Μερικές φορές είναι τόσο απλό. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς το εισπρακτικό άνοιγμα τετραημέρου μιας ταινίας και να ψάξει και το αν ή πότε «πειρατεύτηκε» το εν λόγω φιλμ. Τρανταχτό παράδειγμα, με παρεμφερή έργα: «Ο Λύκος της Wall Street» εναντίον «Οδηγού Διαπλοκής». Και τα δύο πλασαρισμένα ως φαβορί των επερχόμενων Όσκαρ, με ισάξια points εμπορικότητας, αποδεκτά και από την κριτική. Η ταινία του Σκορσέζε βγήκε στις ελληνικές αίθουσες στις 25 Δεκεμβρίου και, χωρίς να υπολογίζουμε την ημέρα των Χριστουγέννων, άνοιξε τετραήμερο με 33.533 εισιτήρια. Το οσκαρικό screener «διέρρευσε» στις 8 Ιανουαρίου. Η ταινία του Ο. Ράσελ βγήκε στις ελληνικές αίθουσες στις 9 Ιανουαρίου και άνοιξε τετραήμερο με 23.747 εισιτήρια. Το οσκαρικό screener είχε «διαρρεύσει» στις 29 Δεκεμβρίου. Κακότυχη, απλώς, η ταινία που βγήκε δεύτερη; Αν ρωτάς κι εμένα, ευτυχώς που δεν είχε προγραμματιστεί αργότερα…
Αν πιάσουμε τις μεγάλες ταινίες των Όσκαρ του 2014 (ή κι εκείνες που πρωτοεμφανίστηκαν με αυτή τη φήμη), θα παρατηρήσουμε πως τα φιλμ που δεν είχαν πέσει θύματα πειρατείας (και όχι από άθλιες κάμερες, αλλά από καλής ποιότητας κόπιες), έκαναν ανοίγματα που προσεγγίζουν τα 35.000 εισιτήρια! Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους: «Θλιμμένη Τζάσμιν» (35.534), «Captain Phillips» (34.790), «Gravity» (66.358). Εξαίρεση, το «12 Χρόνια Σκλάβος» (13.508), το οποίο έχει την εξήγησή του, φυσικά: ο Έλληνας θεατής ανέκαθεν εξέφραζε μια σχεδόν «ρατσιστική» αποδοκιμασία προς θέματα που αφορούν τη μαύρη κοινότητα (γεγονός!).
Άρα, μήπως η πειρατεία καταπολεμάται καλύτερα όταν το «προϊόν» φτάνει στην αίθουσα στην ώρα του; Μονολογώ εγώ τώρα…
