του Ηλία Φραγκούλη

Τέτοια ήττα δεν την περίμενα, όσο κι αν έχω αρχίσει να εξαντλούμαι με όλη αυτή την ετήσια καταιγίδα από κινηματογραφικούς τίτλους με ήρωες της Marvel. Στο «Venom» δεν εστιάζουμε ακριβώς σε υπερφυσικές δυνάμεις και συγκρούσεις για την (αιώνια…) διάσωση του πλανήτη μας, αλλά μεταφερόμαστε σε ένα πλαίσιο επιστημονικής φαντασίας, με γήινο ξενιστή μυστηριώδους ύλης η οποία μεταλλάσσει τον κεντρικό ήρωα, καταστρέφοντας τη ζωή του (αρχικά, καθώς το φινάλε μας προϊδεάζει για την τύπου superhero ωρίμανση της συνύπαρξης μεταξύ του Έντι Μπροκ και του Venom). Μέχρι να φτάσουμε στο πρώτο sequel, όμως, θα πρέπει να περιμένουμε ολίγα χρόνια και… 112 λεπτά της ώρας, τα οποία δεν περνούν εύκολα!

Χωρίς να υπαινίσσομαι ότι τολμά να αγγίξει τα δύο sequels των «Spider–Man» του Σαμ Ρέιμι (από το 2004 και το 2007), εκείνα μου έφερε στον νου το «Venom» του Ρούμπεν Φλάισερ, και παρατηρώντας τις χρονολογίες τους… δεν το λες και θετικό αυτό για ένα genre το οποίο κοπιάζει με μεγάλο ζόρι να ανανεωθεί εσχάτως. Συγκρουόμενο με τον ίδιο τον εαυτό του (και την τερατώδη μορφή του κομιξικού του ήρωα) ως μια περιπέτεια φαντασίας για (ξεκάθαρα) εφηβικό κοινό, τούτο το φιλμ φλερτάρει… άδοξα και με την darker πλευρά της ιστορίας του, παραδίδοντας ένα αποτέλεσμα που δεν κολακεύει καμία πλευρά (ή προσδοκία). Η άγνωστη, εξωγήινη «ύλη» που εισχωρεί στο σώμα του Έντι Μπροκ δεν ταυτίζεται με κάποια γνώριμα χαρακτηριστικά (όπως συμβαίνει στην πλειοψηφία των «μεταλλαγμένων» ηρώων στα comics), τα οποία θα πρόσθεταν κάτι στην ψυχοσύνθεσή του, με αποτέλεσμα ο Venom να μην στέκει ούτε σαν καλός αλλά ούτε και σαν κακός χαρακτήρας, αφού το σενάριο δεν ενδιαφέρεται να του προσδώσει λόγο ύπαρξης. Ταυτόχρονα, ο ουσιαστικός κακός της ιστορίας, ο κροίσος Κάρλτον Ντρέικ, προσωποποιείται σαν παιδαρέλι entrepreneur της σύγχρονης εποχής, ένα tech freak τύπου Μαρκ Ζάκερμπεργκ, με αρρωστημένη έφεση στα πειράματα σε ανθρώπους (κατά τα ναζιστικά πρότυπα, σχεδόν) και κανέναν οίκτο για το αν εκείνοι, οι δίχως στον ήλιο μοίρα συμμετέχοντες σε αυτά, θα ζήσουν, θα πεθάνουν με φρικτό τρόπο ή θα μεταμορφωθούν σε οτιδήποτε ειδεχθές. Μοιραία, η εμφάνισή του είναι παιδιάστικη (σαν τον ίδιον, μη σου πω και σαν την ταινία…). Με λίγα λόγια, ιστορία χωρίς δυνατούς αντίπαλους και ξεκάθαρα όρια σημειολογίας καλού και κακού δεν αντέχει για να στηρίξει ολόκληρο έργο.

Με ασθενική κεντρική ιστορία και ανύπαρκτες υποπλοκές (ναι, εντάξει, τον χώρισε η γκόμενά του επειδή έχασε τη δουλειά της εξαιτίας του και τώρα τα έφτιαξε με άλλον, μιλάμε περί ανεξέλεγκτης δράσης!), το μόνο που μένει για να σου κρατάει ένα κάποιο ενδιαφέρον στο «Venom» είναι η παρουσία του Τομ Χάρντι, ο οποίος υποδύεται τον χαρακτήρα του με χιουμοριστική άνεση και αντρίκιο τσαμπουκά ως Έντι Μπροκ, αλλά στο υπόλοιπο φιλμ, μετά τη «μετάλλαξή» του, δείχνει (έντονα) πως δεν καταλαβαίνει ποια κατεύθυνση πρέπει να ακολουθήσει και βγαίνει εκτός χαρακτήρα και φόρμας υποκριτικά, καταλήγοντας να γεμίζει την οθόνη με αμηχανία.

Τα πρώτα σχόλια που διέρρευσαν για το «Venom» στο εξωτερικό μιλούν για κάτι… τόσο κακό όσο το «Catwoman» (2004) της Χάλι (#diplhs) Μπέρι! Δεν θα το κανιβαλίσω σε τέτοιον βαθμό. Αλλά σίγουρα θα πω ότι πρόκειται για ένα θέαμα εντελώς ανιαρό και αχρείαστο, που αποδεικνύει (με τον χειρότερο τρόπο) την κρίση ταυτότητας του είδους, την κατάντια του σινεμά του φανταστικού σε ένα είδος παιδικής χαράς και (εξαιτίας των comics μεταφορών) μαρκετίστικου πανηγυριού κατανάλωσης. Στο σύνολό της, μια ταινία που δεν θα θυμάται κανείς στο σύντομο μέλλον (ή… και από σήμερα αν θες), η οποία ελάχιστα «προστατεύεται» από το hype της «ομπρέλας» του ονόματος της Marvel. Και μόνο.