του Νίκου Παλάτου

Εάν μπορούσαν να γνωρίζουν τα αδέλφια Γκριμ τι θα πάθαινε το πασίγνωστο παραμύθι τους «Χάνσελ και Γκρέτελ» από την κινηματογραφική Τέχνη του 21^ου αιώνα, δεν αποκλείεται να μην έμπαιναν ποτέ τους στον κόπο να το γράψουν. Πρώτα το περιέλαβε ο Τόμι Βίρκολα, παρουσιάζοντας μια ενήλικη version του σε έναν ατυχέστατο συνδυασμό σύγχρονης action περιπέτειας και μυθικής φαντασίας, στο αλήστου μνήμης «Χάνσελ & Γκρέτελ: Κυνηγοί Μαγισσών» (2013). Τη σκυτάλη παίρνει με τούτο ο Οζ Πέρκινς (γιος του Άντονι Πέρκινς), ο οποίος αναλαμβάνοντας τα μερεμέτια που το προηγούμενο εγχείρημα άφησε, επιδεικνύει εδώ μία art(y) horror διάσταση της γνωστής ιστορίας, πετυχαίνοντας εν τέλει να της δώσει τη… χαριστική βολή.

Στα πλαίσιο ενός μοδάτου καλλιτεχνικού (ψευδο-φεμινιστικού) οράματος, ο Πέρκινς αντιστρέφει την αυθεντική σειρά των ονομάτων στον τίτλο της ταινίας του, επιχειρώντας παράλληλα να μετατρέψει ένα παραμύθι παιδικής κακοποίησης και μαγισσών, σε κάτι που μοιάζει με υβρίδιο ιστορίας ενηλικίωσης και υπερφυσικών ικανοτήτων, υπό το πρίσμα ενός PG-13 «τρόμου», ακολουθώντας τα μονοπάτια που προτάσσει η νέα «ψαγμένη» ματιά στο είδος. Ξεκινά την αφήγηση με ένα ατελείωτο voice-over που σε κάνει να πιστεύεις πως κάποιος θα… διαβάζει για τα επόμενα ενενήντα λεπτά ολόκληρο το παραμύθι των Γκριμ, πριν συστήσει τα δύο αγαπημένα αδέλφια Γκρέτελ και Χάνσελ, τα οποία η άσπλαχνη μάνα τους πετάει έξω από το σπίτι λέγοντάς τους πως ήρθε η ώρα να βρουν μόνα τους τον δρόμο στον σκληρό κόσμο του καιρού εκείνου. Καθώς περιπλανιούνται για μέρες στο καταραμένο δάσος, χρησιμοποιώντας ενίοτε το «χάρισμα» της (σε εφηβική εκδοχή εδώ) Γκρέτελ να επικοινωνεί με οτιδήποτε ώστε να αποφεύγουν τους τυχόν κινδύνους, ανακαλύπτουν μοντέρνου τριγωνικού design – πλην όμως εξαιρετικά καλοδιατηρημένη – καλύβα (που στον κήπο της έχει έως και μια τσουλήθρα…). Στο εσωτερικό της υπάρχουν όλα τα εκλεκτά εδέσματα που θα μπορούσαν να φανταστούν, με τα δύο αποκαμωμένα παιδιά να ξεπερνούν τις αρχικές τους ανασφάλειες και ν’ αρχίζουν το γερό τσιμπούσι. Από πού, όμως, προμηθεύεται η παράξενη ηλικιωμένη αρχόντισσα του σπιτιού όλα αυτά τα πεντανόστιμα αγαθά, αφού ούτε τη γη καλλιεργεί, ούτε ζώα έχει, ούτε κάποιο χωριό υπάρχει εκεί κοντά; Και γιατί, άραγε, είναι τόσο ευγενική μαζί τους, χωρίς να έχει και καμία υποχρέωση;

Το μήνυμα του μεσαιωνικού παραμυθιού των Γκριμ ξεπρόβαλε μέσω της ερεβώδους πλοκής του με έναν πολύ απλό τρόπο: αγαπημένα μας παιδιά, μην εμπιστεύεστε τους αγνώστους, γιατί πολύ συχνά θέλουν το κακό σας. Ο Πέρκινς και ο σεναριογράφος του, Ρομπ Χέιζ, κάτι πιο πολυσύνθετο από αυτό είχαν στο μυαλό τους, φαίνεται όμως πως ελάχιστα ασχολήθηκαν με την ουσία του πράγματος. Από σκηνοθετικής πλευράς, ο Πέρκινς βομβαρδίζει την οθόνη με μια αλληλουχία στιλάτων και «υποβλητικών» σεκάνς υπό ήχους που μοιάζουν λες και οι Goblin συναντούν το «Stranger Things», με τον Χέιζ να τον ακολουθεί κατά πόδας γράφοντας ένα σενάριο που αδιαφορεί επιδεικτικά γι’ αυτό που αποκαλείται «πλοκή». Μια «τρομακτική» συνάντηση με έναν παράξενο κυνηγό στην αρχή της περιπλάνησης των δύο ταλαιπωρημένων αδελφών μοιάζει με ξέμπαρκο επεισόδιο από άλλο φιλμ, ενώ το τριπάρισμα στην άγρια φύση εξαιτίας χαλασμένων μανιταριών (που αποδεικνύονται πολύ άτιμα, μιας και ξεγελάνε την Γκρέτελ όταν πιάνει… κουβέντα μαζί τους) έχει κάτι από τα «επικίνδυνα διά τη νεολαία» rave party των nineties. Η κατατονικά ασύνδετη πορεία του στόρι δεν αλλάζει ποτέ γραμμή πλεύσης (με εξαίρεση μία σαρκαστική ατάκα που δανείζεται τον τίτλο μεγάλης επιτυχίας των Queen), με την εμφάνιση ενός παιδικής αντίληψης gore τρόμου κατά το στάδιο των υποτιθέμενων απαντήσεων προ του φινάλε να σκορπίζει μέχρι και γέλιο αντί για τον επιδιωκόμενο φόβο. Τις στέλνανε στην πυρά κατά τον Μεσαίωνα τις μάγισσες. Θα έπρεπε να συμβαίνει το ίδιο σήμερα με κάτι ταινίες σαν και το «Γκρέτελ & Χάνσελ»…