του Άγγελου Μαύρου

Ποιο ήταν το δημιουργικό κίνητρο των συναυτουργών; Απότιση τιμής ή κανιβαλισμός α λα νεο-giallo τού «Πρόσκληση σε Γεύμα από Έναν Υποψήφιο Δολοφόνο» σε πρωτόγνωρα οικογενειακή… μερίδα τύπου «Festen» με girl power ορέξεις; [Είναι σκοτεινό. Και αυτή είναι μάλλον η πραγματική αχίλλειος πτέρνα που δε γιαίνει εδώ.] Whatever – το πέτυχε, έστω και ξώφαλτσα ενίοτε, αυτό το ανεξάρτητο Rat Pack (ο Γουίνγκαρντ, ο σεναρίστας Μπάρετ, οι άνθρωποι – ορχήστρα, εν προκειμένω ηθοποιοί Σουάνμπεργκ – Γουέστ, με την ενδοφιλμική λογομαχία των τελευταίων για το τι εστί underground σκηνοθέτης το απόλυτο inside joke αυτοδιακωμώδησης). Που βασανίζουν χρόνια από το mumblecore ως το horror, και εδώ αθωώνονται ως μη ψυχροί εκτελεστές της «Scream» (πάνω – κάτω, μέσα – έξω σ‘ ένα, «εδώ θα γίνει ο τάφος σας» από άγνωστο με μουτσούνα και απώτερες βλέψεις, ενδιαίτημα ειρωνείας) συνταγής – και γενιάς, για την επικαρπία τής κληρονομιάς του σατιρικού family sitcom.

Μία δράκα ανθρωποκτόνων που δρα φορώντας προσωπεία τετραπόδων πουρκουά (πέραν του ριγηλά graphic του πράγματος); Ένα θηλυκό σκληρό καρύδι εξ Αυστραλίας, που αμυνόμενο θ’ αρχίσει να παίρνει το αίμα του πίσω (και από την κρυφή αλητεία της US μπουρζουαζίας, μάλιστα) αντέχει εδώ ως αρχέτυπο; Ναι, είναι οι έτερες «Επικίνδυνες Ερωτήσεις, Θανάσιμες Απαντήσεις» (που έλεγε και μία παλιότερη ταινία) για τις οποίες δε θα πάρει ο πλέον «ιατροδικαστής» θεατής στις αποκαλύψεις και τα άλλοθι της πλοκής, ουλές τής οποίας όψιμα ψιλοκάνουν μπαμ. Του βαλτού αναδρομικά υπόβαθρου της τσαούσας, ας πούμε, έχει προηγηθεί το δραματουργικά κραυγαλέο 10λεπτο τουμπεκί της στην ομήγυρη για το πρώτο πλήγμα εναντίον ενός των μασκοφόρων – και το στηθομάδημα υποκριτικής στο σώσε… Δυναστείας στην τραπεζαρία, όπου ακόμα και η φορητή Red One βρίσκεται σε παράκρουση.

Κι όμως, εδώ στην έχει στημένη ένα απ’ τα πιο αρτιμελή slasher των τελευταίων χρόνων. «Ψοφάς» για το αμοραλιστικό μαύρο χιούμορ, ικανό να προκαλέσει (με λεκτικά και ερμηνευτικά κουλάτες φαλτσετιές) ουρλιαχτά fun σε αραιά διεσπαρμένα, υπολογισμένα κρούσματα. Για το στιλιζάρισμα στο «ακούω φωνές» από Φίντσερ (το ρελαντί μπούκας ενός κακού εναντίον της survivor κωλοπιλάλας τού υποψήφιου θύματος, ω του «Δωματίου Πανικού») μέχρι Αρτζέντο (τα ριφάκια των synths σε arpeggios που σκάβουν το λάκκο σου α λα Κάρπεντερ ή Goblin). Για το τσιγκέλι του μοντάζ που μοστράρει χωρίς κοιλιές τα ζουμερά σφάγια φωτογραφίας, η οποία εγκλείει τον Ίλαϊ Ροθ του «Το Καταφύγιο του Τρόμου» και το Μαρκ Έβανς του «House of Yes» μέσα και στα πέριξ ενός δίπατου. Για τη Σάρνι Βίνσον να ξεμυαλίζει (κυριολεκτούμε) ως γκομενάκι και ηρωίδα.

Τέλος, για τα φοβερά όντως «σκηνικά» gore, όπου τα θύματα του φιλμ μένουν (και τα θύματα του είδους μένετε) στον τόπο με: σφυροκόπημα οπίσθιου τμήματος κρανίου, τσεκούρι αναπαυμένο στη δεξιά παρειά, λαιμόκοψη από κουζινομάχαιρο και τεντωμένο συρματόσχοινο, blender στον εγκέφαλο, set κατσαβίδια στο θώρακα, μπαλτά ή βέλος στο δόξα πατρί και πέρασμα από τζαμαρία με μπουνιά στη μούρη γυναίκας. Γι’ αυτό κι εσύ, ο εμβαπτισμένος στη φαιά ουσία ή απλώς στο καρδιοχτύπι και στο βαθύ κόκκινο των 35 mm τουλάχιστον (έστω κι αν η τελευτή ξεπετσιάσματος του πίσω απ’ τις μουτσούνες, κρυφού «το σόι μου μέσα» σχεδίου στριμώχνει το σασπένς), «Είσαι ο Επόμενος» που πρέπει να φάει φρίκη. Δεν επιτίθεται σε απαρτία η τρόικα τίγρη, λύκου και αμνού, αλλά σε βάζει κάτω η μπούκα τους…