Εξακολουθούν να είναι πολύ της μόδας οι πλερέζες στο ελληνικό box-office, κλαίνε τη μοίρα τους με στιλ και κάτι μαυροφορούσες της ντόπιας αγοράς, διότι το άνοιγμα του «Υπέροχου Γκάτσμπυ» δεν έφερε την άνοιξη στα ταμεία, δε σάρωσε και άλλα τέτοια σπαραξικάρδια. Μήπως γιατί το hype του φιλμ ήταν μεγαλύτερο από την αξία του και τον αντίκτυπό του στο κινηματογραφικό κοινό; Κάτι δεν έκανε γκελ, πώς να το κάνουμε. Και δεν είναι ευθύνη των θεατών αυτή!
Το λέω από την πρώτη μέρα που άνοιξα το FREE CINEMA. Στην Ελλάδα μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια αυτής της δόλιας αγοράς. Και η πρωταρχική ευθύνη, για την πιπίλα της κρίσης, θα βαραίνει την κριτική. Όταν γράφεις όχι με άποψη αλλά με το εκάστοτε συμφέρον και τις φιλίες πάνω στις οποίες «οικοδομείς» τη φήμη σου σε αυτό το επάγγελμα, γράφοντας στ’ αρχίδια σου τον τελικό αποδέκτη, τον αναγνώστη – θεατή, μετά από τις πολλαπλές ήττες, κι εκείνος, προδομένος, θα σου γυρίσει την πλάτη, για να μη μιλήσω και πάλι για όρχεις…
Ο κόσμος αποπροσανατολίστηκε. Από το lifestyle μέτωπο, από τη λεγόμενη «σινεφίλ» (αηδιάζω) κλίκα, από τα «δύο αστεράκια» της κριτικής που έπρεπε να είναι σφαλιάρα δυνατή ή από τα «αριστουργήματα» που μερικοί «συνάδελφοι» ανακαλύπτουν κάθε επταήμερο. Μόνο αυτοί, όμως. Το κοινό την πλήρωσε – από κάθε άποψη – τόσες πολλές φορές, που, πλέον, κρύβεται σπίτι και παίρνει μονάχα το τσάμπα «ρίσκο» του παράνομου downloading. Εκεί, αν δεν του αρέσει αυτό που θα δει, στην ξάπλα και την άνεσή του πάντα, πατάει ένα stop και βάζει το επόμενο, δεν πληρώνει ούτε πανάκριβα parking, ούτε βενζίνες, ούτε popcorn, ούτε κανέναν αλήτη (#amentioto).
Σε αυτή την κατάσταση ήρθε κι έκατσε και η ποιοτική πτώση στην αξία του προϊόντος το οποίο κατανάλωνε στους κινηματογράφους και, πια, η όλη εμπειρία του ανοιχτού πορτοφολιού μπροστά σε ταμείο έγινε μια vintage ανάμνηση άλλων δεκαετιών. Έτσι, αυτή την εβδομάδα, όλοι στρέφουμε τα βλέμματά μας στο «Fast & Furious 6», για να δούμε αν σώθηκε ένα μέρος της διασκέδασης. Έστω.
