του Ηλία Φραγκούλη

Η αντικειμενική πραγματικότητα: το «Fast Five» (2011) γάμησε! Ακόμη κι αν δεν ήσουν fan (όπως και εγώ) του παντοδύναμου franchise της Universal, ήταν αδύνατο να μην παρασυρθείς από το χαβαλέ δράσης, την παλαιομοδίτικη heist πλοκή και τις σχεδόν εξωπραγματικές κασκάντες. Άνθρωπος που δεν παραδέχεται πως το προηγούμενο φιλμ της σειράς ήταν η αποθέωση της διασκέδασης για το είδος της περιπέτειας τα τελευταία (και αρκετά, εδώ που τα λέμε…) χρόνια, φοβούμαι πως πρέπει να εξετασθεί από ειδικό με ένα κάποιο πτυχίο ιατρικής. Η πρώτη ερώτηση που σίγουρα βρίσκεται στο στόμα κάθε νορμάλ θεατή που γούσταρε το προηγούμενο είναι, φυσικά, αυτή: είναι τόσο καλό και το έκτο μέρος; Η απάντηση είναι… σχεδόν ναι!

Όσο ανόητη κι αν σου φαίνεται η σειρά των «Fast and the Furious», είναι σοκαριστικό το να συνειδητοποιείς ότι βρισκόμαστε στο έκτο της μέρος (ούτως ή άλλως σπάνιο για κινηματογραφικό franchise) και αντί να βλέπουμε… υποχρεωτικές αρπαχτές, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τάσεις ωρίμανσης σε κάθε επίπεδο της παραγωγής! Οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από αυτά τα φιλμ γνωρίζουν τι ζητάει το κοινό τους και του το παραδίδουν – όλο και καλύτερα! Ακόμη κι αν κάνεις το λάθος να προσπαθείς να περιορίσεις το κοινό του πέμπτου sequel σε «κάγκουρες» που ενδιαφέρονται μονάχα για τους τέσσερις τροχούς, τα ξέκωλα γκομενάκια και τα γκάζια που αφήνουν πίσω τους σημάδια στην άσφαλτο. Η προηγούμενη ταινία μάς έβαλε τα γυαλιά στο πλαίσιο της περιπέτειας δράσης! Και ήταν σχεδόν ακατόρθωτο να πετύχει ξανά η συνταγή, η οποία εδώ πάσχει μονάχα στην ιστορία, το σκελετό που κρατάει όλο αυτό το κατασκεύασμα, για να μη βαριέσαι τις σκηνές διαλόγου ή να μην αισθάνεσαι ότι βλέπεις μια συναρμολόγηση σκηνών καταδίωξης, πυροβολισμών και βρωμόξυλου.

Στη θέση της άκρως διασκεδαστικής κλοπής ενός ολόκληρου θησαυροφυλακίου στο εξωτικό Ριο, με συστάσεις νέων χαρακτήρων, αρκετές ανατροπές και την ενίσχυση του καστ με τον χαρισματικό «φουσκωτό» Ντουέιν Τζόνσον, αυτή τη φορά έχουμε μεταφορά του μεγαλύτερου μέρους της δράσης στο Λονδίνο, τη «νεκρανάσταση» της Μισέλ Ροντρίγκεζ και μια πιο ισχνή ιστορία με άξονα έναν πρώην αξιωματικό της SAS (Λουκ Έβανς) ο οποίος αρέσκεται στα πολεμικά… παιχνίδια. Ο παλιός έρωτας του Βιν Ντίζελ για τη Ροντρίγκεζ (που πάσχει από «κάτι» σαν αμνησία!) και οι προσπάθειές του να τη φέρει πίσω στο σωστό (της δικής του παράνομης ομάδας…) δρόμο δεν είναι το στοιχείο που ονειρευόσουν για τούτο το sequel, αλλά δε χρειάζεται να υπάρχει άλλο ίχνος ανησυχητικής υποψίας εδώ. Η καταδίωξη με ένα… tank σε αυτοκινητόδρομο της Ισπανίας ανήκει ήδη στο πάνθεον του κλασικού (ακόμη και μόνο για τη στιγμή της… εναέριας αγκαλιάς!), τα γκάζια σε γνωστούς δρόμους της βρετανικής πρωτεύουσας σε κρατάνε σε υπερένταση, οι γκόμενες ρίχνουν καλό ξυλίκι (ειδικά στη σκηνή του Underground) και η κορύφωση ουρλιάζει εκκωφαντικά μέσα στην υπερβολή (διάβολε, πόσα χιλιόμετρα είναι αυτός ο αεροδιάδρομος;), ώστε να ταρακουνηθούν τα καθίσματα των κινηματογράφων από τους, ειλικρινά, πάμπολλους fans της σειράς, που ακόμη και στη χώρα μας χτυπάει κάμποσες εκατοντάδες χιλιάδες εισιτήρια, κάτι που τα σινεμά έχουν απόλυτη ανάγκη αυτή τη στιγμή.

Το «Fast & Furious 6» σε αποχαιρετά με μια μικρή έκπληξη (σα να ακούω τις ιαχές ικανοποίησης από τώρα) που διακόπτει τα end credits και σου κλείνει το μάτι για την επόμενη συνέχεια. Ναι, τόσο σίγουροι είναι πως θα σκίσει. Δίκαια, θα έλεγα. Με το «Die Hard» να έχει βγάλει δύο ψοφίμια sequels στο διάστημα 2007 – 2013, το franchise του «Fast and the Furious» είναι η τελευταία μας ελπίδα για τρελό χαβαλέ και περιπέτεια στη μεγάλη οθόνη. Και, ευτυχώς, δεν το πάει από το κακό στο χειρότερο.