Αν παρακάμψεις την επιφανειακά «αλλόκοτη» παραξενιά αυτού του μαζικής κατανάλωσης blockbuster, θα νιώσεις την «υπόγεια» πικρία και τη μελαγχολία του, και θα το εκτιμήσεις πολύ περισσότερο. Ειδικά όποτε θα «βυθίζεσαι» στο άπειρο των αστεριών… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Σε ένα αδιανόητης φουτουριστικής αισθητικής σύμπαν, ο Άντριου Νίκολ στήνει την πλοκή ενός παλαιομοδίτικου νουάρ θρίλερ, που από κάτω φανερώνει σταδιακά μια ύπουλη ταξική αλληγορία! Υποδειγματικό σινεμά του φανταστικού, με καλλιτεχνική άποψη.

Το εντελώς διαφορετικό πάντρεμα μιας road movie με μια buddy movie, μινιμαλιστικό στη σύνθεση, αλλά απίστευτα λειτουργικό στο συναίσθημα, με την ιδιαιτερότητα της εστίασης σε πολιτισμικές και κοινωνικές «διακρίσεις» που καταλήγουν… στην αρχή μιας ωραίας φιλίας.

Η τρίτη συνέχεια του «Alien» που (άδικα) δίχασε τόσο έντονα. Κι όμως, μετά τους Ρίντλεϊ Σκοτ, Τζέιμς Κάμερον και Ντέιβιντ Φίντσερ, ο Ζαν-Πιερ Ζενέ κατάφερε να δημιουργήσει κάτι ολότελα δικό του, τιμώντας με συνέπεια την αφηγηματική και στιλιστική ελευθεριότητα τούτου του franchise.

Ένα υπαρξιακό δράμα που κορυφώνεται μέσα από στάδια μιας τελετουργικής διαδικασίας, έτσι όπως την υπαγορεύει η Φύση. Το μοναδικό στοιχείο της ζωής το οποίο μπορεί να πλάσει ή να ανατρέψει κανόνες. Αυτό που ορίζει την ανθρώπινη φύση και την εξέλιξή της. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Η πιο meta απόπειρα «απομυθοποίησης» του είδους του σινεμά τρόμου, ένα αυτοαναφορικό trivial game με άπειρα punchlines που κάνουν το όλο «ανέκδοτο» εξωφρενικά αστείο, χωρίς ποτέ να ξεχνάς την απόλαυση του… να μετράς αιματοβαμμένα πτώματα! Ευχαριστούμε, Γουές! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Μπορεί η έρευνα για εξωγήινη νοημοσύνη να αποκτά και… θρησκευτική σημασία; Το sci-fi συναντά την εσωτερικότητα της ψυχής και το σινεμά ένα εντελώς αναπάντεχο και δυνατά συγκινησιακό «αδελφάκι» του… «Ξυπόλητου Τζο» (1989)! If you build it…

«Με έκανες να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος…». Η απόλυτη ατάκα του κυρίου Γιούντολ από τούτο το εξαιρετικά γραμμένο έργο. Όταν κάτι τέτοιο δεν το ακούς ποτέ στη ζωή, εκεί έξω, το έχεις ανάγκη να σου το πει το σινεμά. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Μισανθρωπισμός δίχως κάθαρση και ανελέητη αλληγορία για τον πιο θανάσιμο «ιό» που κυκλοφορεί ανάμεσά μας: το είδος μας. Το «Funny Games» είναι ένα κοινωνικό manifesto για το μέλλον του κόσμου – ως το τέλος του… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Πιστεύω πως κάπως έτσι θα πρέπει να αισθάνονταν οι θεατές που έβγαιναν από τις αίθουσες το 1939, μετά το τέλος του «Όσα Παίρνει ο Άνεμος». Τέτοιου μεγέθους σινεμά έφτιαξε ο Τζέιμς Κάμερον εδώ. Σινεμά μνήμης, που αφήνει εποχή και μονάχα η μεγάλη οθόνη μπορεί να σηκώσει. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)