του Νίκου Παλάτου

Έπειτα από το απρόσμενα καλό «Με Αγάπη, Σάιμον» (2018), ο σκηνοθέτης Γκρεγκ Μπερλάντι… δεν εκτοξεύεται στο φεγγάρι με τη νέα του ταινία, αλλά δυστυχώς προσγειώνεται στην πεζή πραγματικότητα. Το «Fly Me to the Moon» γράφει μεν στην ούγια του ρομαντική κομεντί, όμως, στην πραγματικότητα μπλέκει το ανάλαφρο rom com αλά ‘60s με ιστορικά γεγονότα της εποχής της κατάκτησης του διαστήματος, προσθέτοντας ως κερασάκι στην τούρτα την (ίσως) πλέον συνωμοσιολογική θεωρία στα χρονικά των συνωμοσιών, σύμφωνα με την οποία η βόλτα του Νιλ Άρμστρονγκ στη Σελήνη γυρίστηκε ουχί πέραν του πλανήτη μας αλλά… σε γήινο τηλεοπτικό plateau, υπό την επίβλεψη του Θείου Σαμ! Το χειρότερο, εν τούτοις, είναι πως στο τέλος του φιλμ ακόμη και ο πλέον καλοπροαίρετος θεατής θα αντιληφθεί πως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είχαν σημασία, μιας και ο αληθινός στόχος της ταινίας ήταν να διαβεβαιώσει άπαντες (τους Αμερικάνους…) πως η NASA ήταν, είναι και θα είναι μια υπηρεσία… πραγματικά υπέροχη!

Το στόρι θέλει την Σκάρλετ Τζοχάνσον να υποδύεται – μ’ έναν αέρα που παραπέμπει στην Ντόρις Ντέι (και τον οποίο, ατυχώς, δεν διαθέτει καθόλου) – τη σκληρή κι ωραία της Madison Avenue ονόματι Κέλι Τζόουνς. Αναλαμβάνοντας εν λευκώ τη διαφημιστική καμπάνια της NASA, θέτει ως στόχο της να πείσει την αμερικανική κοινή γνώμη πως, αφενός τα δολάρια τα οποία ξοδεύονται αφειδώς στις (αποτυχημένες ως επί το πλείστον) διαστημικές αποστολές θα πιάσουν επιτέλους τόπο, αφετέρου η Αμερική θα πάψει στον τομέα αυτό να βλέπει την πλάτη των Σοβιετικών. Το αμφίδρομο ερωτικό σκίρτημα για τον υπεύθυνο εκτόξευσης Κόουλ Ντέιβις του Τσάνινγκ Τέιτουμ (κάπως το παλεύει αυτός ως… Ροκ Χάντσον, όμως, δεν τον βοηθά με την καμία το σενάριο) δυσκολεύει τις προσπάθειές της, πόσω μάλλον όταν, προκειμένου να μην βγουν νεανικά της άπλυτα στη φόρα, εκβιάζεται… ευγενικά από τον μυστήριο Μόου Μπέρκους του Γούντι Χάρελσον να γυρίσει μια εναλλακτική προσσελήνωση σε αυτοσχέδιο studio, ώστε να καλύψει τις τηλεοπτικές ανάγκες του κοινού σε περίπτωση που το Apollo 11 συνέχιζε το κακό σερί της NASA και δεν τα κατάφερνε να φτάσει στη Σελήνη!

Όσον αφορά την παράμετρο της προσομοίωσης (που στη θεωρία αποτελεί το σημείο αιχμής του φιλμ), όχι μόνο μπαίνει με χαρακτηριστική καθυστέρηση στην πλοκή (έχει συμπληρωθεί μία ολόκληρη ώρα πριν ο απεσταλμένος του Θείου Σαμ ξεφουρνίσει το σχετικό παραμύθι), αλλά χρησιμοποιείται και μ’ έναν τρόπο που ούτε κωμικός είναι, ούτε φυσικά συνωμοσιολογικός. Το όχι απόλυτα πετυχημένο «Ακρωτήριο Κένεντι, Πτήση: Αιγόκερως 1» (1977) του Πίτερ Χάϊαμς διέθετε τον κατάλληλο θριλερικό κυνισμό ώστε να κάνει πιστευτά τα όσα απίστευτα πραγματεύονταν, σε αντίθεση με τα (ας τα πούμε) inside jokes για τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ και… τη μαύρη γάτα που υπάρχουν εδώ χάμω, αγκομαχώντας να φτιάξουν ανάλαφρο κλίμα. Από την άλλη, σταδιακά, το rom com στοιχείο ελάχιστα αφορά το όλο καταστασιακό, αφού από ένα σημείο κι έπειτα οι τύψεις για τα λάθη του παρελθόντος αρχίζουν να ρίχνουν μια βαριά σκιά πάνω από τους χαρακτήρες, που στην περίπτωση του Τέιτουμ (ειδικά) τον κάνουν να μοιάζει πως χρήζει όχι άμεσης εξεύρεσης ερωτικού συντρόφου, αλλά… ψυχολόγου.

Αν υπάρχει κάτι που σώζει το φιλμ από το ολοκληρωτικό ναυάγιο, αυτό είναι το εν γένει star status των δύο πρωταγωνιστών, ένα-δυο νόστιμα αστεία, η προσεγμένη παραγωγή (αν και ενίοτε μοιάζει πως στον τομέα του production design έχει γίνει υπερβολική προσπάθεια) και το πλημμυρισμένο από soul τραγούδια της εποχής soundtrack. Όταν, όμως, το φιλμ έχει μπει σ’ ένα συνεχές roller coaster εναλλαγής ύφους, ενώ το εύρημα της αισθηματικής κορύφωσης περιλαμβάνει βόλτα με διθέσιο αεροπλάνο, απομεινάρι από τον πόλεμο της Κορέας (η φάση έχει να κάνει με τα… ψυχολογικά του χαρακτήρα του Τέιτουμ), τότε γίνεται σαφές πως η αρχική θεώρηση για κυκλοφορία της ταινίας κατευθείαν σε τηλεοπτική πλατφόρμα ήταν μάλλον (πιο) σωστή, καθώς εκεί δείχνει να βρίσκεται ο φυσικός χώρος του «Fly Me to the Moon» και όχι σε κάποιο σινεμά (ειδικά εάν αυτό βρίσκεται… εκτός Αμερικής).