του Ηλία Φραγκούλη

Σαν το τελευταίο… τηλεοπτικό επεισόδιο στη σεζόν μιας κοσμαγάπητης σειράς που σέβεται τον εαυτό της, το «Underworld: Η Αιματοχυσία» τηρεί κάθε κανόνα στερεοτύπων αφήγησης και περιεχομένου του συγκεκριμένου προϊόντος, άσχετα από το ό,τι ανήκει σε ένα κινηματογραφικό franchise. Έχει ενδιαφέρον αυτή η επιλογή της παραγωγής τούτου του φιλμ, που προσομοιάζεi κυριολεκτικά στις σειρές οι οποίες προσελκύουν το ίδιο target group των fans. Λες και το σινεμά προσπαθεί να μοιάσει στην τηλεόραση του σήμερα, για να αγγίξει περισσότερο τις μάζες!

Ξεκίνημα με… περίληψη των προηγούμενων (φιλμικών, ε;) επεισοδίων, αφού έχουν περάσει και τέσσερα χρόνια από το «Underworld: Η Αναγέννηση» και (πιθανότατα) δεν θα θυμάσαι και πολλά (ή όλες οι προηγούμενες ταινίες θα έχουν γίνει ένας κοινός αχταρμάς στο κεφάλι σου). Από το φιλμ του 2003, αντί περίληψης, επιλεγμένες σκηνές μας διηγούνται την προϊστορία της Σελίν, που πλέον έχει χάσει πραγματικά (για λόγους ασφαλείας) την επαφή με την κόρη της, την οποία αναζητούν άπαντες ως το πολυτιμότερο υβρίδιο που μπορεί να κρύβει το μυστικό μιας κάποιας «χημείας» μεταξύ βαμπίρ και Λάικανς. Προδομένη από τους δικούς της, η Σελίν μοιάζει να πολεμά για την ανεξαρτησία και την επιβίωσή της απέναντι και στα δύο μέτωπα, όταν δέχεται μια αναπάντεχη πρόσκληση από παλαιό οίκο της φυλής της, που τη χρειάζεται για να εκπαιδεύσει τη στρατιά βρικολάκων της, ώστε να αντιμετωπίσει επικείμενη επίθεση από τους λυκάνθρωπους, οι οποίοι έχουν εξελιχθεί ακόμη και τεχνολογικά για να νικήσουν τον αιώνιο κι απέθαντο εχθρό.

Όπως και σε κάθε… τηλεοπτικό επεισόδιο, υπάρχουν οι «νεκροί» χρόνοι αφήγησης, στιγμές μάλλον περιττές, διάλογος που αγκομαχάει για να αποκτήσει σημασία και να στήσει τις επόμενες μακιαβελικές ίντριγκες που υποβόσκουν ανάμεσα στους γηραιότερους άρχοντες των βαμπίρ, οι οποίοι πάντοτε τρώγονται και μεταξύ τους. Η ίντριγκα στο παλάτι βρίσκει αντιμέτωπους τους Τόμας (Τσαρλς Ντανς) και Σαμίρα (Λάρα Πόλβερ), που θα ρισκάρουν την ασφάλεια σύσσωμων των δικών τους, όταν οι Λάικανς καταφέρουν να σπάσουν τον κλοιό προστασίας του οίκου των βρικολάκων, έχοντας ως πιο δυνατό όπλο τους… το φως του ήλιου.

Επειδή (υποτίθεται ότι) παρακολουθούμε κάτι σαν το τελευταίο επεισόδιο μιας κάποιας τηλεοπτικής σεζόν, η δράση παίρνει τα πάνω της κοντά στο φινάλε και αποζημιώνει, στο πλαίσιο του συγκεκριμένου franchise, δίχως να φέρνει κάποιους ιδιαίτερους νεωτερισμούς (οι albino βρικόλακες φλερτάρουν αμήχανα με το camp). Υπάρχουν κάποιες bitchy μονομαχίες (χάρη στην ύπουλη παρουσία της Σαμίρα), κάποιες ανατροπές ως προς το με ποιο «μέτωπο» τάσσεται ο καθένας από τους βασικούς χαρακτήρες σταδιακά και η κορύφωση είναι ένα διασκεδαστικό body count γκοθο-κομπάρσων.

Σε περίπτωση που δεν το γνώριζες από πριν, η Κέιτ Μπέκινσεϊλ έχει υπογράψει και για το επόμενο sequel, αφήνοντας το τέλος αυτού του πέμπτου μέρους ανοιχτό για το μέλλον, με μια σκηνή – cliffhanger (όπως στις τηλεοπτικές σειρές, ε;) που δεν προκαλεί την έκπληξη, απλώς σου δίνει ραντεβού για μια επερχόμενη ημερομηνία, η οποία παραμένει άγνωστη ακόμη. Πρώτα πρέπει να μετρήσει η είσπραξη τούτου εδώ από το international box-office…