του Ηλία Φραγκούλη

Εμπνευσμένοι από τον ήρωα του Ρόαλντ Νταλ (με δύο κινηματογραφικές ταινίες στο παρελθόν, το 1971 και το 2005), οι παραγωγοί του «Γουόνκα» σκαρφίστηκαν ένα prequel των περιπετειών του Γουίλι Γουόνκα, με τη δράση του να τοποθετείται προτού φτιάξει το διάσημο εργοστάσιο σοκολάτας του. Η επιθυμία να δημιουργηθεί ένα νέο φιλμικό franchise είναι προφανής, το περιτύλιγμα είναι θαυμάσιο, όμως, η γεύση του περιεχομένου όχι και τόσο ισορροπημένη.

Ο πολυταξιδεμένος Γουόνκα θ’ αποφασίσει να ριζώσει σε μια καινούργια πόλη, μα θα πέσει θύμα μιας κακιάς σπιτονοικοκυράς που τον «αιχμαλωτίζει» (διά ύπουλου συμφωνητικού) στα υπόγεια των ενοικιαζόμενων δωματίων της, με σκοπό να τον κρατήσει για να του κάνει τη λάντζα, ώσπου να την ξεχρεώσει. Εκεί θα γνωρίσει κι άλλα θύματά της και θα οργανώσει μια μικρή «συμμορία», η οποία θα του προσφέρει πολύτιμη βοήθεια και να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα: ν’ ανοίξει ένα κατάστημα με τις καλύτερες σοκολάτες στον κόσμο.

Ο ικανότατος Πολ Κινγκ (σκηνοθέτης των δύο «Πάντινγκτον») εγγυάται μια κάποια… «αγγλικουργιά» στο project (δίχως να είναι απαραίτητη), κάτι που ενισχύουν και τα τραγούδια του Νιλ Χάνον (των Divine Comedy). Το στοιχείο του μιούζικαλ πρωταγωνιστεί και χαρίζει τις πιο extravagant οπτικά στιγμές του έργου, οι οποίες (σκοπίμως) ταιριάζουν με την επερχόμενη εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων. Για την ακρίβεια, τα συστατικά φέρνουν στον νου κάτι το ντικενσιανό, με πασπάλισμα τυπολογίας «Annie». Κυριαρχεί η αίσθηση του οικογενειακού θεάματος (γι’ αυτό και θα υπάρχουν και προβολές με ελληνική μεταγλώττιση του φιλμ), σεβαστό από μία άποψη, όμως, μέσα στην όλη (αναγκαστική) χαριτωμενιά του πράγματος… «αγκυλώνεται» η προσδοκία να αφορά το έργο και το πιο ενήλικο κοινό, το οποίο μπορεί μεν να «ψωνίσει» ευελπιστώντας να γευτεί μια γλύκα αδιανόητα ζαχαρωτή σε έμπνευση, για να καταλήξει να μασουλάει κάτι σαν σοκολάτα με… στέβια!

Η φαντασμαγορία στα εφέ και στο σκηνογραφικό κομμάτι είναι πρώτης τάξεως, ο Τιμοτέ Σαλαμέ πιστώνεται βελτίωση και άνεση στις υποκριτικές και τραγουδιστικές του υποχρεώσεις, ο Oompa-Loompa του Χιου Γκραντ είναι ένα από τα μεγαλύτερα ατού της ταινίας και δεν τον χορταίνεις, υπάρχουν σεκάνς που απογειώνουν το φανταστικό στοιχείο, αλλά… κάτι μοιάζει να λείπει για να κάνει τον νεαρό «Γουόνκα» ν’ αφήσει το στίγμα του σαν ένα κλασικό sweet treat που θα θυμόμαστε για χρόνια στο μέλλον. Ίσως να είναι η τρέλα και ο μισανθρωπικός κυνισμός του original του Νταλ, υλικά που δεν είναι πραγματικά παιδιάστικα και εδώ έχουν μετριαστεί σε… επικίνδυνο βαθμό.