του Ηλία Φραγκούλη

Σε έναν κόσμο στον οποίο τα πάντα εμπορευματοποιούνται, το «διαφορετικό» διαμορφώνει κι αυτό τη δική του αγορά και… πουλάει αναλόγως. Κάθε «ταμπέλα» πουλάει, ας μη γελιόμαστε. Είναι μεγάλο ευτύχημα, λοιπόν, να βλέπουμε μια ταινία που ενώ θα μπορούσε να ανήκει σε αυτό το είδος του «διαφορετικού» εμπορίου, να δηλώνει κάτι πραγματικά πιο θαρραλέο από αυτό που δεν τολμά να αποκαλύψει ο ήρωάς της: ότι είναι… φυσιολογική! Όπως εκείνος. Κι εσύ.

«I’m just like you», είναι τα πρώτα λόγια του Σάιμον στο φιλμ. Και είναι το πιο ισχυρό πράγμα που θα ακούσεις στα λεπτά που διαρκεί το «Με Αγάπη, Σάιμον», ένα νεανικό έργο σχολείου που θέλει να θυμίζει την περίοδο των πιο λαμπερών στιγμών του είδους, οι οποίες είχαν την υπογραφή του Τζον Χιουζ, φυσικά. Και εκείνες οι ταινίες της δεκαετίας του ’80 έπαιρναν έναν χαρακτήρα όχι απαραίτητα δημοφιλή ή σίγουρα κάπως… εξτρεμιστή (συγκριτικά με τα πρότυπα της νεολαίας ή… των γονιών τους, πιο σωστά) και τον μετέτρεπαν σε σύμβολο της γενιάς, τον ήρωα στον οποίον κάθε teen θα ήθελε να μοιάσει βγαίνοντας από το σινεμά. Κάτι παρόμοιο επιχειρεί να κάνει και ο Γκρεγκ Μπερλάντι, τηρώντας τους κανόνες συμπεριφοράς τού genre, ανανεώνοντας από δίπλα τη συνταγή της ρομαντικής ιστορίας με twist… διπλό! Αν και δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να του κάνουμε… outing, ο Σάιμον εδώ και λίγα χρόνια έχει καταλάβει πως είναι ομοφυλόφιλος. Και, πλέον, έχει την υποψία πως είναι και ερωτευμένος. Με ένα αγόρι το οποίο δεν έχει γνωρίσει ποτέ (συμβαίνει σε αμφότερους, για να είμαστε ακριβείς)! Μπορεί να καταλήξει σε ρομάντζο όλο αυτό το σασπένς;

Όπως καθένας από εμάς έχει το δικαίωμα αυτό, να βρει τον έρωτα της ζωής του, έτσι και ο Σάιμον νιώθει την καρδιά του να σκιρτά, και σε ένα από τα e-mails που στέλνει στον άγνωστο νέο με το ίδιο ακριβώς «πρόβλημα», κλείνει με τον αυθόρμητο χαιρετισμό «love, Jacques» (το ψευδώνυμο που έχει σκαρφιστεί για την κρυφή επικοινωνία του με τον άγνωστο «Blue»). Ο τελευταίος, αν και ανώνυμος, έχει πέσει θύμα ιντερνετικού «bullying» μέσω ποσταρίσματος στο blog που συνηθίζουν να διαβάζουν όλοι οι συμμαθητές τού Σάιμον, ένα είδος σχολικού «κίτρινου Τύπου», το οποίο αποκαλύπτει την ύπαρξη ενός gay αγοριού ανάμεσά τους. Ο ήρωάς μας θα βρει το mail του και θα θελήσει να ξεκινήσει έναν κάποιο διάλογο μαζί του, καθώς αισθάνεται πως βρήκε όχι το άλλο του μισό, αλλά έναν ακόμη… «just like me» άνθρωπο.

Κατά τα άλλα, ο Σάιμον είναι μια εντελώς συμβατική περίπτωση νέου. Καλή οικογένεια, πραγματικοί φίλοι, ένα μέλλον που διαφαίνεται… νορμάλ. Έτσι πρέπει να είναι. Και είναι. Ο (μάλλον άβγαλτος σεξουαλικά) 17χρονος Σάιμον γίνεται λίγο πιο επικοινωνιακός όταν νιώθει την έλξη προς ένα άλλο αγόρι, όμως ποτέ δεν μοιράζεται με όλον τον περίγυρό του αυτό το στοιχείο της πληροφορίας. Έτσι, ο «Blue» γίνεται μια ιδανική και ασφαλής λύση που θα τον βγάλει σταδιακά από την ασφυξία της «μοναξιάς» του, καθώς τον εξιδανικεύει ταυτόχρονα και ως πιθανό, μελλοντικό σύντροφο, άπαξ και φτάσουν στο σημείο που θα τους επιτρέψει να μάθουν ποιοι πραγματικά είναι.

Οι υποπλοκές που αφορούν τους πραγματικούς φίλους του Σάιμον είναι σωστά ισορροπημένες και ξεγλιστράνε με χάρη από στερεοτυπικές επιπλοκές, αποτέλεσμα ψευδών ή σκηνοθετημένων κινήσεων και πράξεων. Φυσικά, σχετίζονται κυρίως με τα ρομαντικά ζητήματα που έχουν όλοι μεταξύ τους, με τον κεντρικό ήρωα να κρατά έναν ρόλο «διαιτητή», ο οποίος μανιπουλάρει τους πάντες με κύριο σκοπό να διατηρήσει μυστική την έλξη του προς τα αγόρια. Σε κάποιες από τις αντιδράσεις των φίλων του, ο Μπερλάντι κινδυνεύει να το χάσει με έναν σχεδόν «γονεϊκό» διδακτισμό, όμως το καλογραμμένο σενάριο, η αβίαστα ευχάριστη σκηνοθετική άποψη και η φυσικότητα του νεανικού καστ συμφωνούν μεταξύ τους και δημιουργούν μια συμπαγή «ασπίδα», η οποία καταπολεμά τις κακοτοπιές μέχρι τέλους.

Στην τελική, το «Με Αγάπη, Σάιμον» είναι μια έξυπνη ταινία, που μπορεί και μιλά σε κοινό κάθε ηλικίας, ακόμη και ασχέτως σεξουαλικότητας! Γιατί θέλει να αφήσει ένα τίμιο στίγμα που δεν έχει να κάνει με τον ενίοτε αμφιλεγόμενο «μανδύα» του politically correct, ούτε καν με τα όποια ανθρώπινα δικαιώματα. Η ταινία του Μπερλάντι μιλά για πράγματα… φυσιολογικά. Ακριβώς όπως γελοιοποιεί το ενδεχόμενο της σοκαριστικής εξομολόγησης ενός νέου που είναι… straight στους γονείς του (σκηνή ανθολογίας), με τον ίδιο τρόπο θέλει να περάσει το μήνυμα πως το να είσαι gay δεν σε κάνει «διαφορετικό» άνθρωπο. Πόσο παράδοξο όλο αυτό, στις μέρες προσμονής ενός ακόμη πολυδιαφημισμένου «Φεστιβάλ Υπερηφάνειας»…