του Ηλία Φραγκούλη

Τέσσερα χρόνια μετά το… τραγικό «Γκρέτελ & Χάνσελ», ο Οζ Πέρκινς και το… marketing της αμερικανικής εταιρείας NEON δημιουργούν ένα ελαφρώς αδικαιολόγητο hype γύρω από το «Longlegs», αρχικά εξαιτίας της παρουσίας του Νίκολας Κέιτζ και κατόπιν εκμεταλλευόμενοι μία αρκετά ευρηματική και υποσχόμενη καμπάνια η οποία προκάλεσε τεράστια προσμονή. Το αποτέλεσμα αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα, καθώς αντί για μια καθαρή πρόταση στο πλαίσιο του genre των αστυνομικών θρίλερ με serial killer παρακολουθούμε μία… αλλοπρόσαλλη «παραξενιά» η οποία ικετεύει να ξεχωρίσει χάρη σ’ αυτό το τελευταίο συστατικό (της). Όσο για τον τρόμο, εδώ κι αν είναι μεγάλη η κουβέντα…

Οι λεπτομέρειες του στόρι ιντριγκάρουν και ο σεναριογράφος Πέρκινς στήνει έναν ενδιαφέροντα ιστό μυστηρίου γύρω από το σκεπτικό του δράστη, το οποίο έρχεται να ξεδιαλύνει η ντετέκτιβ Λι Χάρκερ. Σταδιακά, όμως, το σκηνικό γίνεται όλο και πιο σύνθετο, μπερδεύοντας το αντίπαλο δέος της θρησκευτικής λατρείας μ’ εκείνο του αποκρυφισμού, αγγίζοντας ακόμη και τον σατανισμό. Στην ήδη επικίνδυνα μπερδεμένη «ιεροτελεστία» των οικογενειακών φονικών, όπου τουλάχιστον ένα ανήλικο κορίτσι έχει συγκεκριμένη (ή ελαφρώς παραπλήσια) ημερομηνία γέννησης, έρχεται να προστεθεί και το στοιχείο της μαγείας (!), για να οδηγηθούμε στο δεύτερο μισό του φιλμ το οποίο φλερτάρει περισσότερο με το… βλακώδες, παρά με αληθοφανείς εξηγήσεις κι απαντήσεις.

Αν και ο Πέρκινς ξέρει να στήνει ατμόσφαιρες, αποδεικνύεται εγκληματικά ανίκανος στο να σκηνοθετήσει και να καθοδηγήσει ηθοποιούς, χαντακώνοντας ολέθρια την πρωταγωνίστριά του, Μάικα Μονρόου, η οποία παίζει με μια μόνιμη έκφραση «ναρκοληψίας», σε βαθμό ν’ αναρωτιέσαι για το πώς το FBI της επιτρέπει να ερευνά τέτοια υπόθεση, να έχει όπλο στην κατοχή της και να μην παρακολουθείται από ψυχολόγους! Από την απέναντι πλευρά, ο (με σαφώς περιορισμένο σε διάρκεια εμφάνισης ρόλο) Νίκολας Κέιτζ υιοθετεί ένα κλοουνίστικα εκκεντρικό στυλ απόδοσης ψυχοπαθούς που οριακά τρολάρει την ύπαρξη του ήρωά του και ποτέ δεν αιτιολογεί τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του (οι iconic φιγούρες του Μαρκ Μπόλαν ή του Λου Ριντ, για τους πιο παρατηρητικούς, αποτελούν τις πλέον άκυρες αναφορές) ή αποκαλύπτει ένα κάποιο δείγμα κινήτρου που (θα μπορούσε να) λειτουργεί ως κινητήρια δύναμη για τις πράξεις του.

Θέλοντας να μας δώσει ένα έργο αντίστοιχου θαυμασμού μ’ εκείνον της «Σιωπής των Αμνών» (1991), ο Πέρκινς βυθίζει το περιεχόμενο του «Longlegs» στο απόλυτο (και ξεκάρφωτο…) weirdness, ταλαιπωρεί το σενάριό του με indie (και «τύπου» arty) εναλλακτικούρες προσέγγισης του horror και καταλήγει να κάνει (μέχρι και) το «Σε Ακολουθεί» (2015) να μοιάζει με mainstream κανονικότητα για το είδος! Βέβαια, υπάρχουν καλλιτεχνικοί τομείς που του επιτρέπουν να διασώζεται από το φιάσκο και το πρώτο μισό σε βάζει (κουτοπόνηρα) μέσα σ’ ένα «trip» παραλογισμού και τρόπου σκέψης ενός κατά συρροήν δολοφόνου, όμως, η επίγευση της απογοήτευσης είναι εκείνη η οποία κυριαρχεί στο… με κοντά ποδάρια φινάλε.