες το κρύβε λόγια μοτίβο αιμομιξίας) ως τα «Χάρι Πότερ» (οι look Θανατοφάγων στο πιο οστέινα απτό φρίκουλες αντίπαλοι σε δύο δόσεις); Η Πεντέλη κι η Πάρνηθα ως ξένος Μεσαίωνας, όπου στην τελική… σκάει ακόμα και κάτι σαν σκανδιναβικό troll (μια τομή τής μυθολογίας τής Βαλτικής και των Ρωμαίων ακούγεται ολούθε ως αχός, ούτως ή άλλως); Το cool πενάκι credits; Ό,τι κι αν τον υπερασπίζεται, αν εμπνεόμενος απ’ τον νικηφόρα αγονάτιστο ήρωά του αυτός ο ουλαμός συνεχίσει να εφορμά, θα χτυπήσει αναμφίβολα γρήγορα μια καλύτερη ταινία. Αν όχι, θα μπορούν να υπερηφανεύονται ότι έπεσαν ως οι no budget Τζέιμς Πάρις της γενιάς και της category του «Dungeons and Dragons». Όλοι μαζί και κάθε ένας τους «Αδάμαστος». Ας μη σαλπίσω «μπου» πριν απ’ το επόμενό τους ντου…